Andrzej Zahorski
Ilustracja
Andrzej Zahorski ok. 1978
Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1923
Warszawa

Data i miejsce śmierci

15 grudnia 1992
Warszawa

Zawód, zajęcie

historyk, varsavianista

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Andrzej Zahorski (ur. 15 lipca 1923 w Warszawie, zm. 15 grudnia 1992 tamże[1]) – polski historyk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego oraz Wojskowej Akademii Politycznej.

Życiorys

Ukończył IV Miejskie Gimnazjum Męskie im. gen. Jasińskiego przy ul. Skaryszewskiej 8[2]. Studia na tajnym UW, magister - 1946, doktorat na UW 1951 od kierunkiem Janusza Wolińskiego, zastępca profesora - 1955, habilitacja na UW - 1958, profesor nadzwyczajny - 1966, profesor zwyczajny - 1974. Na UW wykłady zlecone jako docent UW od 1958. Zatrudniony w Instytucie Historycznym UW od 1961 jako docent w Katedrze Historii Powszechnej Nowożytnej i Najnowszej. Kierownik Katedry Historii Powszechnej Nowożytnej 1964–1969, kierownik Zakładu Historii Nowożytnej Powszechnej i Polski 1977–1980. Prodziekan Wydziału Historycznego UW 1962–1964.

Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1967-1982 kontaktem służbowym Służby Bezpieczeństwa o pseudonimie „Andrzej”[3].

Kustosz w Centralnej Bibliotece Wojskowej 1947–1951 i w Muzeum Wojska Polskiego 1951–1954. Pracownik Zarządu Historyczno-Wojskowego Sztabu Generalnego WP. Nauczyciel licealny 1946–1951. Pracownik IH PAN 1955–1961. Docent w WAP im. F. Dzierżyńskiego 1958–1961. Prezes Zarządu Głównego PTH 1982–1988.

W latach 1990–1992 był dyrektorem Wojskowego Instytutu Historycznego[2].

Był jednym z najważniejszych polskich historyków epoki napoleońskiej i historii Warszawy. W latach 1982-1988 prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego. W 1989 otrzymał Nagrodę „Problemów” za całokształt działalności popularyzacyjnej w dziedzinie historii[4]. Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C31-tuje-12)[5].

Ważniejsze prace

Przypisy

  1. ↑ Zmarł Andrzej Zahorski w: Marian B. Michalik, Kronika 1992, Wydawnictwo "Kronika", Warszawa 1993, ISBN 83-900331-4-3, s. 130.
  2. ↑ a b Danuta Szmit-Zawierucha: Ludzie i pejzaże Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2005, s. 171. ISBN 83-85584-90-0.
  3. ↑ Informacje w inwentarzu IPN
  4. ↑ Nagrody „PROBLEMÓW" w roku 1989 otrzymują:, „Problemy”, nr 10 (519), RSW „Prasa-Książka Ruch", październik 1989, s. 2, ISSN 0032-9487.
  5. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia

  • Ł. Kądziela, Bibliografia publikacji prof. dra Andrzeja Zahorskiego 1948–1982 [w:] Polska – Francja XVIII–XIX wieku. Studia z dziejów kultury i polityki poświęcone Profesorowi Andrzejowi Zahorskiemu w sześćdziesiątą rocznicę urodzin, red. A. Mączak, Warszawa 1983, s. 5–24.
  • U. Olech, Bibliografia wybranych prac prof. dr. hab. Andrzeja Zahorskiego 1948–1992, „Wojskowy Przegląd Historyczny”, 38, 1993, nr 1, s. 260–262.
  • Ł. Kądziela, Andrzej Zahorski (15 VII 1923 – 15 XII 1992), "Kwartalnik Historyczny" 100, 1993, nr 2, s. 183–186.
  • M. Senkowska-Gluck, Andrzej Zahorski (1923––1992), „Rocznik Warszawski”, 23, 1993, s. 317–319.
  • J. Barański, Wspomnienie o profesorze Andrzeju Zahorskim (1923–1992), „Studia Mazowieckie”, 2, 1993, nr 1–2, s. 175–178.
  • A. Więcek, Andrzej Zahorski – „Homo Varsoviensis”, "Kwartalnik Historyczny", 1976, nr 3, s. 97–100
  • A. Janowski, O Andrzeju Zahorskim – koledze i przyjacielu, KW, 1994, nr 3, s. 5–9.
  • S.F. Gajerski, Profesor Andrzej Zahorski (1923–1992), „Przemyskie Zapiski Historyczne”, 8–9, 1991–1992, s. 317–320.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się