Apoteoza (gr. apotheosis – ubóstwienie) – pochwała osób, rzeczy, wydarzeń, idei bądź wartości (np. apoteoza życia, bohaterstwa, religijna), osądzenie istoty ludzkiej jako idealnej, godnej dokonanych czynów (np. bohaterstwo Polaków).
W sztukach plastycznych, muzyce i literaturze apoteoza przybiera formę gloryfikującego przedstawienia.
Temat wyniesienia człowieka do rzędu bogów przejęty został ze starożytnego Wschodu, gdzie apoteozowano hellenistycznych władców z dynastii Seleucydów (312-64 przed Chr.), Ptolemeuszów (323-30 przed Chr.) i cesarzy rzymskich. Najpełniej rozwinął się w sztuce starożytnego Rzymu, przyjmując nazwę consecratio[1].
Szczególnego znaczenia apoteoza nabrała w nowożytnej sztuce dworskiej (zwłaszcza w baroku) w alegorycznych przedstawieniach świętych oraz władców[2].
W kontekście religijno-historycznym oznacza zmianę "stanu" duszy (bądź też duszy i ciała), podczas której normalni śmiertelnicy stają się nieśmiertelni. Przykładem może być Utnapisztim.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
