Bohdan Królikowski (ur. 3 lutego 1934 w Wilnie) – polski prozaik.
Ukończył filologię polską na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Debiutował w 1956 na łamach prasy jako krytyk literacki. Od 1956 był pracownikiem naukowym Biblioteki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oraz kustoszem dyplomowanym. W 1967 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Warszawskim za rozprawę Pamiętnik Marcina Matuszewicza. Jego debiut książkowy miał miejsce w 1972. Od 1971 do 1973 był współpracownikiem Polskiego Radia. W latach 1978-1979 przebywał przez dziewięć miesięcy na stypendium naukowym w Paryżu[1].
Jego zainteresowania to pamiętniki staropolskie, dawne wojsko polskie, dzieje munduru, historia orła wojskowego i dzieje oraz kultura Zamojszczyzny. Od 1958 należał do Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy. W latach 1969-1980 był prezesem oddziału lubelskiego tego towarzystwa, a od 1980 członkiem zarządu głównego. Był też członkiem Lubelskiego Klubu Jeździeckiego. Od 1977 pozostawał członkiem Związku Literatów Polskich, a od 1981 był prezesem oddziału lubelskiego ZLP[1].
W 1979 zdobył nagrodę im. Bolesława Prusa za cykl powieści historycznych (Błażeja Siennickiego diariusz z wojny szwedzkiej - 1977, Błażeja Siennickiego przypadki wojenne osobliwsze - 1978, Błażeja Siennickiego z wojen przeszłych notacje - 1978)[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.