.jpg) Gmach główny Centrum Pompidou | |
| Państwo | |
|---|---|
| Region | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt |
Renzo Piano, Richard Rogers i Gianfranco Franchini |
| Wysokość całkowita |
45,5 m |
| Wysokość do dachu |
42 m |
| Kondygnacje |
7 pięter |
| Powierzchnia użytkowa |
103,305 m² |
| Rozpoczęcie budowy |
1972 |
| Ukończenie budowy |
1977 |
| Ważniejsze przebudowy |
od października 1996 do stycznia 2000 |
Położenie na mapie Paryża  | |
Położenie na mapie Francji  | |
Położenie na mapie Île-de-France  | |
 48°51′38″N 2°21′08″E/48,860556 2,352222
| |
| Strona internetowa | |
Centre Georges Pompidou zwany także Beaubourg, Rafineria) – budynek położony w paryskiej dzielnicy Beaubourg, w którym mieści się muzeum sztuki współczesnej (Musée National d’Art Moderne) oraz główna biblioteka publiczna stolicy Francji (Bibliothèque publique d’information).
W 1969 nowo wybrany prezydent Francji, Georges Pompidou, podjął decyzję utworzenia centrum kulturalnego na miejscu zwanym Plateau Beaubourg. Ogłoszono międzynarodowy konkurs architektoniczny, w którym zwyciężył postmodernistyczny projekt Renzo Piano i Richarda Rogersa. Budowę rozpoczęto w 1972, a w 1977 otwarcia Centrum dokonał Valéry Giscard d’Estaing.
W muzeum odbywają się cyklicznie wystawy rangi światowej. W 1983 muzeum zaprezentowało wystawę „Presences Polonaises”[1] na temat historii awangardowej sztuki polskiej. Pokazano dzieła Andrzeja Wajdy, Witkacego a także unikaty takie jak film Calling Mr. Smith (1943)[2] autorstwa Stefana Themersona, będący jednym z pierwszych na świecie antynazistowskich i antywojennych filmów przedstawiających kłamstwa i zbrodnie nazistowskich Niemiec i dokumentujący ich ofiary. Prezentacja filmu brytyjskiej i światowej opinii publicznej w czasie II wojny światowej zbiegła się w czasie z dramatyczną misją polskiego dyplomaty Jana Karskiego.
Od 2012 do 2017 przed budynkiem była prezentowana rzeźba Horizontal autorstwa Alexandra Caldera[3]. Rzeźba miała ponad 7,6 metra wysokości i przedstawiała figury geometryczne.
Centrum zostało zbudowane przez firmę Vinci w latach 1972-1977[4]. Konstrukcja budynku kosztowała 993 miliony nowych franków[4]. Przebudowa budynku odbywała się od października 1996 do stycznia 2000 i kosztowała 576 milionów franków[5]. Za oba projekty odpowiedzialny był inżynier Peter Rice, znany z konstrukcji dźwigarów staliwnych Gerberette[6].
Ogólna struktura budynku jest oryginalnym pomysłem Piano i Rogersa, lecz silnie inspirowanym przez teoretyczny projekt Fun palace – idealnej przestrzeni widowiskowo-wystawienniczej, stworzony przez Cedrika Price’a. W 1973 Piano i Rogers zbudowali futurystyczny biurowiec włoskiej firmy meblowej B&B w Novedrate, który stał się prototypem Centrum Pompidou[7]. Budynek zajmuje powierzchnię placu. Wszystkie instalacje zostały wyprowadzone na zewnątrz i pomalowane na różne kolory, z których każdy odpowiada innej funkcji[8]. Niebieski to układ klimatyzacyjny, żółty – instalacje elektryczne, czerwony – urządzenia odpowiedzialne za bezpieczeństwo, a zielony to wodociągi. Daje to wiele możliwości aranżacji i podziału przestrzeni wewnątrz budynku. Trzy najwyższe piętra budowli zajmuje Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Budynek jest wyposażony w ogólnodostępny taras widokowy z kawiarnią na płaskim dachu umożliwiającym podziwianie panoramy Paryża[9].
W pobliżu znajduje się kolorowa Fontanna Strawińskiego zaprojektowana przez Niki de Saint Phalle i Jeana Tinguely z grupy Nouveau Réalisme utworzonej w Paryżu w 1960[10].
Filie muzeum znajdują się w Metzu (Francja)[11], w Maladze (Hiszpania)[12][13], w Brukseli (Belgia)[14] oraz w Szanghaju (Chińska Republika Ludowa)[15]. W przyszłości muzeum planuje również ekspansję do Meksyku[16][17] i Brazylii[17].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
