Główne Centrum Wyszkolenia DOGen. Warszawa Główne Centrum Wyszkolenia Piechoty Doświadczalne Centrum Wyszkolenia Armii Doświadczalne Centrum Wyszkolenia
Na podstawie rozkazu wykonawczego L.dz. 3900/tj. Org. Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych z 10 października 1930 o wprowadzeniu w życie przepisu służbowego P.S. 10–50 – „Organizacja – Piechota na stopie pokojowej” utworzono Centrum Wyszkolenia Piechoty w składzie:
Centrum funkcjonowało w latach 1931-1939. Powstało w wyniku połączenia istniejącego od 1923 w Rembertowie Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia (komendantem od 1929 do 1930 był płk piech. Władysław Dragat[2]) i Centralnej Szkoły Strzelniczej funkcjonującej w Toruniu od 1922.
W dwudziestoleciu międzywojennym było głównym ośrodkiem szkolenia oficerów wszystkich rodzajów wojsk w dziedzinie taktykipiechoty, na poziomie wyższych studiów wojskowych. Przygotowywano w nim oficerów do objęcia funkcji dowódczych od kompanii do pułku włącznie. Szkolono także kandydatów na oficerów innych rodzajów broni (tzw. szkolenie unitarne), przestrzegano bowiem zasady do 1937, że każdy oficer musi przejść szkolenie piechoty. W CWPiech istniał również kursy przygotowawcze do Wyższej Szkoły Wojennej.
W okresie od 28 listopada do 7 grudnia 1938, po zakończeniu akcji zaolziańskiej, w Centrum został przeprowadzony Kurs doskonalący dla wyższych dowódców[3].
6 grudnia 1941 w Wielkiej Brytanii zorganizowano Centrum Wyszkolenia Piechoty (ang.Polish Infantry Training Centre). Początkowo centrum znajdowało się strukturze Brygady SzkolnejI Korpusu Polskiego, a później podporządkowane zostało Dowództwu Jednostek Terytorialnych (od 20 X 1944 - Dowództwo Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii).
mjr dypl. kaw. Stanisław Stefan Kostkiewicz (od 6 XI 1942)
Symbole
Minister spraw wojskowych rozkazem L. 3013/37 z 14 maja 1937 zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej Centrum Wyszkolenia Piechoty[11]. Zgodnie z regulaminem odznakę nadawał komendant CWPiech. Prawo do otrzymania odznaki przysługiwało:
oficerom kadry CWPiech., którzy faktycznie pełnili służbę w centrum na etatowym stanowisku co najmniej 2 lata,
oficerom, którzy ukończyli w CWPiech. z wynikiem pomyślnym kurs unifikacyjno-doskonalący dla kapitanów i rotmistrzów,
oficerom, którzy ukończyli z wynikiem pomyślnym kurs unifikacyjny dowódców pułków, a nie przeszli poprzednio kursu unifikacyjno-doskonalącego dla kapitanów i rotmistrzów,
podoficerom zawodowym na stanowiskach etatowych związanych z wyszkoleniem, którzy pełnili faktycznie służbę na tych stanowiskach co najmniej 2 lata.
Prawo otrzymania odznaki przysługiwało wstecz od 29 października 1921 – od czasu utworzenia Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii. Odznakę nosiło się 4 cm. poniżej guzika lewej górnej kieszeni munduru. Na podstawie legitymacji uprawnieni nabywali odznakę wyłącznie w firmie Wł. Wyszomirski, Warszawa, Nowy Świat 37[12].
Uwagi
↑Witold Kajetan Kucharski (ur. 24 marca 1902) odznaczony MN i SKZ, kapitan ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 w korpusie oficerów piechoty[8].
Przypisy
↑Postanowienia władz wojskowych. „Przegląd Intendencki”. 1 (21), s. 187-191, 1931. Warszawa: Koło Oficerów Intendentów..
↑Odznaka pamiątkowa Centrum Wyszkolenia Piechoty. „Polska Zbrojna”. 140, s. 6, 1937-05-23. Warszawa..
Bibliografia
Kronika Centrum Wyszkolenia Piechoty od 1 XII 1942,
Kazimierz Bar, Akta szkół wojskowych piechoty, kawalerii i artylerii z lat 1918–1939, „Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej” 1971, t. 3. archiwumcaw.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-20)].
Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.