.jpg) płk Antoni Zawadzki (przed 1920) | |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
Dowództwo miasta Warszawy |
| Stanowiska |
dowódca miasta |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Antoni Zawadzki, niem. Anton Zawadzki-Graßl von Rechten Ritter (ur. 18 marca 1859 w Wiedniu, zm. 24 stycznia 1928 w Siarach) – generał brygady Wojska Polskiego.
Antoni Zawadzki urodził się 18 marca 1859 roku w Wiedniu. Maturę złożył w Tarnowie po czym wstąpił do cesarskiej i królewskiej armii. W latach 1878-1881 był słuchaczem Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. Przez kolejnych osiem lat pełnił służbę w Galicyjskim Pułku Ułanów Nr 1. W 1889 roku został przeniesiony do Pułku Huzarów Nr 4, a w 1894 roku do Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr 3 w Samborze[1]. Od 1904 pełnił służbę w Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr 4, który stacjonował w Ołomuńcu, i którego dowódcą w latach 1904–1910 był pułkownik Emil Tarłowski[2]. Po awansie na majora został w tym pułku dowódcą I dywizjonu. W 1910 roku na własną prośbę został przeniesiony w stan spoczynku. W 1914 roku został reaktywowany i wyznaczony na stanowisko komendanta stacji i etapu oraz komendy uzupełnień w Gródku Jagiellońskim. Od 1915 roku pełnił służbę w Generalnym Gubernatorstwie Wojskowym w Polsce. Początkowo, jako komendant obwodu w Lubartowie, następnie inspektor gospodarki, a od października 1917 roku komendant obwodu w Puławach.
18 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika[3]. Z dniem 30 listopada 1918 roku został przeniesiony z rezerwy personalnej do dowództwa miasta Warszawy na stanowisko dowódcy[4]. 28 czerwca 1919 roku został przeniesiony, jako oficer nadliczbowy, do 3 pułku Ułanów Śląskich z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku komendanta miasta Warszawy[5]. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[6]. 11 czerwca 1920 roku Naczelny Wódz, na wniosek Ogólnej Komisji Weryfikacyjnej, przyznał mu tytuł generała podporucznika[7]. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu rzeczywistego generała podporucznika z prawem noszenia munduru[8]. Od 5 maja 1922 roku, po wejściu w życie ustawy z dnia 23 marca 1922 roku o podstawowych obowiązkach i prawach oficerów Wojsk Polskich, przysługiwał mu tytuł generała brygady.
26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygada[9]. Na emeryturze mieszkał w miejscowości Rokitna[10]. Zmarł 24 stycznia 1928 roku w Siarach, w gminie Sękowa[11].
Syn generała, doktor Aleksander Ostoja-Zawadzki urodzony 28 listopada 1896 roku we Lwowie, kapitan rezerwy 6 dywizjonu artylerii konnej i wicedyrektor Powszechnego Banku Kredytowego, zginął 4 grudnia 1928 roku w Warszawie, w pojedynku z Stanisławem Strumph-Wojtkiewiczem[12]. Aleksander był żonaty z Marią, córką Władysława Długosza i Kamili.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
.png){kind=small}
