| biskup, doktor Kościoła | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 września 1696 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Czczony przez | |
| Beatyfikacja | |
| Kanonizacja |
1839 |
| Wspomnienie | |
| Atrybuty |
anioł z pastorałem i mitrą, gołąb, krzyż w ręku, pióro, różaniec, wizerunek Matki Bożej Nieustającej Pomocy |
| Patron |
spowiedników, adwokatów oraz teologów moralistów |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Biskup Sant’Agata de’ Goti | |
| Okres sprawowania |
od 1762 do 1775 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
21 grudnia 1726 |
| Nominacja biskupia |
14 czerwca 1762 |
| Sakra biskupia |
20 czerwca 1762 |
| Data konsekracji |
20 czerwca 1762 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Innocenzo Gorgoni |
Alfons Maria Liguori (ur. 27 września 1696 w Marianelli koło Neapolu, zm. 1 sierpnia 1787 w Pagani koło Neapolu) – włoski duchowny katolicki, założyciel redemptorystów, biskup, kaznodzieja, poeta, kompozytor, prawnik, święty Kościoła katolickiego, doktor Kościoła.
9 listopada 1732 roku założył Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela, zwane Redemptorystami. W 1762 został mianowany biskupem Sant'Agata dei Goti. Jako znakomity pisarz, za życia opublikował dziewięć wydań swojej Teologii moralnej, oprócz innych dzieł i listów nabożnych i ascetycznych. Wśród jego najbardziej znanych dzieł są Chwała Maryi i Droga Krzyżowa, ta ostatnia nadal używana jest w parafiach podczas nabożeństw wielkopostnych.
Św. Alfons Maria Liguori został kanonizowany w 1839 r. przez papieża Grzegorza XVI oraz ogłoszony doktorem Kościoła przez papieża Piusa IX w 1871 r. Jeden z najpoczytniejszych autorów katolickich, patron spowiedników[1] i profesorów teologii moralnej[2].
Syn neapolitańskiego arystokraty Józefa i Anny, najstarszy z ośmiorga rodzeństwa. Był niezwykle uzdolniony w dziedzinie literatury, malarstwa, architektury i muzyki[3]. Jego kolędy są do dziś popularne we Włoszech[4]. W 1754 roku skomponował najpopularniejszą włoską kolędę Tu scendi dalle stelle (pol. Zstąpiłeś z gwiazd dalekich), o której Giuseppe Verdi powiedział, że bez niej Święta Bożego Narodzenia nie byłyby pamiątką o Bożym Narodzeniu[4].
Gdy ukończył 16 lat zdobył podwójny doktorat z prawa świeckiego i kościelnego. Stał się cenionym adwokatem. W wyniku uknutej intrygi przegrał prowadzony proces sądowy. Wstąpił do seminarium i w wieku 30 lat został księdzem. Postanowił poświęcić się Bogu i ludziom, pracując w najbiedniejszej części Neapolu oraz miasteczku Scala. Szokiem dla Alfonsa była nie tylko nędza materialna, ale i duchowa ludzi tam mieszkających. W rejonie położonym nieopodal Watykanu ludzie nie umieli się modlić i nic nie wiedzieli o Bogu. Zasłynął wtedy jako kaznodzieja, który w prosty i przystępny sposób wykładał prawdy wiary i mówił o Bogu, gromadząc rzesze wiernych. W Neapolu założył pierwsze duszpasterstwo młodzieżowe. W pracy z młodymi ludźmi używał metod współczesnych (komponował piosenki, grał na gitarze).
Widząc ogromną ludzką biedę i panującą ignorancję religijną, założył w 1732 Zgromadzenie Redemptorystów – wspólnotę posłaną do najbardziej opuszczonych i ubogich. Zasługi związane z tą działalnością sprawiły, że w 1762 z rąk papieża Klemensa XIII otrzymał sakrę biskupią, zostając ordynariuszem diecezji Sant’Agata de’ Goti. Aby uprosić błogosławieństwo w posłudze biskupiej, udał się w pierwszą podróż w swoim życiu, pielgrzymując do Loreto. Z młodzieńczym zapałem, mimo swoich 66 lat, rozpoczął pracę w diecezji. Swoją skromnością, przepięknymi kazaniami i troską o ludzi biednych porywał tłumy ludzi oraz przyciągnął do kościoła nowych wiernych. W czasie głodu panującego we Włoszech sprzedał swoje naczynia i sprzęty, kupując za nie chleb dla biednych.
Wyniszczony latami życia w niezdrowym klimacie i latami surowych umartwień (ograniczał pożywienie, nosił włosiennicę, kilka szkaplerzy – dwa z nich wymienia z nazwy: szkaplerz karmelitański i szkaplerz Niepokalanego Poczęcia N. M. P.), złożył rezygnację z kierowania diecezją i zrzekł się godności biskupiej, by następne 13 lat spędzić w wielkich cierpieniach fizycznych i duchowych, które znosił z pokorą i poddaniem się woli Boga.
Zmarł 1 sierpnia 1787 w Pagani koło Neapolu, w otoczeniu kilku swoich współbraci zakonnych – redemptorystów.
Duchowość świętego i jego dzieło Umiłowanie Jezusa Chrystusa w życiu codziennym są obowiązkowo poznawane w seminariach duchownych oraz na studiach teologicznych dla świeckich w Kościele rzymskokatolickim.
Św. Alfons Liguori napisał ponad 160 dzieł pobożnościowych, ascetycznych, apologetycznych, dydaktycznych, teologicznych, z których za najważniejsze uchodzą:
Papież Pius VII beatyfikował go 15 września 1816 roku, a papież Grzegorz XVI kanonizował 26 maja 1839 roku.
Doktorem Kościoła ogłoszono go w 1871 roku.
Jest patronem spowiedników, adwokatów oraz teologów moralistów.
Wspomnienie liturgiczne św. Alfonsa de Liguori obchodzone jest w dzienną rocznicę śmierci (1 sierpnia).
W ikonografii przedstawiany jest habicie zakonnym lub stroju biskupim. Jego atrybutami są: anioł z pastorałem i mitrą nawiązujący do sprawowania funkcji biskupich, gołąb symbolizujący natchnienie Duchem Świętym, krzyż przypomina częste nawiązywanie w kazaniach do cierpień Chrystusa na krzyżu, księga to mądrość a pióro to przypomina o autorstwie licznych książek, różaniec i wizerunek Matki Bożej Nieustającej Pomocy nawiązuje do pobożności maryjnej i kultu maryjnego jakim oddawał się święty[6].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
