| La Boca | |||||||||||||||||||||||||
 Caminito, Buenos Aires | |||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||
| Długość |
~ 150m | ||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Buenos Aires  | |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Argentyny  | |||||||||||||||||||||||||
 34°38′21,7″S 58°21′45,2″W/-34,639361 -58,362556
| |||||||||||||||||||||||||
Caminito – niewielka turystyczna uliczka znajdująca się w La Boca, jednej z dzielnic (barrio) Buenos Aires, stolicy Argentyny. Swój wygląd przypominający uliczki miast europejskich z ubiegłych stuleci zawdzięcza pierwszym mieszkańcom pochodzącym głównie z Genui we Włoszech.
Nazwa uliczki nawiązuje do znanego tanga Caminito (1926), do którego muzykę skomponował Juan de Dios Filiberto do słów Gabino Coria Peñaloza. Inspiracją autora tekstu była pewna dróżka w mieście Olta, prowincji La Rioja. Nie jest to jedyna uliczka w Argentynie ochrzczona tą nazwą. W roku 1971 w hołdzie dla autora słów nazwą Caminito nazwaną także inną uliczkę w mieście Chilecito[1].
Jest położona w malowniczej dzielnicy La Boca, wychodząc z jednej strony na rzekę Riachuelo, w miejscu zwanym Vuelta de Rocha, ok. 400 metrów od stadionu piłkarskiego La Bombonera, należącego do drużyny Club Atlético Boca Juniors.
Rozciąga się po łuku ze wschodu na zachód na długości 150 metrów, przecinając po przekątnej kwadrat złożony z ulic Araoz de Lamadrid (na północy), Garibaldi (na zachodzie), Magallanes (z południa) i Del Valle Iberlucea (ze wschodu). Jej forma odzwierciedla bieg strumienia i późniejszą trasę kolejki żelaznej. W roku 1959 została ona oficjalnie uznana za ulicę – muzeum ("calle museo"), przeznaczoną tylko do ruchu pieszego, pod nazwą "Caminito".
W dzielnicy La Boca, w tym również w Caminity przeważa typ zabudowy zwany conventillos – są to niewielkie domy złożone z pojedynczych pokoi wynajmowanych przez rodziny lub grupę osób, ze wspólną dla wszystkich mieszkańców kuchnią, jadalnią, łazienka, ubikacją (warunki sanitarne są zazwyczaj fatalne ze względu na zatłoczenie). Cechą charakterystyczną są także galerie z wejściami do mieszkań ciągnące się wzdłuż jednego, lub kilku podwórek. Taki typ zabudowy był charakterystyczny dla Argentyny z początku dwudziestego wieku, która stała się nowym domem dla wielu emigrantów z różnych części Europy.
Dzielnicę zamieszkiwali biedniejsi mieszkańcy Buenos Aires. Domy były budowane często z materiałów pozostałych z budowy statków. Z powodu powodzi były one często budowane na palach. Różne kolory domów to również efekt używania resztek farby ze stoczni. Później malowanie domów na wiele barw stało się wśród mieszkańców tradycją.
Historia uliczki jest nierozerwalnie związana z historią całej dzielnicy La Boca. Poniżej najważniejsze fakty z historii:
W roku 1959, dzięki inicjatywie artysty, zarząd miasta ustanawia w tym miejscu ulicę-muzeum, której nazwa ma przypominać uliczkę znaną z tanga "Caminito":[2]
Wzdłuż uliczki rozmieszczone są obecnie dzieła argentyńskich artystów. Rzeźby przestawiają postaci, jakie spotykało się w dziewiętnastowiecznym Buenos Aires (robotników, strażaków, prostytutki, stręczycieli, pijaków).
Na brukowanej nawierzchni uliczki można zobaczyć pary tańczące tango. Znajduje się tu także wiele sklepików i kramów z upominkami, wyrobami rzemieślniczymi oraz dziełami sztuki, związanymi najczęściej z tym miejscem.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
