Abu Aamir Muhammad Ibn Abdullah Ibn Abi Aamir, Al-Hadżib Al-Mansur, w Europie znany jako Almanzor, أبو عامر محمد بن عبد الله بن أبي عامر الحاجب المنصور (ur. ok. 938, zm. 8 sierpnia 1002) – faktyczny władca Al-Andalus w drugiej połowie X wieku. Za jego rządów, muzułmańska Hiszpania przeżyła swój złoty wiek.
Urodził się jako Muhammad Ibn Abi Aamir w arabskiej rodzinie szlacheckiej w okolicach Algeciras. Pojawiając się na dworze w Kordobie jako student prawa i literatury, został zarządcą posiadłości miejskich księcia Hiszama.
W ciągu zaledwie paru lat, knując i spiskując, awansował z tej skromnej pozycji na wyżyny dworskich wpływów, eliminując po drodze swoich przeciwników politycznych. Kalif Al-Hakam zmarł w 976 roku i to właśnie Ibn Abi Amir najbardziej przyczynił się do zagwarantowania młodemu, dwunastoletniemu Hiszamowi II sukcesji po poprzedniku. Dwa lata później został uznany za hadżiba (odpowiednika Wielkiego Wezyra na muzułmańskim wschodzie). W ciągu następnych trzech lat umacniał swoją władzę, równocześnie izolując kalifa od świata w nowym pałacu Medina Azahara.
W roku 981, po swoim powrocie do Kordoby po bitwie, podczas której zmiażdżył swojego ostatniego przeciwnika (ojczyma, Uthmana al-Mushafi), zdobył tytuł Al-Mansur bi-llah, Zwycięzcy z Woli Boskiej. W chrześcijańskiej Europie nazywano go Almanzorem (Al-Mansur). Jego władza nad Al-Andalus był absolutna i pozwoliła mu na całkowite poświęcenie się kampaniom militarnym przeciwko chrześcijańskim królestwom na Półwyspie. Zorganizował i prowadził pięćdziesiąt siedem kampanii, a każdą z nich wygrał.
Pomimo że walczył głównie z Leónem i Kastylią, w roku 985 zdobył Barcelonę[2], a w 997 – Santiago de Compostela w Galicji[3], gdzie złupił miasto, zabrał katedralne dzwony, jednak oszczędził grób Świętego Jakuba Apostoła[4]. Walczył również z Nawarrą.
Ożenił się z Abdą, córką Sancho II, króla Nawarry, która urodziła mu syna, Abda ar-Rahmana. Powszechnie nazywano go Sanchuelem (Mały Sancho, po arabsku Shanjoul). Jego zwycięstwa na północy ostrzegły chrześcijańskich władców półwyspu i spowodowały, że sformowali sojusz około roku 1000. To właśnie walcząc z nimi spędził ostatnie lata swojego życia.
Zmarł w roku 1002, kiedy wracał do Kordowy po ataku na klasztor San Millán de la Cogolla. Stało się to w wiosce Salem, blisko Medinaceli, gdzie obecnie znajduje się jego grobowiec. Jego następcą był jego syn Abd al-Malik al-Muzaffar, który rządził Al-Andalus jako hadżib aż do śmierci w 1008 roku. Po Abd al-Maliku, jego ambitny przyrodni brat Sanchuelo przejął władzę z zamiarem zagarnięcia całego kalifatu dla siebie i całkowitego odsunięcia Hiszama. Wywołało to wojnę domową, rozbiło państwo na szereg mniejszych królestw, które katoliccy władcy podbijali jedno po drugim.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.