Czeskie odrodzenie narodowe – okres odrodzenia literatury i języka czeskiego na ziemiach austriackich zamieszkałych przez Czechów, datowany umownie na lata 1774–1859[1]. Czeskie odrodzenie narodowe charakteryzowało się sprzeciwem wobec germanizacji przy jednoczesnym inspirowaniu się kulturą niemieckojęzyczną. Do rewolucji marcowej (1848) miało ono wyłącznie charakter kulturalno-oświatowy[2]; nadejście Wiosny Ludów skutkowało rozbudzeniem świadomości narodowej[3], co doprowadziło do wprowadzenia czeskich posłów pod przewodnictwem Františka Palackiego do Sejmu Ustawodawczego[2].
Początek czeskiego odrodzenia narodowego wiąże się z okresem panowania Józefa II Habsburga[4]. W 1781 wydał on patent tolerancyjny wprowadzający większą wolność religijną. Umożliwiło to Czechom rozpowszechnianie literatury husyckiej pisanej po łacinie oraz w języku czeskim (cesarskie reformy obejmowały m.in. wypieranie ze szkół i urzędów łaciny na rzecz języka niemieckiego[4]). Książki Jana Husa, Piotra Chelczyckiego, Jana Blahoslava, Jana Ámosa Komenskiego oraz innych pisarzy ruchu husyckiego rozpowszechniane były w celu zaakcentowania odrębności rodzimego języka i kultury.
Innymi elementami, które wypłynęły na powstanie czeskiego odrodzenia narodowego, były:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.