Andrés Gimeno
Ilustracja
Państwo

 Hiszpania

Data i miejsce urodzenia

3 sierpnia 1937
Barcelona

Data i miejsce śmierci

9 października 2019
Barcelona

Wzrost

185 cm

Gra

praworęczny

Status profesjonalny

1960

Zakończenie kariery

1974

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

5

Najwyżej w rankingu

49 (23 sierpnia 1973)

Australian Open

F (1969)

Roland Garros

W (1972)

Wimbledon

SF (1970)

US Open

4R (1969, 1972)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

3

Australian Open

2R (1959, 1969)

Roland Garros

F (1960)

Wimbledon

QF (1959)

US Open

F (1968)

Andrés Gimeno, właśc. Andrés Gimeno Tolaguera (ur. 3 sierpnia 1937 w Barcelonie, zm. 9 października 2019 tamże[1]) – hiszpański tenisista, zwycięzca French Open 1972 w grze pojedynczej, reprezentant w Pucharze Davisa.

Kariera sportowa

Gimeno był zawodnikiem praworęcznym, najlepiej czującym się na linii końcowej kortu, ale dysponującym również solidnym serwisem i skuteczną grą wolejową. Jego kariera przypadła na wyjątkowy moment w historii tenisa – początkowo rywalizował jako amator, by następnie przez kilka lat próbować swoich sił wśród tenisistów zawodowych, ale w 1968, dzięki przyjęciu formuły „open”, mógł powrócić do gry w turniejach Wielkiego Szlema i Pucharze Davisa. Właśnie w erze „open”, kiedy miał już ukończone 30 lat, odniósł swoje największe sukcesy.

U schyłku lat 50. był pierwszą rakietą Hiszpanii. Walczył również o czołowe pozycje na świecie, ale bez większego powodzenia. Zdarzały mu się pojedyncze sukcesy – w 1959 był w ćwierćfinale międzynarodowych mistrzostw Australii, rok później w parze z rodakiem José Luisem Arillą osiągnął finał międzynarodowych mistrzostw Francji (Hiszpanie musieli uznać wyższość Roya Emersona i Neale Frasera 2:6, 10:8, 5:7, 4:6). Również w 1960 wygrał halowy turniej Queen’s Clubu w Londynie. W 1958 debiutował w reprezentacji narodowej w Pucharze Davisa, gdzie do jego najcenniejszych sukcesów należały zwycięstwa nad znanymi Szwedami Janem-Erikiem Lundqvistem i Ulfem Schmidtem.

W 1960 zdecydował się przejść na zawodowstwo. Uczestniczył w seriach spotkań z najlepszymi graczami (tzw. tourach), walcząc m.in. z Ricardo Gonzálezem, Kenem Rosewallem, Rodem Laverem, Butchem Buchholzem, Barry McKayem, Lew Hoadem, Alexem Olmedo, Frankiem Sedgmanem, Tony Trabertem, Ashleyem Cooperem, Luisem Ayalą. W tourze z 1961 triumfował Ricardo González, dwa lata później dominowali Australijczycy Rosewall i Laver. Gimeno walczył również w turniejach profesjonalistów, dochodząc w 1965 do finału mistrzostw na Wembley, a w 1967 do finału zawodowych mistrzostw USA. W obu tych imprezach musiał uznać wyższość Roda Lavera.

Era „open” zastała go w zaawansowanym stadium kariery i nie rozpoczęła się najlepiej – na Wimbledonie w 1968 został niespodziewanie wyeliminowany już w III rundzie przez młodszego o 10 lat Południowoafrykańczyka Raya Moore’a. Wkrótce jednak na jego koncie pojawiły się liczne sukcesy. Gimeno dołączył do założonego przez Lamara Hunta cyklu World Championship Tennis, uczestnicząc także w innych największych imprezach. W mistrzostwach Francji w 1968 osiągnął półfinał, przegrywając po zaciętym meczu z późniejszym triumfatorem Rosewallem 6:3, 3:6, 5:7, 6:3, 3:6. W 1969 w półfinale Australian Open wyeliminował Raya Ruffelsa 6:2, 11:9, 6:2, by w meczu finałowym nie sprostać Rodowi Laverowi, który kilka miesięcy później po nowojorskim triumfie zapisał się w historii tenisa jako pierwszy zawodnik z drugim skompletowanym Wielkim Szlemem. W Paryżu w 1969 Gimeno odpadł w ćwierćfinale. Rok później doszedł do półfinału Wimbledonu, gdzie jego pogromcą okazał się John Newcombe (3:6, 6:8, 0:6).

Największy sukces w karierze Gimeno przypadł na rok 1972. Niespełna 35-letni Hiszpan okazał się najlepszy w wielkoszlemowym turnieju paryskim, zapisując się zarazem w historii imprezy jako jej najstarszy triumfator w grze pojedynczej mężczyzn. W półfinale pokonał reprezentanta ZSRR Aleksa Metrewelego 4:6, 6:3, 6:1, 2:6, 6:3, a w finale przedstawiciela gospodarzy, Patricka Proisy'ego 4:6, 6:3, 6:1, 6:1. Finałowy przeciwnik, który w półfinale wyeliminował drugiego Hiszpana Manuela Orantesa, był od Gimeno młodszy o 12 lat. Rezultaty te pozwoliły Gimeno trafić do pierwszej dziesiątki rankingów światowych, wciąż mających charakter nieoficjalny i uznaniowy; „Daily Telegraph” umieściło Hiszpana na 10. miejscu na świecie w 1969, 1970 i 1972. Uruchomienie oficjalnej klasyfikacji ATP w 1973 przyszło już dla Gimeno nieco za późno – w sierpniu tegoż roku zajmował miejsce 49.

Osiągnięcia Andrésa Gimeno w erze „open” to nie tylko turnieje wielkoszlemowe. W 1971 wygrał międzynarodowe mistrzostwa Niemiec (w finale z Węgrem Peterem Szoke 6:3, 6:2, 6:2), rok później był w finale turnieju halowego w Paryżu, gdzie przegrał z Amerykaninem Stanem Smithem 2:6, 2:6, 5:7. Wygrał łącznie pięć turniejów i w dalszych pięciu był w finałach (uwzględniając imprezy Wielkiego Szlema). Sukcesy odnosił także jako deblista. W 1968 w parze z Ricardo Gonzálezem był w finale mistrzostw Wielkiej Brytanii na kortach twardych (zwycięstwo przypadło Royowi Emersonowi i Rodowi Laverowi). Również w 1968 Gimeno doszedł do finału US Open w deblu, mając za partnera Arthura Ashe’a, by ulec w finale Bobowi Lutzowi i Stanowi Smithowi 9:11, 1:6, 5:7. W 1971 Hiszpan triumfował w grze podwójnej międzynarodowych mistrzostw Niemiec w Hamburgu (niezależnie od sukcesu w singlu), w parze z Australijczykiem Johnem Alexandrem; mniej szczęśliwie wypadł w międzynarodowych mistrzostwach Włoch, gdzie partnerując Brytyjczykowi Rogerowi Taylorowi musiał w finale uznać wyższość Australijczyków Johna Newcombe'a i Tony’ego Roche’a (4:6, 4:6).

W 1972 po 12-letniej przerwie Gimeno powrócił do reprezentacji pucharowej. Miał udział w awansie Hiszpanii do półfinału międzystrefowego, gdzie odniósł dwa singlowe zwycięstwa nad silnymi Amerykanami Stanem Smithem i Haroldem Solomonem; wobec słabszej postawy drugiego Hiszpana Juana Gisberta nie wystarczyło to jednak do końcowego zwycięstwa (Gisbert przegrał oba single, w deblu Gimeno i Gisbert musieli uznać wyższość Stana Smitha i Erika Van Dillena). W 1973 Gimeno pożegnał się z drużyną narodową zwycięstwem nad Szwedem Ove Bengtsonem w pięciu setach. Bilans jego występów w Pucharze Davisa zamknął się 23 wygranymi przy 10 porażkach, z czego w grze pojedynczej Gimeno wygrał 18 spotkań, a przegrał 5.

Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych

Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych

Zwycięstwa turniejowe w erze „open”

  • gra pojedyncza
    • 1971 Hamburg
    • 1972 Eastbourne, Gstaad, Los Angeles, French Open
  • gra podwójna
    • 1970 St. Louis
    • 1971 Hamburg
    • 1972 Salisbury

Finały turniejowe w erze „open”

  • gra pojedyncza
    • 1969 Australian Open
    • 1970 Casablanca
    • 1972 Bruksela, Paryż (hala)
    • 1973 Hilversum
  • gra podwójna
    • 1968 US Open (z Arthurem Ashe’em)
    • 1969 Sztokholm
    • 1970 South Orange
    • 1971 Barcelona, Rzym
    • 1972 Paryż (hala), Hampton, Kansas City, Madryt

Przypisy

  1. Andres Gimeno, Roland Garros' Oldest Champion of Modern Era, Dies at 82. latestly.com. [dostęp 2019-10-09]. (ang.).

Bibliografia

  • Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2015-07-20] (ang.).
  • Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2015-07-20] (ang.).
  • Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2015-07-20] (ang.).
  • Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
  • Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się