Data i miejsce urodzenia |
25 kwietnia 1914 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
22 marca 1996 |
Narodowość |
francuska |
Język |
francuski |
Nagrody | |
Prix Médicis (1959) | |
Strona internetowa |
Claude Mauriac (ur. 25 kwietnia 1914 w Paryżu, zm. 22 marca 1996 tamże[1]) – francuski pisarz, dziennikarz i krytyk. Zaliczany do nurtu nowej powieści[2][3].
Syn François Mauriaca, pisarza francuskiego, laureata Nagrody Nobla z dziedziny literatury w 1952 r.[4]
W latach 1944–1949 był sekretarzem Charles’a de Gaulle’a. W latach 1949–1953 był redaktorem naczelnym oraz wydawcą czasopisma Liberté de l'esprit[5]. W latach 1946–1977 był felietonistą i krytykiem filmowym dla gazet „Le Figaro” oraz „Le Figaro Littéraire”[2].
W 1959 r. otrzymał Prix Médicis za Le Dîner en ville[2].
Zasiadał w jury 14. MFF w Cannes w 1961 r.[6]
Napisał cykl Le Dialogue intérieur, na który składają się 4 powieści: Toutes les femmes sont fatales (1957), Le Dîner en ville (1959), La Marquise sortit à cinq heures (1961) oraz L’Agrandissement (1963). Jego najbardziej znane dzieło to Le Temps immobile (1974–1988) – dziesięciotomowy zbiór wspomnień składający się z listów, dokumentów, fragmentów dzieł innych pisarzy oraz wpisów pamiętnikowych Mauriana. Jest również znany z L’Alittérature contemporaine – zbioru esejów XX wiecznych pisarzy[2].
W Polsce wydano Taras Malagaru (Terrasse de Malagar)[7] – tom czwarty zbioru Le Temps immobile[3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.