Czesław Madajczyk w latach 60. XX w. | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: historia Polski, historia powszechna, wiek XX | |
Alma Mater |
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu |
Profesura |
1963 |
Polska Akademia Nauk | |
Status |
członek rzeczywisty |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR |
Odznaczenia | |
Czesław Madajczyk (ur. 27 maja 1921 w Jarocinie, zm. 15 lutego 2008 w Warszawie) – polski historyk, polityk, nauczyciel akademicki, profesor nauk humanistycznych.
W 1939 ukończył Gimnazjum Humanistyczne w Jarocinie, a w 1947 studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego w 1949 ukończył socjologię na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1955 został docentem, w 1963 profesorem nadzwyczajnym, a w 1972 profesorem zwyczajnym.
W okresie 1954–1958 wykładał w Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR, a od 1954 do 1956 w Wojskowej Akademii Politycznej[1].
Był profesorem Instytutu Historii PAN w Warszawie. Od 1979 był członkiem korespondentem PAN, od 1991 członkiem rzeczywistym Akademii. Przewodniczył Komisji Historii I i II Wojny Światowej w latach 1980−1995. Był wiceprezesem Międzynarodowego Komitetu Historii II Wojny Światowej, a w latach 1982−1995 członkiem Rady Naukowej Instytutu Historii Europy w Moguncji. Był także założycielem i redaktorem kwartalnika „Dzieje Najnowsze” oraz członkiem zespołów redakcyjnych następujących czasopism: „Kwartalnik Historyczny”, „Polski Słownik Biograficzny”,„Miesięcznik Literacki”, „Słownik polskich towarzystw naukowych”, „Rocznik Nauk Politycznych”. W październiku 1981 powołany przez Plenum Komitetu Centralnego PZPR w skład Zespołu dla przygotowania naukowej syntezy dziejów polskiego ruchu robotniczego[2]. W latach 1986−1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego.
Wydał ponad 600 prac z zakresu najnowszej historii Polski i Europy. Do dnia dzisiejszego jest autorem jedynej, cenionej także poza Polską, syntezy niemieckiej polityki okupacyjnej w Polsce w okresie II wojny światowej pt. Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce. Prowadził badania nad kulturą w latach wojny (Inter Arma non silent Musae. The War and the Culture 1939-1945 1939-1945). Pod jego redakcją wydany został kilkutomowy zbiór dokumentów o powstaniu warszawskim (Ludność cywilna w Powstaniu Warszawskim]. Nie straciły na znaczeniu także badania nad Generalnym Planem Wschodnim (Vom Generalplan Ost zum Generalsiedlungsplan). W 1989 wydał publikację dotyczącą zbrodni katyńskiej.
Niektórzy historycy zarzucają mu polityczne zaangażowanie i dyspozycyjność w stosunku do władz komunistycznych[3][4].
W 1948 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Do 1990 był członkiem polsko-radzieckiej partyjnej komisji historyków PZPR i KPZR.
Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim oraz Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Orderem Sztandaru Pracy II klasy.
Otrzymał nagrodę państwową I stopnia, nagrodę Ministerstwa Obrony Narodowej oraz nagrodę „Polityki” za książkę Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce[5].
Został wyróżniony jeszcze dwukrotnie nagrodą „Polityki” za książki Generalna Gubernia w planach hitlerowskich i Ludność cywilna w Powstaniu Warszawskim[5].
W 1978 otrzymał nagrodę Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zamościu za całokształt badań nad dziejami Zamojszczyzny[5].
W 1979 otrzymał nagrodę „Problemów” za popularyzację wiedzy historycznej[5].
Był laureatem zespołowych nagród: Sekretarza Naukowego PAN i Ludowej Spółdzielni Wydawniczej za wydawnictwo źródłowe: Zamojszczyzna - Sonderlaboratorium SS[5].
Był synem Stanisława i Heleny z domu Nicke. Z małżeństwa z Zofią Wojtasińską miał dwóch synów: profesora historii Piotra i Jacka. Mieszkał w Warszawie.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.