Bukwica zwyczajna
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

jasnotowce

Rodzina

jasnotowate

Rodzaj

bukwica

Gatunek

bukwica zwyczajna

Nazwa systematyczna
Stachys officinalis (L.) Trevis.
Prosp. Fl. Eugan. 26 1842
Synonimy
  • Betonica officinalis L.[3]
Zasięg
Mapa zasięgu
Mapa występowania gatunku w Polsce[4]
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Bukwica zwyczajna, bukwica lekarska, czyściec lekarski (Stachys officinalis (L.) Trevis., syn. Betonica officinalis L.) – gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae). Występuje w Afryce Północnej (Algieria, Maroko, Tunezja), w całej niemal Europie oraz na obszarach Azji o umiarkowanym klimacie (Zachodnia Syberia, Turcja, Kaukaz)[3]. W Polsce jest średnio pospolity.

Nazewnictwo i przynależność systematyczna

Według wielu ujęć taksonomicznych gatunek ten zaliczany jest do rodzaju czyściec Stachys jako S. officinalis (L.) Trevis. Prosp. fl. Eugan. 26. 1842[5][3]. Pozycja taksonomiczna tego gatunku i najbliżej mu spokrewnionych nie jest jednak jednoznacznie ustalona i wciąż podlega debacie. Badania molekularne wskazują na bazalną i odrębną pozycję roślin z grupy Betonica w stosunku do pozostałych roślin z rodzaju Stachys[6][7][8], przemawiają za tym także wyniki analiz biochemicznych[9] i z zakresu morfologii (odrębna budowa włosków)[10].

Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski wymienia ten gatunek pod nazwą bukwica zwyczajna i naukową Betonica officinalis[11].

Morfologia[12][13]

Łodyga
Wzniesiona, czterokanciasta, na ogół pojedyncza, owłosiona odstającymi włosami, słabo rozgałęziona i ulistniona. Osiąga wysokość (20)30–90(100) cm. Pod ziemią posiada krótkie, drewniejące kłącze, z którego każdej wiosny wyrasta część nadziemna, obumierająca wraz z nastaniem jesiennych mrozów.
Liście
Podłużnie jajowate, tępo zakończone, u nasady sercowate, brzegiem grubo karbowane, krótkoogonowe lub siedzące, owłosione.
Kwiaty
Na szczytach łodyg wyrastają gęste kwiatostany w formie nibykłosów, zbudowane z wargowych jasnopurpurowych kwiatów. Kielich dzwonkowaty, z długimi, szydlastymi włoskami. Korona o długości 12–16 mm, wewnątrz rurki korony brak pierścienia włosków. Pylniki bardzo wyraźnie rozchylone.
Owoc
Rozłupnia.
  • Liście
    Liście
  • Kwiatostan
    Kwiatostan
  • Przejrzały kwiatostan z wysypanymi owocami
    Przejrzały kwiatostan z wysypanymi owocami

Biologia i ekologia

Bylina, hemikryptofit[12]. Kwitnie od czerwca do września, pojedyncze okazy również w październiku. Rośnie w świetlistych lasach i zaroślach, na miedzach, murawach i łąkach. W górach występuje po regiel dolny. Gatunek częsty w wielu regionach[12]. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Molinion caeruleae[14]. Liczba chromosomów 2n = 16[12].

Zmienność

Gatunek zróżnicowany na sześć podgatunków[15]:

  • Stachys officinalis subsp. algeriensis (de Noé) Franco – występuje na Półwyspie Iberyjskim i w północno-zachodniej Afryce
  • Stachys officinalis subsp. haussknechtii (Nyman) Greuter & Burdet – rośnie w Bułgarii, Grecji i Turcji
  • Stachys officinalis subsp. officinalis – występuje w całym zasięgu gatunku
  • Stachys officinalis subsp. serotina (Host) Hayek – rośnie we Włoszech i na Półwyspie Bałkańskim
  • Stachys officinalis subsp. skipetarum Jáv. – występuje w Albanii
  • Stachys officinalis subsp. velebitica (A.Kern.) Hayek – rośnie na Półwyspie Bałkańskim

Zastosowanie

Znajduje zastosowanie jako roślina lecznicza[12][16].

Surowiec zielarski
Liście, ziele Herba Betonicae (cała roślina), pozyskiwane w początkowym okresie kwitnienia. Zawiera m.in.: gorycze, garbniki, aminy, cholinę, śluz, olejek eteryczny, alkaloidy, glikozydy oraz sole mineralne[16].
Działanie
Działa bakteriobójczo i przeciwzapalnie, przeciwkrwotocznie, przeciwbiegunkowo, ściągająco i odtruwająco[16]. Odwar z ziela ma działanie ściągające i pobudzające wydzielanie soków trawiennych i jest stosowany doustnie jako pomocniczy w leczeniu niestrawności, bólów brzucha, zatruć pokarmowych, wzdęć oraz lekkich biegunek i słabych krwawień jelitowych[17][16]. Stosowany także w nieżytach układu oddechowego lub jamy ustnej i gardła, chrypce, nadmiernej potliwości ciała i nóg, bezsenności, bólach głowy i dolegliwościach wątroby[16]. Zewnętrznie stosowany również do przemywania i okładów po zadrapaniach i otarciach skóry[17], przy wypryskach, owrzodzeniach, trudno gojących się ranach oraz egzemach[16].
Dawkowanie
Odwar do stosowania wewnętrznego: 1/2 łyżki suszonego ziela (około 1,5 g) zalać 1/2 szklanki zimnej wody, gotować pod przykryciem 5 minut, odstawić na 10 minut i przecedzić, ciepły odwar pić raz dziennie, na 1 godzinę przed posiłkiem[17]. Do zastosowań zewnętrznych przygotować okład z ligniny lub waty nasączony odwarem z 2 łyżek ziela[17], przyłożyć do chorej powierzchni skóry i trzymać przez co najmniej 15–20 minut[16]. Zewnętrznie odwar z ziela można stosować jako dodatek do kąpieli, które mają wówczas działanie antyseptyczne, przeciwzapalne i regenerujące tkankę skóry[16].

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-03-31] (ang.).
  3. ↑ a b c Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-12-27].
  4. ↑ Adam Zając, Maria Zając, Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, Kraków: Uniwersytet Jagielloński, 2001.
  5. ↑ Betonica. [w:] The Plant List [on-line]. [dostęp 2013-05-31].
  6. ↑ Ekrem Dündar, Ekrem Akçi̇çek, Tuncay Di̇rmenci̇, Şaki̇r Akgün. Phylogenetic analysis of the genus Stachys sect. Eriostomum (Lamiaceae) in Turkey based on nuclear ribosomal ITS sequences. „Turk. J. Bot.”. 37, s. 14-23, 2013. 
  7. ↑ Bendiksby M., Thorbek L., Scheen A-C, Lindqvist C, Ryding O.. An updated phylogeny and classification of Lamiaceae subfamily Lamioideae. „Taxon”. 60, s. 471-464, 2011. 
  8. ↑ Scheen A-C, Bendiksby M., Ryding O. Mathiesen C., Albert V.A., Lindqvist C.. Molecular phylogenetics, character evolution, and suprageneric classification of Lamioideaea (Lamiaceae). „Annals of the Missouri Botanical Garden”. 97, s. 191-217, 2010. 
  9. ↑ E. Radnai, A. Dobos, K. Veres, L. Tóth, I. Máthé, G. Janisák, G. Blunden: Essential Oils in Some Stachys Species growing in Hungary. [w:] ISHS Acta Horticulturae 597: International Conference on Medicinal and Aromatic Plants (Part II) [on-line]. [dostęp 2018-07-16].
  10. ↑ Giuliani C., MAleci Bini L.. Glandular trichomes as further differential characters between Stachys subgenus Betonica (L.) Bhattacharjee and Stachys subgenus Stachys. „Plant Biosystems”. 146, s. 1-8, 2012. DOI: 10.1080/11263504.2012.663810. 
  11. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  12. ↑ a b c d e Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006, s. 393. ISBN 83-01-14342-8.
  13. ↑ Jakub Mowszowicz: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986. ISBN 83-02-00607-6.
  14. ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  15. ↑ World Checklist of Selected Plant Families [dostęp 2014-01-27].
  16. ↑ a b c d e f g h Danuta Rybak, Rośliny lecznicze. Atlas, Warszawa 1993: Wydawnictwo "Arkady", s. 44, 78, ISBN 83-213-3634-5.
  17. ↑ a b c d Ziele bukwicy [online] [dostęp 2016-05-11].

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się