| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 maja 1955 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk |
| Partia | |
Claudia Roth (ur. 15 maja 1955 w Ulm[1]) – niemiecka polityk i działaczka społeczna, w latach 2004–2013 współprzewodnicząca Zielonych, eurodeputowana III i IV kadencji, posłanka do Bundestagu i jego wiceprzewodnicząca, od 2021 minister stanu w Urzędzie Kanclerza Federalnego.
W 1974 zdała egzamin maturalny[1]. Podjęła studia z zakresu teatrologii na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, które przerwała po dwóch semestrach[2]. Pracowała w teatrze miejskim w Dortmundzie oraz w Hoffmans Comic Teater w Unnie. W latach 1982–1985 była menedżerką zespołu rockowego Ton Steine Scherben[1][2].
W latach 1971–1990 należała do lewicowej organizacji młodzieżowej JD/JL[1], związanej do 1983 z Wolną Partią Demokratyczną. Od 1985 do 1989 pełniła funkcję rzecznika prasowego frakcji Zielonych w Bundestagu, w 1987 została członkinią tego ugrupowania[1].
W 1989 i 1994 wybierana na posłankę do Parlamentu Europejskiego, w którym zasiadała do 1998. Była członkinią Grupy Zielonych w PE, zajmowała stanowisko jej wiceprzewodniczącej (1989–1981) i przewodniczącej (1994–1998). Pracowała m.in. w Komisji ds. Młodzieży, Kultury, Edukacji, Środków Masowego Przekazu i Sportu oraz Komisji ds. Swobód Obywatelskich i Spraw Wewnętrznych[3].
Zrezygnowała z zasiadania w PE w 1998 w związku z wyborem na posłankę do Bundestagu. Z niemieckiego parlamentu odeszła w 2001[1], kiedy to została wybrana na przewodniczącą Zielonych (obok Fritza Kuhna)[4]. W 2002 zrezygnowała z przywództwa w partii, kiedy to ponownie uzyskała mandat deputowanej do Bundestagu. Z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję w wyborach w 2005, 2009, 2013[1], 2017[5] i 2021[6].
W 2004 powróciła na funkcję przewodniczącej swojego ugrupowania, łącząc już ją z wykonywaniem obowiązków poselskich. Do 2008 kierowała Zielonymi z Reinhardem Bütikoferem, następnie do 2013 z Cemem Özdemirem[4]. Odeszła z tego stanowiska, uzyskując następnie wybór na wiceprzewodniczącą niższej izby niemieckiego parlamentu[2]. Funkcję tę utrzymała również w 2017[7] i 2021[8].
Członkini różnych organizacji społecznych w tym Humanistische Union i Pro Asyl. Działaczka na rzecz osób LGBT w ramach Lesben- und Schwulenverband in Deutschland[1], uczestniczka m.in. warszawskiej Parady Równości w 2005[9]. W 2020 objęła patronatem Maryję Kalesnikawą, białoruskiego więźnia politycznego[10][11].
W grudniu 2021 powołana na stanowisko ministra stanu w Urzędzie Kanclerza Federalnego, odpowiadając za sprawy kultury i mediów[12].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
