|
Pseudonim
|
Tony
|
Data i miejsce urodzenia
|
18 marca 1978 Torrance
|
Obywatelstwo
|
Meksyk
|
Styl walki
|
praworęczny
|
Kategoria wagowa
|
półśrednia
|
Bilans walk zawodowych
|
Liczba walk
|
50
|
Zwycięstwa
|
41
|
Przez nokauty
|
27
|
Porażki
|
8
|
Remisy
|
0
|
Nieodbyte
|
1
|
Strona internetowa
|
Antonio Margarito (ur. 18 marca 1978 w Torrance) – meksykański bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji WBA, WBO i IBF w kategorii półśredniej (do 147 funtów).
Początki kariery
Zawodową karierę rozpoczął w styczniu 1994 r. Jej początki nie były bardzo udane – do końca 1996 r. stoczył szesnaście pojedynków, z których aż trzy przegrał. Jednak od tego czasu zaczął zwyciężać w walkach z coraz lepszymi bokserami – w 2000 r. pokonał m.in. dwukrotnego pretendenta do tytułu mistrzowskiego, Davida Kamau oraz byłego mistrza świata WBC i WBA Frankiego Randalla[1].
21 lipca 2001 r. stanął przed szansą zdobycia tytułu mistrza świata WBO, jednak sędzia przerwał walkę z Danielem Santosem już w pierwszej rundzie z powodu urazu głowy Margarito spowodowanej przypadkowym zderzeniem głowami. Walka została uznana za nieodbytą[2].
Tytuł mistrza świata WBO
Margarito zdobył jednak mistrzowski pas już w następnej walce, 16 marca 2002 r. – wygrał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie ze swoim rodakiem Antonio Diazem. Stawką walki był wakujący tytuł mistrza świata WBO, z którego zrezygnował wcześniej Santos[3].
Margarito w ciągu dwóch następnych lat trzykrotnie obronił swój tytuł: w październiku 2002 r. pokonał na punkty Danny'ego Pereza[4], w lutym następnego roku już w drugiej rundzie znokautował byłego mistrza WBA Andrew Lewisa[1], a niemal rok później, w styczniu 2004 r., także w drugiej rundzie pokonał Herculesa Kyvelosa[5].
11 września 2004 r. zmierzył się w walce rewanżowej z Danielem Santosem, który w międzyczasie został mistrzem świata WBO w kategorii junior średniej. Pojedynek obu pięściarzy po raz drugi zakończył się w wyniku przypadkowego zderzenia głowami w dziesiątej rundzie, tym razem jednak, ponieważ walka trwała dłużej niż cztery rundy, doszło do liczenia punktów, jakie bokserzy otrzymali od sędziów do czasu zakończenia walki. Ostatecznie niejednogłośną decyzją wygrał Santos i zachował swój pas mistrzowski[3].
W 2005 r. dwukrotnie obronił swój tytuł mistrza świata WBO w kategorii półśredniej. 18 lutego pokonał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie Sebastiana Lujana (kontuzja ucha)[6], natomiast już dwa miesiące później znokautował w piątej rundzie Kermita Cintrona (wcześniej w czwartej rundzie Cintron dwukrotnie leżał na deskach)[7].
18 lutego 2006 r. już w pierwszej rundzie pokonał Manuela Gomeza[8], natomiast 2 grudnia pokonał jednogłośnie na punkty Joshuę Clotteya[9].
14 lipca 2007 r., w swojej ósmej obronie stracił tytuł, przegrywając jednogłośnie na punkty po wyrównanym pojedynku z Paulem Williamsem[10].
Tytuły mistrza świata IBF i WBA
Cztery miesiące później już w pierwszej rundzie pokonał Goldena Johnsona[11]. 12 kwietnia 2008 r. doszło do pojedynku rewanżowego z Cintronem, który dwa lata wcześniej zdobył pas mistrzowski IBF. Margarito po raz drugi pokonał Cintrona, nokautując go w szóstej rundzie lewym hakiem na korpus i odbierając mu tytuł mistrza IBF[12].
Organizacja IBF nakazała mu obowiązkowy pojedynek z oficjalnym pretendentem do tytułu, Joshuą Clotteyem, którego już raz pokonał. W konsekwencji Margarito zrezygnował z tytułu mistrza świata tej organizacji, ponieważ wolał zmierzyć się z mistrzem świata WBA, niepokonanym wcześniej Miguelem Cotto. Do walki doszło 26 lipca 2008 r. – nieoczekiwanie Margarito wygrał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie[13].
24 stycznia 2009 r. Margarito przegrał walkę z pretendentem do tytułu Shane'em Mosleyem przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie i stracił tytuł mistrza świata[14]. Później wyszło na jaw, że przed walką na bandażach na rękach Margarito znaleziono nieznaną substancję która miała spowodować, że ciosy Meksykanina miały być mocniejsze. Nakazano mu ponownie obandażować ręce, a 24 lutego 2009 roku został pozbawiony licencji na okres jednego roku. Oznacza to, że w tym czasie nie wolno mu stoczyć żadnej walki na terenie Stanów Zjednoczonych, a po upływie tego okresu będzie musiał ponownie ubiegać się o przyznanie mu licencji[15].
Dalsza kariera
Na ring powrócił 8 maja 2010 r., pokonując w Meksyku jednogłośnie na punkty Roberto Garcię, który już w pierwszej rundzie leżał na deskach. Dodatkowo sędzia odebrał Garcii po punkcie w rundzie ósmej (za uderzenie głową) oraz w dziesiątej (za ciosy poniżej pasa)[16].
13 listopada 2010 roku stanął do pojedynku o wakujący pas WBC w wadze junior średniej, jego przeciwnikiem był Manny Pacquiao. Antonio przegrał zdecydowanie na punkty: sędziowie punktowali 109-119, 108-120, 110-118. Po walce Margarito został odwieziony do szpitala, gdzie przeszedł operację rekonstrukcji kości oczodołów[17]. na ring powrócił dopiero 3 grudnia 2011 w pojedynku o pas WBA zmierzył się z Miguelem Cotto ulegając tym razem przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie, Portorykańczyk udanie zrewanżował się Margarito za porażkę sprzed trzech lat[18].
Przypisy
- ↑ a b Antonio Margarito Profile and Bio. CanadaStarBoxing.com. [dostęp 2009-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-28)]. (ang.).
- ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ a b Don Steinberg: Margarito's most significant fights. ESPN.com. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ Margarito Wins Decision Over Perez, Morel Kos Denkaosaen in 11th. Boxing247.com. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ Dan Rafael: Champs Margarito, Marquez overpower foes. USAToday. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ Champ Margarito overpowers Lujan. BBC Sport.com. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ Margarito power ends Gomez bid. BBCSport.com. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ Cotto, Margarito Triumph. EastSideBoxing.com. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ Williams upsets Margarito for WBO belt. ESPN.com. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ Matthew Hurley: Margarito KOs Johnson In First Round. EastSideBoxing.com. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ James Slater: Antonio Margarito KOs Kermit Cintron For A Second Time!. Boxing247.com. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ Graham Houston: Antonio Margarito KO11 Miguel Cotto. Fightwriter.com. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ Felipe Leon, Francisco Salazar: Sweet victory for ‘Sugar’ Shane. Fightnews.com. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ Dan Rafael: Margarito, trainer banned in U.S.. ESPN.com. [dostęp 2009-03-10]. (ang.).
- ↑ Margarito defeats Garcia. Fightnews.com, 09.05.2010. [dostęp 2010-05-14]. (ang.).
- ↑ Niesamowita walka Pacquiao – Margarito. wp.pl, 14.11.2010. (pol.).
- ↑ Cotto zrewanżował się Margarito. RingPolska. (pol.).
Linki zewnętrzne
- Lista walk zawodowych Antonio Margarito
- Paddy Duffy (1889–1890)
- Mysterious Billy Smith (1892–1894)
- Tommy Ryan (1894–1898)
- Mysterious Billy Smith (1898–1900)
- James Rube Ferns (1900)
- Matty Matthews (1900–1901)
- James Rube Ferns (1901)
- Joe Walcott (1901–1906)
- Honey Mellody (1906–1907)
- Mike Twin Sullivan (1907–1908)
- Harry Lewis (1908–1911)
- Matt Wells (1914–1915)
- Mike Glover (1915)
- Jack Britton (1915)
- Ted Lewis (1915–1916)
- Jack Britton (1916–1917)
- Ted Lewis (1917–1919)
- Jack Britton (1919–1922)
- Mickey Walker (1922–1926)
- Pete Latzo (1926–1927)
- Joe Dundee (1927–1929)
- Jackie Fields (1929–1930)
- Jack Thompson (1930)
- Tommy Freeman (1930–1931)
- Jack Thompson (1931)
- Lou Brouillard (1931–1932)
- Jackie Fields (1932–1933)
- Young Corbett III (1933)
- Jimmy McLarnin (1933–1934)
- Barney Ross (1934)
- Jimmy McLarnin (1934–1935)
- Barney Ross (1935–1938)
- Henry Armstrong (1938–1940)
- Fritzie Zivic (1940–1941)
- Freddie Cochrane (1941–1946)
- Marty Servo (1946)
- Sugar Ray Robinson (1946–1950)
- Johnny Bratton (1951)
- Kid Gavilan (1951–1954)
- Johnny Saxton (1954–1955)
- Tony DeMarco (1955)
- Carmen Basilio (1955–1956)
- Johnny Saxton (1956)
- Carmen Basilio (1956–1957)
- Virgil Akins (1958)
- Don Jordan (1958–1960)
- Benny Paret (1960–1961)
- Emile Griffith (1961)
- Benny Paret (1961–1962)
- Emile Griffith (1962–1963)
- Luis Rodríguez (1963)
- Emile Griffith (1963–1965)
- Curtis Cokes (1966–1969)
- José Nápoles (1969–1970)
- Billy Backus (1970–1971)
- José Nápoles (1971–1975)
- José Nápoles (1975, WBC)
- Ángel Espada (1975–1976, WBA)
- John H. Stracey (1975–1976, WBC)
- Carlos Palomino (1976–1979, WBC)
- Pipino Cuevas (1976–1980, WBA)
- Wilfred Benítez (1979, WBC)
- Sugar Ray Leonard (1979–1980, WBC)
- Roberto Durán (1980, WBC)
- Thomas Hearns (1980–1981, WBA)
- Sugar Ray Leonard (1980–1981, WBC)
- Sugar Ray Leonard (1981–1982)
- Donald Curry (1983–1984, WBA)
- Donald Curry (1984–1985, WBA i IBF)
- Milton McCrory (1983–1985, WBC)
- Donald Curry (1985–1986)
- Lloyd Honeyghan (1986–1987)
- Mark Breland (1987, WBA)
- Marlon Starling (1987–1988, WBA)
- Jorge Vaca (1987–1988, WBC)
- Lloyd Honeyghan (1988–1989, WBC)
- Simon Brown (1988–1991, IBF)
- Tomas Molinares (1988, WBA)
- Mark Breland (1989–1990, WBA)
- Marlon Starling (1989–1990, WBC)
- Genaro Léon (1989, WBO)
- Manning Galloway (1989–1993, WBO)
- Aaron Davis (1990–1991, WBA)
- Maurice Blocker (1990–1991, WBC)
- Meldrick Taylor (1991–1992, WBA)
- Simon Brown (1991, WBC)
- Maurice Blocker (1991–1993, IBF)
- James McGirt (1991–1993, WBC)
- Crisanto España (1992–1994, WBA)
- Gert Bo Jacobsen (1993, WBO)
- Pernell Whitaker (1993–1997, WBC)
- Félix Trinidad (1993–1999, IBF)
- Eamonn Loughran (1993–1996, WBO)
- Ike Quartey (1994–1998, WBA)
- José Luis López (1996, WBO)
- Michael Löwe (1997, WBO)
- Óscar de la Hoya (1997–1999, WBC)
- Ahmed Kotiev (1998–2000, WBO)
- James Page (1998–2000, WBA)
- Félix Trinidad (1999–2000, WBC i IBF)
- Daniel Santos (2000–2002, WBO)
- Shane Mosley (2000–2002, WBC)
- Andrew Lewis (2001–2002, WBA)
- Vernon Forrest (2001, IBF)
- Vernon Forrest (2002–2003, WBC)
- Antonio Margarito (2002–2007, WBO)
- Ricardo Mayorga (2002–2003, WBA)
- Michele Piccirillo (2002–2003, IBF)
- Ricardo Mayorga (2003, WBA i WBC)
- Cory Spinks (2003, IBF)
- Cory Spinks (2003–2005, WBA, WBC i IBF)
- Zab Judah (2005–2006, WBA, WBC i IBF)
- Zab Judah (2006, IBF)
- Carlos Manuel Baldomir (2006, WBC)
- Floyd Mayweather Jr. (2006, IBF)
- Ricky Hatton (2006, WBA)
- Kermit Cintron (2006–2008, IBF)
- Floyd Mayweather Jr. (2006–2008, WBC)
- Miguel Cotto (2006–2008, WBA)
- Paul Williams (2007–2008, WBO)
- Carlos Quintana (2008, WBO)
- Antonio Margarito (2008, IBF)
- Paul Williams (2008, WBO)
- Andre Berto (2008–2011, WBC)
- Antonio Margarito (2008–2009, WBA)
- Joshua Clottey (2008–2009, IBF)
- Shane Mosley (2009–2010, WBA)
- Miguel Cotto (2009, WB0)
- Isaac Hlatshwayo (2009, IBF)
- Manny Pacquiao (2009–2012, WBO)
- Dejan Zavec (2009–2011, IBF)
- Wjaczesław Senczenko (2010–2012, WBA)
- Victor Ortiz (2011, WBC)
- Andre Berto (2011, IBF)
- Floyd Mayweather Jr. (2011–2014, WBC)
- Paul Malignaggi (2012–2013, WBA)
- Randall Bailey (2012, IBF)
- Timothy Bradley (2012–2014, WBO)
- Devon Alexander (2012–2013, IBF)
- Adrien Broner (2013, WBA)
- Shawn Porter (2013–2014, IBF)
- Marcos Maidana (2013–2014, WBA)
- Manny Pacquiao (2014–2015, WBO)
- Floyd Mayweather Jr. (2014–2015, WBA Super i WBC)
- Kell Brook (od 2014, IBF)
- Keith Thurman (od 2015, WBA)
- Floyd Mayweather Jr. (2015, WBA Super, WBC i WBO)
- Floyd Mayweather Jr. (od 2015, WBA Super i WBC)
- Timothy Bradley (od 2015, WBO)
|