| Papież Biskup Rzymu | |
| |
| Data śmierci | |
|---|---|
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| Papież | |
| Okres sprawowania |
24 listopada 496–19 listopada 498 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Pontyfikat |
24 listopada 496 |
Anastazy II (zm. 19 listopada 498) – 50. papież w okresie od 24 listopada 496 do 19 listopada 498[1].
Był synem rzymskiego kapłana, Piotra[2]. Został wybrany pomimo sprzeciwów wpływowych hierarchów popierających politykę Feliksa III i Gelazego I[2].
Na synodzie w 495 zrehabilitował biskupa Misenusa, którego ekskomunikował Feliks III[2].
W czasie niedługiego pontyfikatu Anastazego II król Franków Chlodwig przyjął chrześcijaństwo w Reims[1], w formule rzymskiej, nie ariańskiej. Papież korespondował z biskupami galijskimi, ale rzekomy list Anastazego II do Chlodwiga jest XVII-wiecznym fałszerstwem.
Papież za wszelką cenę dążył do pojednania Kościołów[2]. Dlatego szukał porozumienia ze zwolennikami potępionego patriarchy Konstantynopola Akacjusza, czym naraził się jednemu z autorów spisu papieży Liber Pontificalis i trafił do piekła według "Boskiej komedii" Dantego[2]:
Idąc okólną ścieżką po wiszarze,
Co go tworzyły ściany w gruz rozbite,
Nad okropniejsze przyszliśmy cmentarze.
Powietrze było tak zaduchem syte,
Co w przepaścistej otchłani się wszczyna,
Żeśmy się skryli za grobową płytę,
Na której napis ryty wypomina:
Tutaj spoczywa papież Anastazy,
Zwrócony z drogi prawej od Fotyna
W 497 roku odnowił także stosunki z, potępionym przez Gelazjusza I, biskupem Andrzejem z Tesalonik, a także przyjął jego diakona Fotyna[2]. Wówczas duchowni papiescy uznali Anastazego za zdrajcę i zerwali z nim jedność – prawdopodobnie wówczas przepadła ostatnia szansa na zjednoczenie Kościołów[2]. W 498 potępił traducjonizm i wkrótce potem zmarł. Został pochowany w portyku bazyliki św. Piotra[2].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
