Arui grzywiasta
Ammotragus lervia[1]
(Pallas, 1777)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

Cetartiodactyla

Podrząd

przeżuwacze

Infrarząd

Pecora

Rodzina

wołowate

Podrodzina

antylopy

Plemię

koziorożce

Rodzaj

Ammotragus
Blyth, 1840

Gatunek

arui grzywiasta

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Arui grzywiasta[3], dawniej: owca grzywiasta, owca koziogłowa[4] (Ammotragus lervia) – ssak z rodziny wołowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju arui (Ammotragus) Blyth, 1840. Posiada cechy świadczące o bliskim pokrewieństwie z kozą i z owcą. Występuje na trudno dostępnych, skalistych terenach w Afryce Północnej (Atlas, góry Sahary). Dawniej był szeroko rozprzestrzeniony na terenach półpustynnych i pustynnych, od Zachodniej Sahary i Maroka do Sudanu i Egiptu. Jako zwierzyna został introdukowany w XIX w. w Europie, a w latach 50. XX w. w Teksasie, Kalifornii i Nowym Meksyku[5].

W Polsce owce grzywiaste trzymane są m.in. w Śląskim Ogrodzie Zoologicznym w Chorzowie[6], w Ogrodzie Zoobotanicznym w Toruniu[7], w Ogrodzie Zoologicznym w Sosnowcu (Park Kazimierz), a także w Ogrodzie Zoologicznym w Krakowie[8].

Informacje ogólne

Wysokość w kłębie:
75–112 cm
Długość ciała:
130–165 cm
Długość rogów:
do 80 cm u samców, do 40 cm u samic
Długość ogona:
15–25 cm
Masa ciała:
40–145 kg, samiec większy od samicy
Długość życia:
Do 10 lat w stanie dzikim, w niewoli 20 lat

Wygląd

Arui grzywiasta charakteryzuje się czerwonawobrązowym ubarwieniem z białawą linią po stronie brzusznej i wewnętrznymi częściami kończyn. Takie samo jaśniejsze ubarwienie ma na brodzie i we wnętrzach uszu. Znacznie dłuższą niż na całym ciele ma sierść na brodzie, gardle i górnej części przednich kończyn. Rogi występują u obu płci, jednak u samców są silnie zakrzywione i dłuższe (do 80 cm) niż u samic (do 40 cm).

Biotop

Koza z młodymi

Owce grzywiaste żyją na terenach skalistych, ubogich w roślinność, do wysokości 3900 m n.p.m.

Pokarm

Żywią się trawą, ziołami, porostami, krzewami i liśćmi akacji. Potrafią znieść braki w pożywieniu, dzięki czemu mogą zamieszkiwać kamieniste wyżyny i tereny pustynne.

Tryb życia

Żyją pojedynczo lub w małych stadach. Dzięki kamuflażowi unikają kontaktu z drapieżnikami. Samce rywalizują między sobą o zdobycie jak największej liczby samic. Pojedynek polega na tym, że stają naprzeciwko siebie, następnie kroczą ku sobie przyspieszając, spuszczają głowy, w końcu zderzają się i czasami splatają rogami, by w końcowym momencie przyciągnąć przeciwnika do ziemi.

Rozmnażanie

młode

Dojrzałość płciową osiągają w wieku ok. 1,5 roku, Ciąża trwa 154–161 dni, rodzi się 1, czasami 2 młode.

Ochrona

Z powodu nadmiernych polowań gatunek w stanie dzikim uznano za narażony na wyginięcie. Znajduje się w wykazie konwencji waszyngtońskiej CITES (załącznik II)[9].

Przypisy

  1. Ammotragus lervia, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Ammotragus lervia, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. praca zbiorowa: Zootechniczny słownik encyklopedyczny. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1965, s. 406.
  5. Zwierzęta : encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005. ISBN 83-01-14344-4.
  6. Lista adopcyjna. zoo.silesia.pl. [dostęp 2013-07-03].
  7. Fauna – Ssaki. zoo.torun.pl. [dostęp 2013-07-03].
  8. Arui. zoo-krakow.pl. [dostęp 2013-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-01)].
  9. Appendices I, II and III of CITES. cites.org, 12 czerwca 2013. [dostęp 2013-07-03]. (ang.).

Bibliografia

  • Podręczny Leksykon ssaków. Wydawnictwo RTW, s. 122. ISBN 83-86822-36-8.
  • Halina Komosińska, Elżbieta Podsiadło: Ssaki kopytne : przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się