1974-1980 studia i dyplom architekta w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Porto (Escola Superior de Belas-Artes do Porto ESBAP), od 1974 współpraca z Alvarem Sizą i Fernandem Tavorą, od 1980 własne biuro w Porto, 1981 laureat konkursu na Centrum Kultury w Porto zauważony zostaje, jako przedstawiciel nowej generacji, a następnie w 1987 zyskuje uznanie międzynarodowe jako laureat konkursu na hotel w historycznym centrum Salzburga, od 1997 własne biuro w Porto we wspólnym obiekcie wraz z Alvarem Sizą i Fernandem Tavorą. 1981-1990 asystent, a następnie profesor Wydziału Architektury ESBAP w Porto oraz profesor zaproszony szkół architektury EAUG w Genewie i Paryżu-Belleville, wydziałów architektury uniwersytetów harwardzkiego i dublinskiego, Politechnik ETHZ w Zurychu i EPFL w Lozannie oraz Akademii Architektury w Mendrisio. W 2009 był jurorem w międzynarodowym konkursie architektonicznym na projekt gmachuMuzeum Historii Polski w Warszawie.
Twórczość
Przedstawiciel portugalskiego neomodernistycznego regionalizmu i minimalizmu w architekturze, koncentrujący się na łączeniu cech miejsca i tradycji materiału z nowoczesnością inspirowaną modernistycznym dorobkiem Miesa van der Rohe, czego rezultatem jest architektura o jasnej strukturze i niezwykłej przejrzystości oraz zdecydowanej nowoczesności i inteligencji, interpretująca zarazem lokalną tradycję i współtworząca z miejscem nierozerwalną całość.
Nagrody
W 1980 laureat nagrody Fundacji António de Almeida, w 1984 nagrody Fundacji Antero de Quental, w 1992 i 2004 nagród Secil, w 1995 międzynarodowej nagrody "Stone Architecture", w 2001 złotego medalu Heinricha Tessenowa – dorocznej nagrody Fundacji Alfreda Toepfera oraz 7 nominacji do nagrody Miesa van der Rohe, a także w 2011 Nagrody Pritzkera – uznawanej za architektonicznego Nobla.