marszałek Związku Radzieckiego | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1922–1984 |
Siły zbrojne | |
Stanowiska | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
|
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Wiceprzewodniczący Rady Ministrów ZSRR | |
Okres |
od 13 marca 1963 |
Przynależność polityczna | |
Minister obrony ZSRR | |
Okres |
od 29 kwietnia 1976 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Komisarz ludowy uzbrojenia ZSRR | |
Okres |
od 9 czerwca 1941 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Minister Uzbrojenia ZSRR | |
Okres |
od 19 marca 1946 |
Przynależność polityczna | |
Minister Przemysłu Obronnego ZSRR | |
Okres |
od 15 marca 1953 |
Przynależność polityczna | |
Następca |
Aleksander Domraczew[1] |
Przewodniczący Najwyższej Rady Gospodarki Narodowej | |
Okres |
od 13 marca 1963 |
Przynależność polityczna | |
Następca |
Dmitrij Fiodorowicz Ustinow (ros. Дмитрий Фёдорович Устинов, ur. 17 października?/30 października 1908 w Samarze, zm. 20 grudnia 1984 w Moskwie) – radziecki inżynier, wojskowy, wysoki działacz partyjny i państwowy.
Członek Komitetu Centralnego KPZR (1952), sekretarz KC KPZR (1965–1976), członek Biura Politycznego KC KPZR, wicepremier ZSRR (1957–1965), minister obrony ZSRR (1976–1984), marszałek Związku Radzieckiego (mianowany w 1976), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 2., 4., 5., 6., 7., 8., 9. i 10. kadencji, Bohater Związku Radzieckiego (1978) i dwukrotny Bohater Pracy Socjalistycznej (1942, 1961), Bohater Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej (1982) i Bohater Mongolskiej Republiki Ludowej (1981).
W latach 1922–1923 służył jako ochotnik w Armii Czerwonej w Samarkandzie. Po demobilizacji w 1923 pracował początkowo jako ślusarz, potem jako dyrektor w fabryce w miejscowości Iwanowo. W 1934 ukończył Wojskowy Instytut Mechaniczny w Leningradzie i pracował jako inżynier, szef biura pracy i eksperymentów w dziedzinie transportu morskiego artylerii. Od 1937 zastępca głównego konstruktora, a następnie dyrektor Zakładów „Bolszewik” w Leningradzie.
W 1941 mianowany przez Józefa Stalina ludowym komisarzem uzbrojenia (później minister przemysłu obronnego). Po wojnie wykorzystał specjalistów niemieckich na potrzeby radzieckiego programu rakietowego i badań kosmicznych. Twórca radzieckiego przemysłu rakietowego. Pełnił funkcję wicepremiera ZSRR od 1957–1965. Był członkiem-kandydatem Politbiura KC KPZR od 1965, w tym też roku został sekretarzem KC odpowiedzialnym za produkcję zbrojeniową. Od 1976 minister obrony i członek Biura Politycznego; w tym roku otrzymał też stopień wojskowy Marszałka Związku Radzieckiego. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 2. i od 4. do 10. kadencji.
Przyjaciel Leonida Breżniewa i jeden z najbardziej wpływowych ludzi na szczycie władz ZSRR – przywódca kompleksu obronno-przemysłowego. Lobbował za zwiększaniem wydatków na zbrojenia. W 1979 wpłynął na interwencję wojsk radzieckich w Afganistanie. W czasie kryzysu polskiego 1980 zwolennik interwencji zbrojnej w Polsce.
W pogrzebie marsz. Dmitrija Ustinowa uczestniczyła delegacja PRL w składzie: zastępca członka Biura Politycznego KC PZPR, minister obrony narodowej PRL gen. armii Florian Siwicki – przewodniczący delegacji, ambasador PRL w ZSRR Stanisław Kociołek, wiceminister obrony narodowej, szef Głównego Zarządu Politycznego WP gen. broni dr Józef Baryła, wiceminister obrony narodowej, szef Sztabu Generalnego WP gen. broni Józef Użycki, attaché wojskowy, morski i lotniczy przy Ambasadzie PRL w ZSRR gen. dyw. Henryk Koczara, a także zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw Stron Układu Warszawskiego gen. dyw. Stanisław Antos.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.