Dopełnienie bliższe – dopełnienie odnoszące się do czasownika przechodniego. Przy zamianie ze strony czynnej na stronę bierną, staje się ono podmiotem mianownikowym zdania w stronie biernej[1]. Termin „dopełnienie bliższe” jest stosowany w niektórych opisach gramatycznych[2].

Język polski

W języku polskim dopełnienie bliższe najczęściej wyrażane jest w bierniku (w zdaniach twierdzących) lub w dopełniaczu (w zdaniach przeczących). Sporadycznie może wystąpić w innych przypadkach, np. w narzędniku[1][3].

Przykłady:
Chłopiec głaszcze kotkę. (dopełnienie bliższe w bierniku)
Kotka jest głaskana przez chłopca.
Ciocia nie kąpie dziecka. (dopełnienie bliższe w dopełniaczu)
Dziecko nie jest kąpane przez ciocię.
Policjantka kieruje ruchem. (dopełnienie bliższe w narzędniku)
Ruch jest kierowany przez policjantkę.

Esperanto

W esperanto dopełnienie bliższe oznaczane jest zawsze za pomocą końcówki -n. na przykład: Hundo mordas homon („Pies gryzie człowieka”)[4].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Bąk 1977 ↓, s. 419.
  2. ↑ Nagórko 2007 ↓, s. 113.
  3. ↑ Milewski 1967 ↓.
  4. ↑ Sylvan Zaft: Esperanto: język dla globalnej wioski Rozdział 16: Podstawowe trudności w Esperanto. [dostęp 2016-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-23)].

Bibliografia

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się