Azjatycki kryzys finansowy – kryzys finansowy, który rozpoczął się w czerwcu 1997. Katalizatorem była decyzja rządu Tajlandii o upłynnieniu kursu bahta, który był wcześniej powiązany z dolarem amerykańskim. Spowodowana ona była niemożliwością dłuższej obrony waluty przed atakami spekulantów. Gwałtowny spadek kursu bahta, a tym samym zwiększenie kosztów obsługi długu zagranicznego, doprowadziło państwo na skraj bankructwa. Kryzys szybko rozprzestrzenił się na inne państwa regionu. Najbardziej oprócz Tajlandii ucierpiały: Malezja, Filipiny, Indonezja, Singapur, Korea Południowa.
Do głównych czynników, które przyczyniły się do kryzysu zalicza się[1]:
Państwo | Kurs walutowy [%] | Zmiana PKB per capita [%] | Wzrost bezrobocia [%] | Spadek płacy realnej [%] |
---|---|---|---|---|
Filipiny | 27,9 | 2,7 | 21,5 | 2,0 |
Indonezja | 70,9 | 14,4 | 36,2 | 41,0 |
Korea Płd. | 32,1 | 7,4 | 161,5 | 9,3 |
Malezja | 28,3 | 9,5 | 41,7 | 1,1 |
Tajlandia | 24,2 | 11,4 | 277,8 | 7,4 |
Po kryzysie większość dotkniętych jego skutkami państw wprowadziła reformy zwiększające transparentność i efektywność funkcjonowania ich sektorów bankowych[3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.