Chrząstka nagłośniowa (łac. cartilago epiglottica) – nieparzysta chrząstka krtani większości ssaków, będąca podłożem nagłośni (epiglottis), z którą bywa w uproszczeniu utożsamiana i wtedy określenia „nagłośnia” i „chrząstka nagłośniowa” stosowane są zamiennie[1][2][3].
U człowieka ma kształt sercowaty[4], esowato wygięty[5], porównywany do liścia[3], łyżki do butów[6], cedzaczka[7], pióra[8] lub siodełka roweru[5]. Jest zbudowana z tkanki chrzęstnej sprężystej i włóknistej[9][5][8]. Razem z gruczołami śluzowo-surowiczymi i błoną śluzową, którymi jest pokryta, tworzy nagłośnię, której górna część stanowi przednio-górne ograniczenie krtani[3][5][10]. Wyróżnia się w niej dwie części – górną płytkę (lamina), szeroką, grubszą w środkowej części a cieńszą na wywijających się w stronę językową brzegach, i dolną, silnie zwężającą się szypułkę (petiola)[7][5][9]. Powierzchnia przednia chrząstki nagłośniowej, skierowana w stronę języka (powierzchnia językowa), jest nieco wypukła, a powierzchnia tylna (krtaniowa) – wklęsła[7][5]. Chrząstka poprzebijana jest otworami dla przejścia naczyń krwionośnych, przewodów gruczołów i nerwów. Na obu powierzchniach znajdują się też zagłębienia dla gruczołów, więcej jest ich na powierzchni tylnej[5]. Większa część (część podgnykowa) chrząstki położona jest z tyłu za kością gnykową i poniżej niej, mniejsza część (część nadgnykowa) – powyżej tej kości, z tyłu od nasady języka[5][3].
Przednia powierzchnia chrząstki nagłośniowej łączy się z kością gnykową więzadłem gnykowo-nagłośniowym, a bezpośrednio powyżej niego – z nasadą języka więzadłem językowo-nagłośniowym. Szypułka łączy się z powierzchnią tylną kąta chrząstki tarczowatej więzadłem tarczowo-nagłośniowym (tuż powyżej spoidła przedniego), razem z tym więzadłem tworząc na dolnej połowie tylnej powierzchni nagłośni wyniosłość błony śluzowej – guzek nagłośniowy (tuberculum epiglotticum)[5][3][8][7].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.