Anna Wintour
Ilustracja
Anna Wintour (2019)
Data i miejsce urodzenia

3 listopada 1949
Hampstead, Londyn

Zawód, zajęcie

dziennikarka

Miejsce zamieszkania

Nowy Jork

Narodowość

brytyjska

Małżeństwo

David Shaffer (1984–1999),
Shelby Bryan (od 2004; w sep. od 2020)

Dzieci

2

Faksymile
Odznaczenia
DBE, Legia Honorowa

Dame Anna Wintour (ur. 3 listopada 1949 w Londynie) – brytyjsko-amerykańska dziennikarka. Od 1988 redaktorka naczelna amerykańskiego wydania czasopisma „Vogue”.

Życiorys

Młodość

Urodziła się 3 listopada 1949[1]. Jej ojciec, urodzony w Dorset Charles Vere Wintour (1917–1999), był cenionym dziennikarzem (pracował m.in. w „The Evening Standard”, „Sunday Express” i „Daily Express”), a matka, urodzona w Harrisburgu Eleanor Trego Baker (1917–1996), została pracownikiem socjalnym[2]. Wintour dostała imię po swojej babce, Annie Baker, filadelfijskiej celebrytce. Ma czworo rodzeństwa: Geralda (1940–1951; zginął w wypadku drogowym), Jamesa Charlesa (ur. 1947), Patricka i Norę Hilary[3]. Jej ojciec w 1978 ponownie się ożenił, tym razem z Audrey Slaughter[4].

Dorastała w St. John’s Wood w Londynie, w wieku 15 lat przeniosła się do Kensington[5]. W 1960 rozpoczęła naukę w prywatnej szkole dla dziewcząt Queens College, ale trzy lata później przeniosła się do North London Collegiate School[6]. Starała się poświęcać modzie jak najwięcej uwagi jako regularna czytelniczka czasopisma „Seventeen”[7]. Uczyła się także u Peggy Angus, która rozbudziła w niej zainteresowanie sztuką[8]. W wieku 16 lat porzuciła szkołę[9]. Dzięki wpływom ojca, została zatrudniona w modnym butiku Biba, a następnie pracowała jako ekspedientka w Harrodsie[10]. W tym okresie zapozowała do zdjęć opublikowanych w czasopismie dla nastolatek „Petticoat” i magazynie „Student”, w którego redakcji pracowała także jako redaktorka działu mody[11].

„H&Q”: 1970–1975

Wintour (2009)

W marcu 1970 zaczęła pracę w czasopiśmie „Harper’s & Queen” (utworzonym po połączeniu się „Harper’s Bazaar” z „Queen”), gdzie została zatrudniona jako asystentka w dziale mody, później została redaktorką pisma[12]. To właśnie tam pierwszy raz wyraziła głośno pragnienie pracy jako redaktorka w „Vogue”[13]. W 1975 odeszła z magazynu, niezadowolona ze współpracy z Min Hogg, wydawczynią „H&Q”[14]. Jeszcze w tym samym roku wyjechała do Nowego Jorku, gdzie nadzorowała sesję dla amerykańskich wydań „Vogue’a” i „Harper’s Bazaar” oraz pracowała w redakcjach magazynów: „New York” i „House & Garden”[15]. Próbowała też zdobyć pracę w „InterviewAndy’ego Warhola, ale ten jej odmówił.

„Harper’s Bazaar”, „Viva”, „Savvy”, „New York”: 1975–1982

W 1975 objęła stanowisko młodszego dyrektora ds. mody w redakcji „Harper’s Bazaar” w Nowym Jorku[16]. Jej innowacyjne sesje (na których m.in. eksperymentowała z fryzurami modelek) stały się przyczyną konfliktów między nią i Tonym Mazzolą, który ostatecznie zwolnił ją z pracy w 1976[17]. Jej były partner życiowy, dziennikarz freelancer Jon Bradshaw, pomógł jej objąć stanowisko dyrektora mody w czasopiśmie „Viva”, a do jej obowiązków należało m.in. organizowanie sesji zdjęciowych publikowanych w gazecie[18]. W „Vivie” pracowała przez trzy lata, aż do zamknięcia gazety w listopadzie 1978[19]. Przez kolejne półtora roku pozostawała bez pracy, w tym okresie poświęciła się podróżom po świecie[20].

W 1980 została zatrudniona jako dyrektorka ds. mody w kobiecym magazynie „Savvy”[21]. W 1981 próbowała zdobyć pracę w „InterviewAndy’ego Warhola, ale ten stanowczo jej odmówił[22]. W 1981 przeszła kolejny raz do czasopisma „New York”, w którym pracowała w dziale mody[23].

„Vogue”: od 1983

Redaktorka Polly Mellen zaaranżowała jej spotkanie z redaktorką naczelną amerykańskiego „Vogue’a”, Grace Mirabellą, jednak rozmowa nie trwała długo, bo – spytana przez Mirabellę, którą posadę chciałaby objąć – Wintour odpowiedziała, że chce przejąć jej stanowisko[24]. W 1983 spotkała się z Alexandrem Libermanem, dyrektorem Condé Nast Publications (wydawcy „Vogue’a”), który namówił ją na pracę w „Vogue’u”[25]. Wintour otrzymała nieużywany wcześniej tytuł dyrektora kreatywnego gazety[26]. Jej obowiązki nie były do końca sprecyzowane, miała zajmować się „pracą nad podniesieniem jakości stron i wprowadzeniem na nie innych aspektów zainteresowań kobiet”[27]. Poza tym, często bez zgody Mirabelli, zmieniała koncepcję artykułów publikowanym w czasopismie[28].

We wrześniu 1985 została redaktorką naczelną brytyjskiego „Vogue’a”, ale stanowisko objęła dopiero w kwietniu 1986 po narodzinach syna, Charliego[29]. Przeprowadziła w brytyjskim wydaniu „Vogue’a” radykalne zmiany na wzór amerykański, m.in. dzięki którym doprowadziła do wzrostu nakładu gazety[30]. W tym okresie przylgnęła do niej łatka szefowej oziębłej i bezkompromisowej[31].

W 1987 wróciła do Nowego Jorku, by objąć stanowisko redaktor naczelnej pisma wnętrzarskiego „House & Garden”, którego nazwę zmieniła na „HG” i do którego wprowadziła tematy związane z modą, za co była szeroko krytykowana przez czytelników[32].

1 sierpnia 1988 zaczęła pracę na stanowisku redaktorki naczelnej amerykańskiego „Vogue’a”[33]. Wkrótce uczyniła z czasopisma „biblię mody”, która wyznacza trendy w modzie i kanony piękna[34]. Jako szefowa czasopisma podejmowała kontrowersyjne decyzje, m.in. umieściła na okładce skandalizującą piosenkarkę Madonnę czy bizneswoman Ivanę Trump, czym zapoczątkowała trend na zatrudnianie celebrytek, a nie modelek, na okładkowe sesje zdjęciowe[35]. Z uwagi na swój autorytet i wpływy stała się jedną z najpotężniejszych postaci w amerykańskich mediach[36]. W lutym 1991 otrzymała nagrodę specjalną za wkład w modę na gali wręczenia nagród Rady Amerykańskich Projektantów Mody[37]. Oprócz głównego wydania „Vogue’a” nadzorowała także tytuły: „Teen Vogue”, „Vogue Living” i „Men’s Vogue”[38].

W 2011 odebrała order Legii Honorowej z rąk prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy’ego[39]. W marcu 2013 objęła stanowisko dyrektorki artystycznej wydawnictwa Condé Nast Publications[40]. W maju 2014 otworzyła Centrum Kostiumów Anny Wintour w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku[41]. W grudniu 2020 awansowała na stanowisko dyrektorki generalnej do spraw treści w Condé Nast Publications[42].

Wystąpiła w filmie dokumentalnym R. J. Cutlera The September Issue (2009) o pracach nad wrześniowym numerem magazynu „Vogue”[43]. Pojawiła się w roli cameo w filmie Zoolander 2 (2016)[44]. Występowała w serialu internetowym Zapytaj Annę (Go Ask Anna, 2019–2020), którego była główną bohaterką[45].

Wizerunek

W wieku 14 lat, za namową stylisty Vidala Sassoona zaczęła nosić fryzurę „na pazia”, która stała się jej znakiem rozpoznawczym[46]. Niemal zawsze pokazuje się publicznie w okularach przeciwsłonecznych, które także stanowią charakterystyczną część jej wizerunku[47]. Od czasów nastoletnich pielęgnuje szczupłą figurę[48].

W pracy nie okazuje emocji, jest bezpośrednia, ambitna, bezwzględna, samodzielna, konkretna i profesjonalna, dąży do perfekcji oraz ma wizerunek osoby oziębłej i pewnej siebie[49].

Życie prywatne

Wintour podczas New York Fashion Week (2005)

Pod koniec lat 60. związała się z fotografem modowym Steve’em Bobroffem[50]. Następnie spotykała się z wydawcą prasowym Richardem Neville’em, redaktorem kolumny plotkarskiej Nigelem Dempsterem i fotografem Jamesem Wedge’em[51]. W 1972 związana się ze starszym o 12 lat dziennikarzem freelancerem Jonem Bradshawem[52]. W trakcie związku z Bradshawem nawiązała romans z fotografem Jamesem Moore’em i pisarzem Christopherem Hitchensem[53]. W 1978 zerwała z Bradshawem i nawiązała romans z Erikiem Idle’em. Następnie związała się z francuskim producentem muzycznym Michelem Estebanem, z którym rozstała się w 1980[54]. Jej kolejnym narzeczonym został pisarz Michael Stone[55]. W 1983 zaczęła się spotykać ze starszym o 13 lat psychiatrą dziecięcym Davidem Shafferem, którego poślubiła we wrześniu 1984 i z którym ma dwoje dzieci: Charlesa (ur. 1986) i Katherinę (ur. 1987), redaktorkę „The Daily Telegraph[56]. Małżeństwo z Shafferem zostało unieważnione w 1999[57]. Jeszcze przed rozstaniem z mężem związała się z Shelbym Bryanem, z którym pozostała w nieformalnym związku w 2020; mimo długiego stażu związku nigdy nie zamieszkali razem[58].

Ma posiadłość w Mastic na Long Island[59].

Przeznacza duże sumy pieniędzy na organizacje pomagające chorym z AIDS, m.in. zebrała ponad 4,5 mln dol. na ten cel podczas wymyślonej przez siebie gali charytatywnej „Seventh on Sale”[60]. Organizuje także zbiórki na inne szczytne cele, m.in. od 1995 prowadzi Galę Instytutu Kostiumów, charytatywną ceremonię związaną ze zbiórką pieniędzy na rzecz Instytutu Kostiumów należącego do Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku[61]. Dofinansowywała też kandydatów Partii Demokratycznej, m.in. zbierała fundusze na rzecz kampanii prezydenckiej Baracka Obamę przed wyborami prezydenckimi w 2008 i 2012[62]. Stworzyła organizację CFDA/Vogue Fashion Fund, dzięki której wspiera obiecujących projektantów mody, przyznając im stypendia (wraz z Radą Amerykańskich Projektantów Mody)[63].

Wintour w kulturze

Była inspiracją dla postaci Mirandy Priestley, surowej i bezwzględnej szefowej redakcji czasopisma modowego „Runway” w bestsellerowej powieści Lauren Weisberger (byłej osobistej asystentki Wintour) Diabeł ubiera się u Prady z 2003 oraz jej ekranizacji z 2006 w reżyserii Davida Frankela; w postać Priestley wcieliła się Meryl Streep[64].

Krytyka

Wintour w płaszczu obszytym futrem (2006)

Wintour często jest celem ataków organizacji PETA, której członkowie krytykują ją za noszenie futer i publikowanie zdjęć modelek w futrach na łamach czasopisma „Vogue”[65].

W październiku 2005 na pokazie domu mody Chloé w Paryżu została uderzona ciastem tofu przez jej przeciwników[66].

Nagrody i wyróżnienia

Przypisy

  1. Odell 2024 ↓, s. 23.
  2. Odell 2024 ↓, s. 19–30, 34, 220, 265.
  3. Odell 2024 ↓, s. 21, 23.
  4. Odell 2024 ↓, s. 86.
  5. Odell 2024 ↓, s. 31, 37.
  6. Odell 2024 ↓, s. 32.
  7. Odell 2024 ↓, s. 34.
  8. Odell 2024 ↓, s. 36.
  9. Odell 2024 ↓, s. 39.
  10. Odell 2024 ↓, s. 41–44.
  11. Odell 2024 ↓, s. 44–45, 47.
  12. Odell 2024 ↓, s. 48–51, 55, 59.
  13. Odell 2024 ↓, s. 56.
  14. Odell 2024 ↓, s. 60.
  15. Odell 2024 ↓, s. 62–63.
  16. Odell 2024 ↓, s. 63–68.
  17. Odell 2024 ↓, s. 70–71.
  18. Odell 2024 ↓, s. 74–84.
  19. Odell 2024 ↓, s. 85–86.
  20. Odell 2024 ↓, s. 87.
  21. Odell 2024 ↓, s. 87–90.
  22. Odell 2024 ↓, s. 92–93.
  23. Odell 2024 ↓, s. 94–96, 102–106.
  24. Odell 2024 ↓, s. 102–103.
  25. Odell 2024 ↓, s. 112–113.
  26. Odell 2024 ↓, s. 117–118.
  27. Odell 2024 ↓, s. 117, 121.
  28. Odell 2024 ↓, s. 129–130.
  29. Odell 2024 ↓, s. 135–138.
  30. Odell 2024 ↓, s. 143–147.
  31. Odell 2024 ↓, s. 137.
  32. Odell 2024 ↓, s. 151–159.
  33. Odell 2024 ↓, s. 161–169.
  34. Odell 2024 ↓, s. 13, 169, 191, 303, 321.
  35. Odell 2024 ↓, s. 178–180, 236, 242.
  36. Odell 2024 ↓, s. 13–14, 17–18, 299, 312, 315–316, 345.
  37. Odell 2024 ↓, s. 194.
  38. Odell 2024 ↓, s. 303.
  39. Odell 2024 ↓, s. 338–339.
  40. Odell 2024 ↓, s. 344–345, 354.
  41. Odell 2024 ↓, s. 357.
  42. Odell 2024 ↓, s. 415.
  43. Odell 2024 ↓, s. 332, 335.
  44. Zoolander 2 w bazie IMDb (ang.)
  45. Odell 2024 ↓, s. 390.
  46. Odell 2024 ↓, s. 34–35, 95.
  47. Odell 2024 ↓, s. 49, 90, 106, 146, 170.
  48. Odell 2024 ↓, s. 35–36, 95.
  49. Odell 2024 ↓, s. 11, 15–17, 25, 90–91, 96, 146, 188, 299.
  50. Odell 2024 ↓, s. 47.
  51. Odell 2024 ↓, s. 52, 55–56.
  52. Odell 2024 ↓, s. 58–59, 68, 94.
  53. Odell 2024 ↓, s. 69.
  54. Odell 2024 ↓, s. 85, 87.
  55. Odell 2024 ↓, s. 90, 109.
  56. Odell 2024 ↓, s. 108–111, 120, 134–135, 138, 142, 150, 152.
  57. Odell 2024 ↓, s. 259.
  58. Odell 2024 ↓, s. 11, 253–258, 264, 411.
  59. Odell 2024 ↓, s. 17, 347–349.
  60. Odell 2024 ↓, s. 184–185.
  61. Odell 2024 ↓, s. 14–15, 216–219, 260–262.
  62. Odell 2024 ↓, s. 15, 341.
  63. Odell 2024 ↓, s. 14, 292–293.
  64. Odell 2024 ↓, s. 278–279, 313–315.
  65. Odell 2024 ↓, s. 230–232, 235, 265.
  66. The devil wears tofu?. Today, 2005-10-20. [dostęp 2015-09-12]. (ang.).
  67. Britain Honors Anna Wintour With a Fancy New Title. NY Magazine, 2008-06-16. [dostęp 2015-09-12]. (ang.).
  68. Anna Wintour décorée de l’Ordre National de la Légion d’honneur. Vogue. [dostęp 2015-09-12]. (fr.).

Bibliografia

  • Jerry Oppenheimer: Zawsze w pierwszym rzędzie. Królowa Vogue Anna Wintour. 2006. ISBN 83-7163-517-6.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się