Aleksander Florian Józef Colonna-Walewski
Ilustracja
Aleksander Walewski podczas konferencji paryskiej (1856)
Pełne imię i nazwisko

Aleksander Florian Józef Colonna-Walewski

Data i miejsce urodzenia

4 maja 1810
Walewice

Data i miejsce śmierci

27 września 1868
Strasburg

Ambasador II Cesarstwa Francuskiego w Londynie
Okres

od 1851
do 1855

Przynależność polityczna

Bonapartyści

Minister spraw zagranicznych II Cesarstwa Francuskiego
Okres

od 7 maja 1855
do 4 stycznia 1860

Poprzednik

Édouard Drouyn de Lhuys

Następca

Jules Baroche

Minister stanu II Cesarstwa Francuskiego
Okres

od 23 listopada 1860
do 23 czerwca 1863

Poprzednik

Achille Fould

Następca

Adolphe Billault

Przewodniczący Corps législatif
Okres

od 29 sierpnia 1865
do 29 marca 1867

Poprzednik

Charles de Morny

Następca

Eugène Schneider

Poseł
Okres

od 20 sierpnia 1865
do 30 marca 1867

Poprzednik

C. Corta

Następca

Jean Darracq

Senator
Okres

od 26 kwietnia 1855
do 20 sierpnia 1865

Senator
Okres

od 2 kwietnia 1867
do 27 października 1868

podpis
Odznaczenia

Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Kawaler/Dama Honoru i Dewocji – Zakon Maltański (SMOM) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Danebroga (Dania) Order Świętego Januarego (Sycylia) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Krzyż Wielki Orderu Świętego Józefa (Toskania) Krzyż Wielki Orderu Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny z Vila Viçosa Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja) Order św. Huberta (Bawaria) Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana Order Królewski Serafinów (Szwecja) Order Medżydów (Imperium Osmańskie) Order Guadalupe (1853-1867, Meksyk) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Lwa Niderlandzkiego (Holandia) Order Wierności (Badenia) Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia) Order Orła Czarnego (Prusy) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie)
Herb
Herb Colonna-Walewski
Hrabia Cesarstwa (Comte de l'Empire)
Dynastia

Bonapartowie

Rodzina

Colonna-Walewscy

Ojciec

Napoleon I Bonaparte

Matka

Maria Walewska

Żona

Katarzyna Montagu,
Anna Maria Ricci

Dzieci

Ludwika, Jerzy, Izabella, Karol, Eliza, Eugenia, Aleksander

Rodzeństwo

Napoleon, Rudolf, Antoni

podpis

Aleksander Florian Józef Colonna-Walewski (ur. 4 maja 1810 w Walewicach, zm. 27 września 1868 w Strasburgu) – polski i francuski hrabia, od 1866 książę[1], polityk, dyplomata, dziennikarz, powstaniec listopadowy, w latach 1855–1860 minister spraw zagranicznych Cesarstwa Francji i w tej roli sygnatariusz traktatu paryskiego kończącego wojnę krymską, w latach 1860–1863 minister kultury i sztuki Francji, marszałek Zgromadzenia Narodowego.

Nieślubny syn cesarza Napoleona I i Marii Walewskiej z Łączyńskich – herbu Nałęcz, secundo voto hrabiny d’Ornano, kuzyn cesarza Napoleona III.

Dzieciństwo i młodość

Niesłychanie podobny do ojca, zabezpieczony przez niego roczną rentą wysokości 169 516 franków w złocie oraz obdarzony dziedzicznym tytułem hrabiego cesarstwa (Comte de l’Empire) i własnym herbem (w polu czerwonym dolnym biała kolumna ukoronowana złotą gwiazdą, zgodnie z heraldyką napoleońską bez klejnotu – odmiana polskiego herbu Kolumna, który także ma tę kolumnę w czerwonym polu). W dyplomie hrabiowskim został jednocześnie prawnie zalegalizowany przydomek „Colonna” używany dotąd tradycyjnie przez niektórych tylko przedstawicieli rodu Walewskich h. Kolumna. Aleksander został w roku 1817 osierocony przez matkę i zabrany do Polski przez jej brata – Teodora Marcina Łączyńskiego do rodzinnego majątku Kiernozia. Uzyskał od Deputacji Senatu Królestwa Polskiego 25 marca 1823 roku uznanie tytułu hrabiowskiego i został umieszczony w roku następnym na liście osób upoważnionych do używania tytułu hrabiowskiego jako „Józef Walewski”. Aleksander Walewski studiował w Genewie do 1824 roku, po czym powrócił do Polski. Tutaj wielki książę Konstanty Pawłowicz Romanow chciał go przymusowo wcielić do Korpusu Paziów jako swego osobistego adiutanta, w następstwie czego Aleksander uciekł do Genewy. Jako dwudziestoletni młodzieniec wrócił do Polski, wziął udział w powstaniu listopadowym i 3 marca 1831[2] roku otrzymał Złoty Krzyż Virtuti Militari. Gdy zbliżała się klęska powstania, został wysłany wraz z Zamoyskim i Wielopolskim do Londynu w misji skłonienia Wielkiej Brytanii do interwencji na korzyść powstania[3]. Tam zastał go upadek powstania.

Wczesna kariera we Francji

Walewski wyemigrował do Francji i uzyskał 3 grudnia 1833 roku nadaniem króla Ludwika Filipa I obywatelstwo francuskie. Początkowo, do roku 1838, działał jako oficer francuski w Algierii: najpierw, przed uzyskaniem obywatelstwa, jako kapitan Legii Cudzoziemskiej (1833), następnie w wojsku regularnym: II Pułku Szaserów Afrykańskich (1833-1835), na koniec w IV Pułku Huzarów (od 1 lutego 1835).

Po powrocie do Francji udzielał się jako dziennikarz, publicysta polityczny i komediopisarz, założył wówczas magazyn polityczny Messager des Chambres, który odkupił od niego Louis Adolphe Thiers. Od 1840 roku Ludwik Filip powierzał mu różne misje dyplomatyczne: w 1840 do Egiptu w celu skłonienia Kedywa Muhammada Alego do ustępstw na rzecz państw kolonialnych, później do innych stolic świata, na koniec do Buenos Aires.

Czasy Drugiego Cesarstwa

Po dojściu do władzy kuzyna, Karola Ludwika Napoleona Bonaparte, Walewski był ambasadorem Francji w W. Ks. Toskanii (1849), Hiszpanii (1851) i w Wielkiej Brytanii (1851), gdzie mu się udało uzyskać u królowej Wiktorii natychmiastowe uznanie Cesarstwa Francuskiego. W 1855 roku został ministrem spraw zagranicznych Cesarstwa Francji i jako taki przewodniczył konferencji pokojowej po wojnie krymskiej i podpisał w imieniu Francji traktat pokojowy z 30 marca 1856 roku, po czym cesarz odznaczył go 30 kwietnia Wielkim Krzyżem Legii Honorowej i mianował senatorem. Funkcję ministra spraw zagranicznych pełnił do 1860 roku, po czym był do 1863 ministrem kultury i sztuki. W ostatnich latach przed śmiercią znany z sympatii do liberalnych reform Walewski był marszałkiem Narodowego Zgromadzenia Ustawodawczego, oraz zajmował się sprawami prawnymi, m.in. ochroną praw autorskich dla literatów. Na początku roku 1868 został wybrany rzeczywistym członkiem Akademii Sztuk Pięknych.

Po wycofaniu się z życia politycznego Walewski postanowił zająć się rolnictwem w nowo zakupionym majątku Etiolles (niegdyś własność męża markizy de Pompadour). Wczesną jesienią 1868 roku pojechał z żoną i córką Ireną do Niemiec po zakup maszyn rolniczych. Musiano z granicy zawrócić do Strassburga, gdyż hrabina Anna Maria nie czuła się dobrze. W hotelu w tym mieście córka znalazła ojca umierającego w fotelu, rażonego apopleksją. Po paru minutach już nie żył. Został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise[4].

Potomkowie Aleksandra

Aleksander Walewski ożenił się 1 grudnia 1831 w Londynie z Catherine Caroline Montagu (ur. 1 grudnia 1808 w Londynie, zm. 30 kwietnia 1834 w Paryżu)[5], córką hrabiego Sandwichu Jerzego Jana (George John; ur. 4 lutego 1773, zm. 21 maja 1818)[6][7] i miał z nią dwoje dzieci, które zmarły w młodym wieku:

  • Ludwikę Marię,
  • Jerzego Edwarda Augusta.

Drugie małżeństwo zawarł 4 czerwca 1846 we Florencji z hrabianką Marie Anne Alexandrine de Ricci (ur. 18 lipca 1823, zm. 18 listopada 1912 w Paryżu)[8], siostrzenicą księcia Michała Józefa Poniatowskiego (kuzyna księcia Józefa Poniatowskiego) i miał z nią czworo dzieci:

  • Izabellę (Isabelle; ur. 12 maja 1847 w Buenos Aires, zm. 2 lipca 1847)[9],
  • Karola Rudolfa Zanobiusza (Charles Rodolphe Zenobi; ur. 4 czerwca 1848 we Florencji, zm. 2 października 1916 w Villers-Cotterêts[10]; poległ na wojnie),
  • Elizę Katarzynę Izabelę (Elise Catherine Isabelle; ur. 15 grudnia 1849 we Florencji, zm. 10 marca 1927 w Paryżu)[11],
  • Eugenię Luizę Irenę (Eugénie Louise Irene; ur. 30 marca 1856 w Paryżu, zm. 22 listopada 1884 w Arcachon)[12][a].

Z francuską aktorką Rachel Félix miał naturalnego syna Aleksandra Antoniego Jana (Alexandre Antoine Jean, ur. 3 grudnia 1844 w Marly le Roi, zm. 20 sierpnia 1898 w Turynie)[13], który został uznany przez ojca w 1844 i adoptowany 1860.

Napoleon I w swym dekrecie z 5 maja 1812 ustalił, że nadane Aleksandrowi tytuł hrabiowski i dobra w Królestwie Neapolu będą dziedziczone przez potomstwo rzeczonego hrabiego Walewskiego bezpośrednie i legalne, naturalne lub adoptowane, w porządku pierworództwa w linii męskiej. Jednak potomkowie naturalni drugiego syna Aleksandra zostali ostatecznie prawomocnie pozbawieni tego tytułu[14].

Publikacje

Gabinet spraw zagranicznych Francji z ministrem Walewskim, 1859
  • Un mot sur la question d'Afrique, Paris 1837,
  • L'alliance anglaise, Paris 1838,
  • L’École du Monde, ou la Coquette sans le savoir, komedia w 5 aktach, Paris 1840 (wystawiona w Théâtre Français 8 stycznia 1840, odniosła duży sukces),
  • Inne dzieła literackie nie zachowały się

Odznaczenia

Pierzchała (herb szlachecki) Walewskich

Uwagi

  1. Według niektórych historyków Eugenia była w rzeczywistości córką Napoleona III, jej matka miała w latach wokół jej narodzin romans z cesarzem.

Przypisy

  1. Charles Knight: Biography: Or, Third Division of „The English Encyclopedia”. Londyn: Bradbury, Evans & Company, 1872, s. 1183.
  2. a b Kawalerowie Orderu Virtuti Militari. [dostęp 2013-09-11]. (pol.).
  3. Krzysztof Marchlewicz. Propolski lobbing w Izbach Gmin i Lordóww latach trzydziestych i czterdziestych XIX wieku. „Przegląd Historyczny”. 96 (1), s. 61–76, 2005. 
  4. Bauer 2006 ↓, s. 778-780.
  5. Catherine Caroline Montagu [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-04-28].
  6. George John Montagu [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-04-28].
  7. www.burkespeerage.com
  8. Marie Anne Alexandrine de Ricci [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-04-28].
  9. Isabelle hr. Colonna-Walewska [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-04-28].
  10. Charles Rodolphe Zenobi hr. Colonna-Walewski [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-04-28].
  11. Elise Catherine Isabelle hr. Colonna-Walewska [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-04-28].
  12. Eugénie Louise Irene hr. Colonna-Walewska [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-04-28].
  13. Alexandre Antoine Jean Colonna-Walewski [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-04-28].
  14. La Revue française de Généalogie, Le descendant de Napoléon ne peut pas porter le titre de comte [online], La Revue française de Généalogie [dostęp 2023-01-29] (fr.).
  15. a b c d Clive Parry: The Consolidated treaty series. Oceana Publications, 1969, s. 105, 208, 361.
  16. a b c d e f g h Recueil des traités de la France. T. 7: 1856-1859. Paryż: 1866, s. 90, 152, 167, 186, 272, 275, 300, 375, 482, 532, 602, 666. (fr.).
  17. a b c d e f g h British and Foreign State Papers, Tom 45. Great Britain. Foreign Office, 1865. [dostęp 2015-05-03]. (ang.).
  18. a b c d Report. Sessional papers, Great Britain Parliament. Londyn: H.M. Stationery Office, 1856.
  19. a b c Lewis Hertslet: Hertslet's Commercial Treaties. Londyn: 1856.
  20. a b c d e f Tadeusz Jeziorowski, Mariusz Skotnicki: Blask orderów. T. I: Ordery i odznaczenia dawnej Rzeczypospolitej, w Księstwie Warszawskim i Królestwie Polskim, XVII–XIX w. (1634–1831). Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie, 2019, s. 135-135.

Bibliografia

  • Antoine Philippe Rodolphe d’Ornano, La vie passionnante du Comte Walewski, fils de Napoléon, Paris 1953
  • Enciclopedia Italiana, Tomo XXXV, Roma MCMXXXVII – XV (XV – 15 rok Ery Faszystowskiej (władzy Mussoliniego)
  • Tomasz Lenczewski, Genealogie rodów utytułowanych w Polsce, t. 1, Warszawa 1996–1997, s. 210-212.
  • Simon Konarski. Armorial de la noblesse polonaise titrée, Paris 1958
  • Nouvelle Biographie Générale, Tome Quarante-Sixième, Paris 1866
  • Paul Bauer: Deux siècles d'histoire au Père-Lachaise, Mémoire et Documents. 2006. ISBN 978-2-914611-48-0.

Linki zewnętrzne

  • Biuletyn firmy Colonna-Walewski 2005. trandlog.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-29)]. (fr.).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się