| Biskup tytularny Pomarii | |||
 Edward Białogłowski (2019) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||
| Biskup pomocniczy rzeszowski | |||
| Okres sprawowania |
1992–2022 | ||
| Biskup pomocniczy przemyski | |||
| Okres sprawowania |
1988–1992 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat |
17 czerwca 1972 | ||
| Nominacja biskupia |
30 listopada 1987 | ||
| Sakra biskupia |
6 stycznia 1988 | ||
| Data konsekracji |
6 stycznia 1988 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Przemyśl | ||||||
| Miejsce |
katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela | ||||||
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Edward Eugeniusz Białogłowski[1] (ur. 8 stycznia 1947 w Rzeplinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy przemyski w latach 1988–1992, biskup pomocniczy rzeszowski w latach 1992–2022, od 2022 biskup pomocniczy senior diecezji rzeszowskiej.
Urodził się 8 stycznia 1947 w Rzeplinie. W latach 1961–1965 kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym w Jarosławiu, uzyskując świadectwo dojrzałości[1]. W latach 1965–1972 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Były one przerwane w latach 1966–1968 służbą wojskową w jednostce kleryckiej w Bartoszycach[2]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 17 czerwca 1972 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu tamtejszy biskup diecezjalny Ignacy Tokarczuk. W latach 1979–1983 odbył studia specjalistyczne w zakresie teologii dogmatycznej na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1981 uzyskał licencjat, a w 1985 doktorat na podstawie dysertacji Biskupa Józefa Sebastiana Pelczara teologia Eucharystii[1].
Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Marcina w Szebniach (1972–1974), Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Krośnie (1974–1979) i św. Stanisława w Chmielowie (1981–1983)[1]. Po ukończeniu studiów doktoranckich był w latach 1983–1985 notariuszem kurii biskupiej w Przemyślu[2], równocześnie w latach 1984–1985 pełnił funkcję sekretarza biskupa Ignacego Tokarczuka[3]. W latach 1985–1986 był kapelanem sióstr służebniczek starowiejskich w Prałkowcach[2].
W przemyskim seminarium duchownym w latach 1985–1991 prowadził wykłady z teologii dogmatycznej, zaś w latach 1986–1988 pełnił funkcję ojca duchownego alumnów[2]. Został także wykładowcą Diecezjalnego Instytutu Teologicznego w Przemyślu[1], rzeszowskiej filii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (od 2001 Uniwersytetu Rzeszowskiego) oraz Wyższego Seminarium Duchownego w Rzeszowie[2].
30 listopada 1987 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej ze stolicą tytularną Pomaria[4]. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1988 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu. Udzielił mu ich biskup diecezjalny przemyski Ignacy Tokarczuk w asyście arcybiskupa Jerzego Ablewicza, biskupa diecezjalnego tarnowskiego, i biskupa Mariana Jaworskiego, administratora apostolskiego w Lubaczowie[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „In virtute Spiritus Sancti” (W mocy Ducha Świętego)[2]. W latach 1988–1992 sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji. W kurii biskupiej pełnił funkcję przewodniczącego Wydziału Nauki Chrześcijańskiej i był naczelnym duszpasterzem Ruchu Światło-Życie. Zasiadał w Komisji Egzaminacyjnej, Radzie Kapłańskiej i Radzie Duszpasterskiej[1]. Od 1989 rezydował na terenie parafii farnej w Rzeszowie[4].
25 marca 1992 został przeniesiony na urząd biskupa pomocniczego nowo utworzonej diecezji rzeszowskiej. W tym samym roku został wikariuszem generalnym diecezji. W kurii objął funkcje przewodniczącego Wydziału Nauki Chrześcijańskiej, Komisji Liturgicznej oraz Komisji ds. Architektury i Sztuki Sakralnej, a także diecezjalnego wizytatora katechetycznego. Wszedł w skład Kolegium Konsultorów i Rady Kapłańskiej[1]. Został też przewodniczącym Komisji Głównej I Synodu Diecezji Rzeszowskiej[2]. 26 stycznia 2022 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego rzeszowskiego[5][6].
W ramach Konferencji Episkopatu Polski objął funkcję delegata ds. Duszpasterstwa Rolników[7]. Był wiceprzewodniczącym Komisji Charytatywnej[2]. Wszedł w skład Komisji ds. Powołań Duchownych, Komisji ds. Ekumenizmu, Komisji ds. Duszpasterstwa Turystycznego[1], Komisji Mariologicznej[3] i Zespołu ds. Sanktuariów[7].
Był współkonsekratorem podczas sakry biskupów pomocniczych przemyskich: Edwarda Frankowskiego (1989)[8] i Adama Szala (2000)[9].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
