Herb jest nieznany | |
Państwo | |
---|---|
Gniazdo rodzinne | |
Tytuły |
książęta |
Protoplasta |
Jerzy Tołoczko |
Pierwsza wzmianka |
1399 |
Status rodziny |
wymarła |
Ostatni przedstawiciel |
Aleksy Bujnicki |
Data wymarcia |
1506 |
Pochodzenie etniczne | |
Ród macierzysty |
Bujniccy – wymarły[1], polski ród książęcy (kniaziowski) pochodzenia wielkolitewskiego. Protoplastą rodu był Jerzy Tołoczko, przodek dynastii Giedyminowiczów, poprzez ród Kiejstutowiczów.
Bujniccy wygaśli w linii męskiej w 1506 roku wraz ze śmiercią Aleksa Bujnickiego.
Nazwisko rodu Bujnickich ma charakter odmiejscowy i wywodzi się od Bujnicz, położonych na południe od Mohylewa[1].
Bujniccy są rodem książęcym (kniaziowskim), o wielkolitewskim pochodzeniu etnicznym. Należeli do gałęzi rodu Kiejstutowiczów z dynastii Giedyminowiczów[1]. Jest to najprawdopodobniej jedyny ród pochodzący od księcia Kiejstuta Giedyminowicza[2] .
Protoplastą Bujnickich był, żyjący w połowie XIV-go wieku, książę Jerzy Tołoczko – syn księcia Iwana Wojdata, a wnuk wspomnianego Kiejstuta[2] .
Pierwszy ślad istnienia Jerzego Tołoczki, protoplasty rodu, udaje się odnaleźć na dokumencie przywileju księcia Witolda w 1399 roku, nadanemu kanonikom wileńskim, a obejmującemu przekazanie im ziemi berezyńskiej, odłączonej od Rohaczewa , którą poprzednio nadał „kniaziu Jurju Tołoczku”. Ziemię berezyńską przeniósł następnie do sąsiedniego majątku streszyńskiego[1].
Ostatnim męskim przedstawicielem był kniaź Aleksy, zmarły w 1506 r., który cały swój majątek zapisał na monaster pieczerski w Kijowie oraz cerkwie w Wysokiem i Bujniczach[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.