Aleja Jana Chrystiana Szucha w Warszawie
Śródmieście Południowe, Ujazdów
Ilustracja
Aleja Jana Chrystiana Szucha na wysokości ul. Litewskiej, widok w kierunku placu Na Rozdrożu
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
światła plac Na Rozdrożu
światła ul. Litewska
ul. Emila Zoli
światła pl. Unii Lubelskiej
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Aleja Jana Chrystiana Szucha w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Aleja Jana Chrystiana Szucha w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Aleja Jana Chrystiana Szucha w Warszawie”
Ziemia52°12′59,0″N 21°01′24,0″E/52,216389 21,023333
Dawna siedziba ambasad ZSRR i NRD
Siedziba Trybunału Konstytucyjnego (nr 12a)
Gmach Najwyższej Izby Kontroli, siedziba Ministerstwa Spraw Zagranicznych
Gmach Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, siedziba Ministerstwa Edukacji i Nauki (nr 25)

Aleja Jana Chrystiana Szucha – ulica w śródmieściu Warszawy, biegnąca od placu Unii Lubelskiej do placu Na Rozdrożu.

Nazwa upamiętnia Jana Chrystiana Szucha, architekta projektującego warszawskie założenia krajobrazowe i ogrody królewskie Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Historia

Aleja została przeprowadzona ok. 1773 jako jeden z elementów Osi Stanisławowskiej[1]. Po 1780 u zbiegu z ul. Marszałkowską powstał folwark królewski, który przeszedł następnie na własność Jana Chrystiana Szucha[2]. Obecna nazwa ulicy zaczęła być używana oficjalnie od 1877[2].

W związku ze wzrostem liczby wojsk rosyjskich stacjonujących w mieście, od połowy XIX wieku ulica zaczęła być zabudowywana budynkami o przeznaczeniu wojskowym[3]. Około 1870 wzniesiono tam drewniane baraki (zastąpione później murowanymi budynkami) koszar Litewskiego Pułku Lejbgwardii (od którego pochodzi nazwa wytyczonej ulicy Litewskiej)[2][4]. W 1900 przy zbiegu z Alejami Ujazdowskimi powstał kompleks budynków Korpusu Kadetów im. A. Suworowa[1]. Południowy odcinek ulicy przy placu Unii Lubelskiej został zabudowany okazałymi domami i pałacykami[2].

W 1922 ulicy nadano nazwę Batorego, jednak ta nazwa się nie przyjęła[2]. Około 1930 ulicę wyasfaltowano[5].

W czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939 przy ulicy powstał prowizoryczny cmentarz; groby zaczęto usuwać na rozkaz władz niemieckich w listopadzie 1939[6].

Po kapitulacji Warszawy, jesienią 1939, monumentalne gmachy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego i Najwyższej Izby Kontroli zostały przejęte przez Gestapo, SD i Ordnungspolizei, a ulica znalazła się w centrum niemieckiej dzielnicy policyjnej[7]. 1 grudnia 1941 nazwę ulicy zmieniono na Strasse der Polizei[8]. Mieszkali tam wyłącznie Niemcy[9]. 6 maja 1944 przy alei Szucha 16 żołnierze oddziału specjalnego Kedywu Komendy Głównej AKPegaz” dokonali nieudanego zamachu na kierownika Wydziału IV w urzędzie Komendanta SD i policji bezpieczeństwa na dystrykt warszawski Waltera Stamma[10].

Podczas powstania warszawskiego, w godzinę „W” 1 sierpnia 1944, powstańcy z 1109 plutonu z dywizjonu „Jeleń“ przeprowadzili atak wzdłuż alei od strony placu Unii Lubelskiej[11]. Został on jednak zatrzymany przez Niemców ogniem z broni maszynowej na wysokości pałacyku Nuncjatury Apostolskiej w wyniku czego Polacy wycofali się tracąc 13 zabitych[11]. W tym samym czasie na drugim końcu ulicy powstańcy z 2. kompanii „Cegielskiego” z VII Zgrupowania „Ruczaj“ trafili budynek kasyna garnizonowego pociskiem z moździerza ustawionego na terenie Ogrodu Botanicznego[12]. Budynek został następnie opanowany przez 192. pluton z 4. kompanii „Kosmy“[12]. Po wyczerpaniu się amunicji powstańcy zostali otoczeni i zabici przez Niemców[13].

Od 17 stycznia 1946 do kwietnia 1992 ulica nosiła nazwę al. 1 Armii Wojska Polskiego[14].

W 1968, w związku z rozpoczętą budową Trasy Łazienkowskiej[15] (przerwanej potem do 1971), rozebrano budynek kasyna wojskowego (nr 29), ostatni relikt dawnych koszar piechoty rosyjskiej[2].

W listopadzie 2012 Rada m.st. Warszawy skorygowała nazwę alei z aleja Szucha na aleja Jana Chrystiana Szucha[16]. W 2013 po wschodniej stronie ulicy powstała ścieżka rowerowa[17].

Ważniejsze obiekty

Po 1944 ulica zachowała niemal kompletną zabudowę i stanowi przykład zespołu luksusowych realizacji architektonicznych z różnych okresów.

Przypisy

  1. a b Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 849. ISBN 83-01-08836-2.
  2. a b c d e f Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 157.
  3. Aleksander Gieysztor, Janusz Durko: Warszawa. Jej dzieje i kultura. Warszawa: Arkady, 1980, s. 335. ISBN 83-213-2958-6.
  4. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 130. ISBN 83-86619-97X.
  5. Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 158.
  6. Tomasz Szarota: Okupowanej Warszawy dzień powszedni. Studium historyczne. Warszawa: Czytelnik, 2010, s. 24. ISBN 978-83-07-03239-9.
  7. Witold Żarnowski: Raczej zginąć, niż zdradzić sprawę. Areszt śledczy gestapo w al. Szucha 25. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej i Muzeum Niepodległości, 2014, s. 25. ISBN 978-83-7629-664-7.
  8. Krzysztof Komorowski (red.): Warszawa walczy 1939–1945. Leksykon. Warszawa: Fundacja Polska Walczy i Wydawnictwo Bellona, 2015, s. 762. ISBN 978-83-1113474-4.
  9. Piotr Stachiewicz: „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 368. ISBN 83-211-0273-5.
  10. Tomasz Strzembosz: Akcje zbrojne podziemnej Warszawy 1939–1944. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1983, s. 461–462. ISBN 83-06-00717-4.
  11. a b Izabella Maliszewska, Stanisław Maliszewski: Śródmieście Południowe. Warszawskie Termopile 1944. Fundacja „Wystawa Warszawa walczy 1939–1945”, 2001, s. 109. ISBN 83-87545-42-2.
  12. a b Piotr Rozwadowski (red. nauk.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. Tom 1.. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona i Fundacja „Warszawa Walczy 1939–1945”, 2005, s. 278. ISBN 83-11-10124-8.
  13. Izabella Maliszewska, Stanisław Maliszewski: Śródmieście Południowe. Warszawskie Termopile 1944. Fundacja „Wystawa Warszawa walczy 1939–1945”, 2001, s. 24. ISBN 83-87545-42-2.
  14. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 363. ISBN 83-86619-97X.; Uchwała nr 9 Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 17 stycznia 1946 r. w sprawie zmiany nazw niektórych ulic w m.st. Warszawie. „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej i Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy”, s. 1, 3 kwietnia 1948. 
  15. Józef Sigalin: Trasa. O projektowaniu i budowie Trasy Mostowej Łazienkowskiej w Warszawie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1976, s. 69.
  16. Uchwała Nr XLVI/1259/2012 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie nazw niektórych ulic, placów, ronda i skwerów w Dzielnicy Śródmieście m.st. Warszawy. [w:] Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego [on-line]. mazowieckie.pl, 21 listopada 2012. s. 2. [dostęp 2013-09-26].
  17. Remont al. Szucha. Eleganckie chodniki i droga rowerowa. warszawa.wyborcza.pl, 18 września 2021. [dostęp 2021-07-01].
  18. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 59. ISBN 83-60350-00-0.
  19. Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1977, s. 48.
  20. a b Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 45. ISBN 83-60350-00-0.
  21. Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom I. Śródmieście Południowe. Warszawa: Wydawnictwo VEDA, 2004, s. 254. ISBN 83-85584-45-5.
  22. a b c d Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 117. ISBN 83-908950-8-0.
  23. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 127. ISBN 83-908950-8-0.
  24. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 67. ISBN 83-60350-00-0.
  25. a b Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom I. Śródmieście Południowe. Warszawa: Wydawnictwo VEDA, 2004, s. 257. ISBN 83-85584-45-5.
  26. Kamienica Spółdzielni Mieszkaniowej „Proporzec“. warszawa1939.pl. [dostęp 2021-06-29].
  27. Tablica upamiętniająca akcję Stamm. batalionparasol.pl. [dostęp 2021-06-30].
  28. Upamiętnienie 80. rocznicy śmierci Walerego Sławka. [w:] Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych [on-line]. kombatanci.gov.pl, 4 kwietnia 2019. [dostęp 2021-06-29].
  29. Dariusz Bartoszewicz: Nagroda Architektoniczna Prezydenta m.st. Warszawy. IV edycja. Katalog pokonkursowy. Warszawa: Urząd m.st. Warszawy, 2018, s. 16. ISBN 978-83-950916-3-6.
  30. Ambasada Republiki Słowenii. varsava.veleposlanistvo.si. [dostęp 2020-03-28].
  31. https://flandersinpoland.be/pl/kontakt
  32. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 60. ISBN 83-60350-00-0.
  33. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 49. ISBN 83-60350-00-0.
  34. Stanisław Ciepłowski: Napisy pamiątkowe w Warszawie XVII-XX w.. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987, s. 31. ISBN 83-01-06109-X.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się