| Biskup tytularny Vassinassy | ||
 Bogdan Wojtuś (2015) | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
4 lipca 1937 | |
| Data i miejsce śmierci |
20 października 2020 | |
| Biskup pomocniczy gnieźnieński | ||
| Okres sprawowania |
1988–2012 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
20 maja 1961 | |
| Nominacja biskupia |
24 września 1988 | |
| Sakra biskupia |
8 października 1988 | |
| Data konsekracji |
8 października 1988 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Gniezno | ||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Bogdan Józef Wojtuś[1] (ur. 4 lipca 1937 w Łąsku Wielkim, zm. 20 października 2020 w Poznaniu) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, rektor Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie w latach 1982–1988, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1988–2012, od 2012 biskup pomocniczy senior archidiecezji gnieźnieńskiej.
Urodził się 4 lipca 1937 w Łąsku Wielkim[2]. W latach 1951–1955 kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym w Sępólnie Krajeńskim, uzyskując świadectwo dojrzałości[3]. W latach 1955–1961 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 20 maja 1961 w bazylice prymasowskiej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski[2]. W latach 1964–1968 studiował na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie uzyskał magisterium z teologii moralnej[2]. Tamże w 1972 otrzymał doktorat na podstawie dysertacji Deontologia pracowników środków przekazu społecznego według «Inter mirifica»[3].
Pracował jako wikariusz w parafiach św. Mikołaja w Czeszewie (1961–1964) i św. Marcina w Jarocinie (1964)[3]. W latach 1971–1982 był zatrudniony w kurii gnieźnieńskiej, gdzie zajmował stanowiska referenta wydziału duszpasterskiego, diecezjalnego duszpasterza służby zdrowia i diecezjalnego duszpasterza rodzin[4]. Zasiadał w radzie duszpasterskiej[5] i radzie kapłańskiej, w której pełnił funkcję sekretarza[6]. Był także członkiem komisji głównej, która przygotowywała II synod archidiecezji gnieźnieńskiej w 1981[3]. W 1982 został ustanowiony prałatem-prepozytem kapituły kolegiackiej św. Jerzego w Gnieźnie[2].
Od 1975 był wykładowcą w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie, gdzie prowadził wykłady z teologii moralnej i spowiednictwa. W latach 1982–1988 sprawował urząd rektora seminarium[2]. Objął wykłady również w Prymasowskim Instytucie Teologicznym w Gnieźnie i Prymasowskim Instytucie Kultury Chrześcijańskiej w Bydgoszczy. W 1984 został członkiem Komisji Episkopatu ds. Seminariów Duchownych[3]. W publikacjach z zakresu teologii moralnej poruszał m.in. zagadnienie moralnych aspektów pomocy umierającemu[2].
24 września 1988 papież Jan Paweł II prekonizował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej ze stolicą tytularną Vassinassa[3]. Święcenia biskupie przyjął 8 października 1988 w bazylice prymasowskiej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie[2]. Głównym konsekratorem był kardynał Józef Glemp, prymas Polski[2], zaś współkonsekratorami biskupi pomocniczy gnieźnieńscy: Jan Czerniak i Jan Wiktor Nowak[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa: „Evangelizare pauperibus” (Głosić Ewangelię ubogim)[4]. W 1988 został wikariuszem generalnym archidiecezji[2]. Pełnił funkcje przewodniczącego: wydziału duszpasterstw specjalistycznych[4], archidiecezjalnej komisji ds. budownictwa i konserwacji kościołów i budynków kościelnych[2] oraz synodalnej komisji przygotowawczej III synodu archidiecezji gnieźnieńskiej[6]. Należał do rady kapłańskiej, kolegium konsultorów i rady duszpasterskiej[2]. Uczestniczył w przygotowaniach do archidiecezjalnych obchodów milenium: śmierci św. Wojciecha (1997), jego kanonizacji (1999) oraz utworzenia metropolii (2000), a także brał udział w organizacji wizyty apostolskiej papieża Jana Pawła II w Bydgoszczy w 1999[6]. W 1991 został mianowany kanonikiem gremialnym gnieźnieńskiej kapituły prymasowskiej, zaś w 1994 został jej prepozytem[3]. Wraz z członkami kapituły przyczynił się do przywrócenia w 2009 tytułu Prymasa Polski arcybiskupom gnieźnieńskim[6]. 15 września 2012 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację ze sprawowania funkcji biskupa pomocniczego archidiecezji gnieźnieńskiej[7][8].
W ramach Konferencji Episkopatu Polski był członkiem Komisji ds. Duszpasterstwa Rodziny (Rady ds. Rodziny[6]), Komisji ds. Seminariów Duchownych[4] i Komisji Duchowieństwa[6]. Pełnił również funkcję wizytatora apostolskiego diecezjalnych wyższych seminariów duchownych w Gościkowie-Paradyżu, Koszalinie i Szczecinie oraz zakonnych w Krakowie[6].
Był współkonsekratorem podczas sakr biskupów pomocniczych gnieźnieńskich: Stanisława Gądeckiego (1992) i Wojciecha Polaka (2003)[1].
17 października 2020 w wyniku zarażenia koronawirusem SARS-CoV-2 i powiązaną z nim chorobą COVID-19 trafił do szpitala w Poznaniu, gdzie zmarł trzy dni później[9][10]. 24 października 2020 po mszy świętej pogrzebowej w bazylice prymasowskiej w Gnieźnie[11] został pochowany w krypcie biskupów pomocniczych gnieźnieńskich kościoła św. Piotra i Pawła, znajdującego się na terenie cmentarza św. Piotra w Gnieźnie[12].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
