Bianka Mikołajewska
Data urodzenia

1975

Zawód, zajęcie

dziennikarka

Alma Mater

Uniwersytet Łódzki

Pracodawca

Polityka”, „Gazeta Wyborcza”, OKO.press, Wirtualna Polska

Bianka Magdalena Mikołajewska[1] (ur. 1975[2]) – polska dziennikarka, w latach 2000–2013 dziennikarka tygodnika „Polityka”, potem – do 2016 dziennikarka „Gazety Wyborczej”, następnie od 2016 do 2022 dziennikarka śledcza OKO.press[3]. Od 2022 związana z Wirtualną Polską.

Nominowana do szeregu nagród dziennikarskich. Laureatka Nagrody im. Andrzeja Woyciechowskiego (2015) oraz nagrody w konkursie miesięcznika „Press” dla Dziennikarza Roku (2016). Wcześniej działaczka samorządowa, w latach 1998–2001 radna Rady Miejskiej w Łodzi.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość spędziła w Łodzi. Absolwentka XXIV Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Łodzi (uczęszczała tam w latach 1990–1994). Studiowała na Uniwersytecie Łódzkim. W 1998 została radną Rady Miejskiej w Łodzi[4] z listy SLD. Latem 2001 odeszła z klubu radnych Sojuszu, po sporach dotyczących zgód na lokalizację w Łodzi nowych hipermarketów. W październiku tego samego roku, w związku z decyzją o wyborze zawodu dziennikarza i przeprowadzką do Warszawy zrezygnowała z mandatu[5]. W latach 2000–2013 była dziennikarką „Polityki”, zajmowała się w tygodniku tematyką śledczą, polityczną i gospodarczą. Potem – do 2016 roku – związana z „Gazetą Wyborczą”[6]. Autorka m.in. wieloletniego cyklu artykułów o nieprawidłowościach w systemie SKOK-ów (publikowanych w "Polityce" i "Gazecie Wyborczej"), tekstów o policyjnej inwigilacji uczestników protestów przeciwko wprowadzanym przez PiS zmianom w sądownictwie (w OKO.press), artykułów o działalności i finasowaniu organizacji narodowców, dziennikarskich raportów o finansowaniu "dzieł" o. Tadeusza Rydzyka i o wynagrodzeniach ludzi powiązanych z obozem "Dobrej Zmiany" w giełdowych spółkach, których akcjonariuszem jest państwo, a także licznych tekstów o nadużyciach władzy, nepotyzmie i kolesiostwie rządzących.

W czerwcu 2016 została zastępczynią redaktora naczelnego i szefową zespołu śledczego portalu internetowego OKO.press, którego wydawcą jest Fundacja Ośrodek Kontroli Obywatelskiej „Oko”[7]. W redakcji pracowała do 2022[8].

1 lipca 2022 dołączyła do redakcji Wirtualnej Polski. Do jej zadań należy przygotowywanie tekstów śledczych, wywiadów i reportaży[8]. W marcu 2023 objęła także funkcję szefowej WP Magazynu[9].

W latach 2021–22 była jedną z prowadzących popołudniowe wywiady na antenie radia RMF FM[10].

Życie prywatne

Była żoną Piotra Niemczyka[11], rozwiedli się ok. 2019 roku[12].

Nagrody dziennikarskie

  • 2002: nominacja do nagrody Grand Press w kategorii publicystyka za raport o nieprawidłowościach w działalności syndyków;
  • 2004: nominacja do nagrody Grand Press w kategorii publicystyka za raport o nadużyciach komorników;
  • 2005: wyróżnienie w konkursie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za teksty o tematyce społecznej;
  • 2005: Nagroda „Watergate” Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za materiały o Spółdzielczych Kasach Oszczędnościowo-Kredytowych (SKOK);
  • 2005: nagroda Grand Press w kategorii Dziennikarstwo specjalistyczne za cykl tekstów o SKOK-ach;
  • 2005: nominacja do nagrody Grand Press w kategorii publicystyka za tekst „Bracia spod znaku Bliźniąt” o relacji łączącej braci Lecha i Jarosława Kaczyńskich;
  • 2005: nagroda „Gazety Prawnej” dla dziennikarzy zajmujących się tematyką prawną;
  • 2005: trzecia nagroda w konkursie Fundacji im. Stefana Batorego „Tylko ryba nie bierze”;
  • 2006: nominacja do nagrody Grand Press w kategorii dziennikarstwo śledcze;
  • 2009: wyróżnienie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich Nagroda Watergate, za artykuł „Biznesmeni z komendy” o biznesach związkowców z Komendy Stołecznej Policji;[13];
  • 2010: wyróżnienie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w kategorii tekstów o tematyce społecznej, za artykuł o tym, jak dzieci – przeważnie bez wiedzy rodziców – zarabiają pieniądze;
  • 2012: Laureatka Nagrody specjalnej X Edycji Konkursu im. Władysława Grabskiego dla dziennikarzy ekonomicznych[14];
  • 2015: Nagroda Specjalna im. Dariusza Fikusa za „dziennikarstwo śledcze najwyższej próby”[15];
  • 2015: Nagroda Radia ZET im. Andrzeja Woyciechowskiego za cykl artykułów poświęconych nieprawidłowościom i patologiom systemu SKOK-ów, które zostały opublikowane w „Gazecie Wyborczej”[16];
  • 2016: Dziennikarz Roku 2016, nagroda miesięcznika „Press[17] przyznawana w głosowaniu redakcji z całej Polski;
  • 2016: nominacja do nagrody Grand Press w kategorii News za tekst „Fundusz Ochrony Środowiska Szyszki”;
  • 2018: nominacja do nagrody Grand Press w kategorii News za cykl o tym jak policja w 2017 r. inwigilowała uczestników protestów przeciwko niszczeniu sądownictwa przez rząd PiS;
  • 2018: nominacja do Nagrody Radia Zet za cykl tekstów o inwigilacji uczestników protestów w 2017 roku;
  • 2019: Nagroda Specjalna Radia Zet im. Andrzeja Woyciechowskiego dla “Dziennikarza Dekady” (laureatami nagrody zostali również Adam Pieczyński z TVN24 i Paweł Reszka z "Polityki");
  • 2021: nominacja do nagrody Grad Press w kategorii News za cykl „Narodowcy od Bąkiewicza z 3 milionami dotacji z rządowego funduszu”[18];
  • 2022: nominacja do nagrody Grand Press w kategorii Dziennikarstwo specjalistyczne i nowe formy dziennikarstwa za cykl "Klub milionerów Dobrej Zmiany" o wynagrodzeniach ludzi związanych z PiS w giełdowych spółkach, których akcjonariuszem jest państwo;
  • 2023: finalistka Nagrody Dziennikarstwa Ekonomicznego przyznawanej przez Press Club Polska, za cykl "Klub milionerów Dobrej Zmiany"

Przypisy

  1. Uchwała nr XIX/331/99 Rady Miejskiej w Łodzi [online], bip.uml.lodz.pl, 21 lipca 1999 [dostęp 2019-12-28].
  2. O nas – Redakcja OKO.press [online], oko.press [dostęp 2019-12-28].
  3. Bianka Mikołajewska [online], oko.press [dostęp 2019-05-26] (pol.).
  4. Monika Tutak-Goll, Bianka Mikołajewska dziennikarką dekady! „Wiedziałam, że jeśli chcę dowieść prawdy, muszę to przetrwać” [online], www.wysokieobcasy.pl, 21 listopada 2019 [dostęp 2019-12-28].
  5. Szczuplejszy samorząd [online], Łódź Nasze Miasto, 11 października 2001 [dostęp 2019-12-28] (pol.).
  6. Maciej Kozielski, Bianka Mikołajewska: Nie zostałam wyrzucona z „Polityki” [online], Press.pl, 31 marca 2015 [dostęp 2019-12-28] (pol.).
  7. Redakcja. Oko.pres. [dostęp 2016-06-15].
  8. a b Barbara Erling: Bianka Mikołajewska i Paweł Figurski dołączają do Wirtualnej Polski. Press, 31 marca 2022. [dostęp 2023-03-15].
  9. Bianka Mikołajewska za Pawła Kapustę na czele Magazynu Wirtualnej Polski. wirtualnemedia.pl, 2 marca 2023. [dostęp 2023-03-15].
  10. Mikołajewska, Terlikowski i Tejchman wśród gospodarzy popołudniowych wywiadów w RMF FM [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2021-10-11] (pol.).
  11. Grzegorz Kopacz: Moje teksty nie wyskakują jak diabeł z pudełka. press.pl, 20 listopada 2015. [dostęp 2019-11-24].
  12. Jak Hofman i jego przyjaciele z biznesu usiłują zablokować i zdyskredytować nasze śledztwo. oko.press, 14 kwietnia 2021. [dostęp 2021-11-26].
  13. Zolnierze [online], zolnierzewolnosci.pl [dostęp 2017-11-17] (pol.).
  14. Narodowy Bank Polski – Internetowy Serwis Informacyjny [online], nbp.pl [dostęp 2017-11-17] (pol.).
  15. Bianka Mikołajewska z Nagrodą Specjalną im. Dariusza Fikusa za „dziennikarstwo śledcze najwyższej próby” [online], wyborcza.pl, 14 kwietnia 2015 [dostęp 2017-11-17].
  16. Radio – Darmowe radio internetowe Online – Radio Zet [online], radiozet.pl [dostęp 2017-11-17] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05] (pol.).
  17. Bianka Mikołajewska Dziennikarzem Roku – Press.pl – najnowsze informacje z branży medialnej, marketingowej, reklamowej i public relations [online], press.pl [dostęp 2017-11-17] (pol.).
  18. Grand Press 2021: nominacje w kategoriach News oraz Dziennikarstwo śledcze [online], Press.pl [dostęp 2021-11-30] (pol.).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się