Anatomia człowieka (starogr. ἀνατομή (anatomḗ) - krajanie, rozcinanie, rozczłonkowanie), in. antropotomia (starogr. anthropos – człowiek) – nauka o budowie narządów i układów ciała człowieka, wchodzi w skład morfologii i posługuje się metodami na poziomie mikroskopowym (cytologia) i makroskopowym (np. obserwacji żywych organizmów i badań sekcyjnych zwłok)[1]. Jest to anatomia opisowa, zwana też anatomią klasyczną. Zajmuje się ona badaniem i opisaniem narządów, które spełniają wspólną funkcję, oraz poszczególnych części ustroju.
Ściśle związane z anatomią są:
Obecnie anatomia ściśle wiąże się z fizjologią, poświęcając dużo uwagi funkcji i działaniu poszczególnych narządów[1]. Jest to anatomia czynnościowa. Anatomia i fizjologia stanowią podstawę medycyny, gdyż nie można skutecznie udzielić pomocy w chorobie nie znając dokładnie budowy i czynności organizmu zdrowego[2].
Inne działy anatomii to:
Anatomia opisowa, zwaną dawniej normalną, obecnie wyróżniamy:
Nowoczesne techniki rezonansu magnetycznego i USG umożliwiają obrazowanie bez szkodliwego wpływu promieniowania rentgenowskiego na organizm.
W opisie anatomicznym używamy podwójnego nazewnictwa. Polskie nazwy i ich łacińskie odpowiedniki znajdują się w Nomina anatomica i Terminologia anatomica. Obecnie dąży się do wyeliminowania nazw własnych (głównie nazwisk) z nazw, lecz w naukach klinicznych nadal się je powszechnie stosuje.
Za jednego z twórców nowoczesnej anatomii uważa się Andrzeja Wesaliusza, który w 1534 roku stworzył Budowę ludzkiego ciała (łac. De humani corporis fabrica libri septem). Była to jedna z pierwszych publikacji zawierających dokładne opisy budowy ciała poparte drzeworytami ucznia Tycjana o imieniu Calcari[2].
Narządy ciała, zbudowane z różnych tkanek, łączą się w układy narządów. Wyróżnia się:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.