Bawoły
Bovinae[1]
J.E. Gray, 1821[2]
Ilustracja
Przedstawiciel podrodziny – bawół afrykański (Syncerus caffer)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Podrząd

przeżuwacze

Infrarząd

Pecora

Rodzina

wołowate

Podrodzina

bawoły

Typ nomenklatoryczny

Bos Linnaeus, 1758

Plemiona

4 plemiona (w tym 1 wymarłe) + 1 rodzaj wymarły o statusie incertae sedis – zobacz opis w tekście

Bawoły[3] (Bovinae) – podrodzina ssaków z rodziny wołowatych (Bovidae).

Zasięg występowania

Podrodzina obejmuje gatunki występujące w Eurazji i Afryce[4][5].

Podział systematyczny

Do podrodziny należą następujące występujące współcześnie plemiona[6][4][3]:

Opisano również plemię wymarłe[7]:

  • Udabnocerini Burchak-Abromovich & Gabashvili, 1968

Wymarły rodzaj o niepewnej pozycji taksonomicznej i nie przypisany do żadnego z plemion[8]:

  • Gona Deraniyagala, 1958 – jedynym przedstawicielem był Gona sinhaleya Deraniyagala, 1958

Bawoły są najstarszą filogenetycznie grupą wołowatych (tzw. grupa Bubalina Geraads, 1992). Mają masywne ciało. Największe osobniki osiągają do 170 cm wysokości w kłębie. Głowa u obydwu płci jest uzbrojona w rogi. Jak wszystkie krętorogie, są przeżuwaczami – połykają nieprzeżuty pokarm roślinny, który trawiony jest w żołądku przy udziale bakterii symbiotycznych, rozkładających błonnik komórek roślinnych (zobacz: żołądek przeżuwacza). Bawoły zajmują różne siedliska, zwykle w pobliżu wody. Poruszają się stępem, kłusem lub galopem. Na krótkim odcinku mogą osiągnąć prędkość do 35 km/h w galopie. Większość żyje w stadach – jedynie anoa spotykane są samotnie lub w parach.

Do rodzaju Bubalus należą dzikie gatunki anoa (anoa nizinny i anoa górski) oraz bawoły arni azjatycki i wół mindorski, a także udomowiony wół domowy, którego przodkiem jest dziki bawół indyjski. Pozostałych gatunków azjatyckich jak dotąd nie udomowiono.

Kladogram Bovinae na podstawie analizy Alexandre’a Hassanina i współpracowników z 2018 roku[9]:



Carpa hircus


Boselaphini

Boselaphus tragocamelus



Tetracerus quadricornis




Bovini

Bos




B. bison



B. bonasus




B. mutus




B. gaurus





B. javanicus




B. taursus



B. indicus






Bubalus

B. bubalis



B. depressicornis




Syncerus caffer





Pseudoryx nghetinhensis



Tragelaphini


Ammelaphus imberbis



Nyala angasii





Taurotragus

T. derbianus



T. oryx




Strepsiceros strepsiceros



Tragelaphus


T. euryceros



T. spekii





T. scriptus



T. sylvaticus








Przypisy

  1. Bovinae, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. J.E. Gray. On the Natural Arrangment of Vertebrose Animals. „The London Medical Repository”. 15, s. 308, 1821. (ang.). 
  3. a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 180–181. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  4. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 322–332. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  5. D.E. Wilson & D.M. Reeder (red. red.): Subfamily Bovinae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-04-10]. (ang.).
  6. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-11-29]. (ang.).
  7. J.S. Zijlstra, Udabnocerini, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-11-29] (ang.).
  8. P.E.P. Deraniyagala: The Pleistocene of Ceylon. Colombo: Ceylon National Museum, 1958, s. 146. (ang.).
  9. A. Hassanin, M.L. Houck, D. Tshikung, B. Kadjo, H. Davis & A. Ropiquet. Multi-locus phylogeny of the tribe Tragelaphini (Mammalia, Bovidae) and species delimitation in bushbuck: Evidence for chromosomal speciation mediated by interspecific hybridization. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 129, s. 96–105, 2018. DOI: 10.1016/j.ympev.2018.08.006. (ang.). 

Bibliografia

  • Halina Komosińska, Elżbieta Podsiadło, Ssaki kopytne, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, ISBN 83-01-13806-8.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się