| ||||||||||
| Pseudonim |
The Cobra | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||
| Obywatelstwo | ||||||||||
| Wzrost |
185 cm | |||||||||
| Styl walki |
praworęczny | |||||||||
| Kategoria wagowa |
super średnia | |||||||||
| Bilans walk zawodowych[a] | ||||||||||
| Liczba walk |
35 | |||||||||
| Zwycięstwa |
33 | |||||||||
| Przez nokauty |
24 | |||||||||
| Porażki |
2 | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
Carl Martin Froch (ur. 2 lipca 1977 w Nottingham) – angielski bokser, były mistrz świata federacji IBF oraz były zawodowy mistrz świata organizacji WBC w kategorii super średniej (do 168 funtów).
Jest dwukrotnym amatorskim mistrzem Anglii w kategorii średniej (1999 i 2002). W 2001 zdobył brązowy medal na mistrzostwach świata amatorów w Belfaście.
Na zawodowstwo przeszedł w 2002. Był zawodowym mistrzem Wielkiej Brytanii i mistrzem Wspólnoty Brytyjskiej w kategorii super średniej. We wrześniu 2004 pokonał przez techniczny nokaut już w pierwszej rundzie Damona Hague[1]. W maju 2006, w swojej dziewiętnastej walce, pokonał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie Briana Magee, który już w pierwszej rundzie leżał na deskach[2].
9 listopada 2007 odniósł zwycięstwo nad byłym mistrzem świata federacji WBC Robinem Reidem, który nie wyszedł do walki w szóstej rundzie, a wcześniej dwukrotnie był liczony[3].
6 grudnia 2008, w swojej dwudziestej czwartej walce, zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBC, pokonując na punkty Jeana Pascala[4]. 25 kwietnia 2009 roku pokonał przez techniczny nokaut w dwunastej, ostatniej rundzie Jermaina Taylora. Froch już w trzeciej rundzie był liczony i przegrywał całą walkę na punkty, jednak w ostatniej rundzie najpierw położył rywala na deski, a na czternaście sekund przed końcem pojedynku zdołał go znokautować, broniąc tym samym mistrzowskiego pasa[5].
Po tej walce wystartował w turnieju Super Six – pojedynku sześciu najlepszych pięściarzy w kategorii super średniej. 17 października 2009, w pierwszej walce z tego cyklu, pokonał po niejednogłośnej decyzji Andre Dirrella. Dirrell w dziesiątej rundzie został ukarany odjęciem jednego punktu za trzymanie[6]. Punktacja pojedynku wynosiła 115–113, 115–112, 113–114[7]. 24 kwietnia 2010 stoczył z Mikkelem Kesslerem kolejny pojedynek w ramach turnieju Super Six. Anglik przegrał jednogłośnie na punkty po zaciętym i wyrównanym pojedynku, tracąc na rzecz Duńczyka tytuł mistrza świata WBC[8]. 27 listopada 2010 Carl Froch stanął do pojedynku z Arthurem Abrahamem w ramach turnieju Super Six a stawką tego pojedynku był wakujący pas WBC. Froch przez cały pojedynek kontrolował przebieg walki i wygrał wysoko na punkty 119-109 oraz dwukrotnie 120-108[9]. 4 czerwca w półfinale zmierzył się z doświadczonym Glenem Johnsonem pokonując go na punkty w stosunku dwa do remisu i awansując do finału Super Six[10]. 17 grudnia 2011 w finale turnieju uległ jednogłośną decyzją Andre Wardowi tracąc pas WBC[11]. 26 maja 2012 pokonał przez techniczny nokaut w piątej rundzie Luciana Bute zdobywając pas mistrzowski federacji IBF[12].
17 listopada 2012 w obronie tytułu IBF, Froch zmierzył się z Amerykaninem Yusafem Mackiem. Anglik wygrał ten pojedynek przez nokaut w trzeciej rundzie[13]. W kolejnej walce (25 maja 2013 roku) Froch zmierzy się w pojedynku rewanżowym z Mikkelem Kesslerem[14].
23 listopada 2013 w Manchesterze, Anglik pokonał przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie rodaka George’a Grovesa, broniąc pasy mistrza świata organizacji WBA i IBF w wadze junior półciężkiej.
31 maja 2014 w Londynie w rewanżu, Froch po raz drugi pokonał George’a Grovesa. Pojedynek zakończył się nokautem w ósmej rundzie[15].
3 lutego 2015 Froch zrzekł się tytułu IBF, a w maju w związku z jego nieaktywnością został pozbawiony pasa WBA przez władze tej federacji[16].
W lipcu 2015 ogłosił oficjalnie, że zakończył karierę bokserską[17].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
