| antypapież | |
| |
| Miejsce urodzenia |
Rzym |
|---|---|
| Data śmierci |
20 lipca 985 |
| Miejsce pochówku | |
| Antypapież | |
| Okres sprawowania |
974, 984-985 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Pontyfikat |
984 |
Bonifacy VII (właśc. Franco; ur. w Rzymie, zm. 20 lipca 985) – antypapież w czerwcu 974 i od sierpnia 984 do 20 lipca 985[1].
Był Rzymianinem, synem Ferruciusa[1]. Wywodził się z kręgów zakonnych. W 972 został kardynałem-diakonem[1]. Był popierany przez stronnictwo Krescencjuszy[2]. Podczas gdy cesarz Otton II był zaabsorbowany sprawami w Niemczech, w 974 roku wybuchło powstanie przeciwko Benedyktowi VI[1], który został wtrącony do więzienia i zamordowany[2]. Ten czyn zwrócił uwagę hrabiego Sicco i ludu rzymskiego, który zmusił antypapieża do ucieczki[1]. Bonifacy VII zrabował wtedy skarbiec Bazyliki Piotrowej i uciekł do Bizancjum[2].
W 980 na krótko powrócił do Rzymu, lecz już wiosną 981 musiał ponownie uciekać[1]. Po śmierci Ottona II w 983, przy niepopularności papieża Jana XIV powrócił do Rzymu w kwietniu 984[1]. Natychmiast nakazał uwięzienie prawowitego papieża i otrucie go[2]. Jego drugi pontyfikat trwał do śmierci w lipcu 985 – prawdopodobnie został zamordowany[2]. Po śmierci, jego ciało zostało wystawione na widok publiczny; było przebijane włóczniami, wleczone przez ulice i porzucone na rynku[2].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
