| |
| Data założenia |
1985 |
|---|---|
| Typ szpitala |
kliniczny, wojskowy |
| Państwo | |
| Adres |
ul. Powstańców Warszawy 5 |
| Liczba lekarzy |
241 |
| Liczba personelu medycznego |
535 |
| Dyrektor |
cz. p. o. płk dr n. med. Sławomir Wawrzyniak |
| Łóżka szpitalne |
500 |
Położenie na mapie Bydgoszczy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
 53°08′34,15″N 18°00′47,02″E/53,142820 18,013060
| |
| Strona internetowa | |
10 Wojskowy Szpital Kliniczny z Polikliniką SPZOZ – wielospecjalistyczna jednostka opieki zdrowotnej powstała w 1985 w Bydgoszczy na potrzeby Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Jest szpitalem klinicznym, jednym z 19 szpitali wojskowych w kraju[1]. Część personelu szpitala stanowi bazę 1. Wojskowego Szpitala Polowego w Bydgoszczy, uczestniczącego w misjach zagranicznych.
Szpital dysponuje ponad 500 łóżkami[2]. Rocznie hospitalizowanych jest 23 tys. chorych oraz przeprowadza się ok. 320 tys. porad ambulatoryjnych. W swojej strukturze posiada m.in. 8 klinik, 8 samodzielnych oddziałów klinicznych i 5 zakładów klinicznych[2]. Natomiast przy szpitalnej poliklinice znajduje się 38 poradni specjalistycznych oraz 15 gabinetów podstawowej opieki zdrowotnej[2]. Placówka dysponuje również nowoczesnym lądowiskiem sanitarnym, wyposażonym w podświetlaną oraz podgrzewaną płytę.
Wśród ok. 250 lekarzy pracujących w szpitalu ok. 30% legitymuje się tytułem profesora lub doktora nauk medycznych[3]. W Klinice Neurochirurgii kierowanej przez prof. Marka Harata wykonano m.in. pierwszą w Europie operację głębokiej stymulacji mózgu u pacjentki cierpiącej na patologiczną otyłość oraz innowacyjną operację z wszczepieniem stymulatora mózgu[2].
Organem tworzącym dla szpitala jest Inspektorat Wojskowej Służby Zdrowia, podporządkowany bezpośrednio pod Ministerstwo Obrony Narodowej[4].
Tradycje lecznictwa wojskowego w Bydgoszczy sięgają 1795 roku, kiedy utworzono lazaret garnizonowy w nowo wzniesionym budynku przy ul. Grodzkiej 2[5]. W 1852 r. zastąpił go Szpital Garnizonowy przy ul. Jagiellońskiej 13 (od 1990 budynek administracyjny Collegium Medicum Uniwersytetu Mikołaja Kopernika). Funkcjonował on z przerwami (w latach 1928–1939 Garnizonowa Izba Chorych, szpital garnizonowy w Toruniu utworzył filię w Grudziądzu, nie w Bydgoszczy) do 1948 r., kiedy reaktywowano Szpital Garnizonowy w Toruniu, obejmujący jurysdykcją również żołnierzy garnizonu bydgoskiego. Brak szpitala garnizonowego w Bydgoszczy w okresie powojennym zrekompensowano poprzez utworzenie 15 marca 1948 r. Okręgowej Przychodni Lekarskiej Pomorskiego Okręgu Wojskowego, która początkowo mieściła się przy ul. Gdańskiej, następnie przy ul. Dwernickiego, by w 1963 r. przenieść się na ul. Powstańców Warszawy 5[6]. Od początku zakładano, że Przychodnia POW będzie wchodzić w skład przyszłego szpitala. Za jego budową przemawiały: duża liczba wojskowych w Bydgoszczy (siedziba Pomorskiego Okręgu Wojskowego), znaczna odległość od szpitali wojskowych w Toruniu i Grudziądzu, które zajmowały wysłużone XIX-wieczne budynki, duże skupisko emerytów wojskowych[3].
W 1974 r. Służby Zakwaterowania i Budownictwa Ministerstwa Obrony Narodowej podjęły decyzję o budowie nowego kompleksu szpitalnego w Bydgoszczy, pierwszego w wojsku od zakończenia II wojny światowej[3]. W 1976 r. powstała grupa organizacyjna, na której czele stanął Komendant Szpitala w budowie płk dr n. med. Zbigniew Żurowski. Projektantem szpitala był mjr. inż. arch. Wojciech Muller z Wojskowego Biura Projektów Budowlanych w Gdyni, a wykonawcą inwestycji Przedsiębiorstwo Budowy Obiektów Użyteczności Publicznej „Budopol” w Bydgoszczy[3]. Budowę nowego obiektu realizowano od stycznia 1976 r. na obszarze 9 ha w sąsiedztwie istniejącej przychodni przy ul. Powstańców Warszawy, w północnej dzielnicy miasta (Zawisza) obfitującej w koszary i obiekty wojskowe. W trakcie budowy zostało określone, że szpital ma otrzymać status zakładu klinicznego[7]. W 1984 r. powołano Komendę Szpitala, z komendantem płk. dr. med. Henrykiem Woźniakiem. Uroczystego otwarcia szpitala 4 października 1985 dokonał ówczesny minister obrony narodowej gen. armii Florian Siwicki[6]. Wyposażenie szpitala i skompletowanie personelu miało miejsce w latach 80. XX w.
W 1999 r. szpital z jednostki budżetowej stał się Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej (SPZOZ) i otworzył podwoje dla wszystkich pacjentów, nie tylko resortowych[3]. W zakresie lecznictwa otwartego na bazie Polikliniki utworzono 13 gabinetów lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej oraz system zabezpieczenia medycznego personelu i rodzin Centrum Szkolenia Sił Połączonych NATO[3]. W 1999 r. eksperci NATO uznali bydgoski szpital wojskowy za jedyny w północnej Polsce, który spełniał standardy medyczne Paktu[8]. Poszerzono zakres działania m.in. o szpitalny oddział ratunkowy połączony z oddziałem anestezjologii i intensywnej terapii. Szpital zyskał również Pracownię Genetyki Klinicznej[3]. W placówce utworzono również skadrowany Szpital Operacji Pokojowych, a od 2011 r. 1. Wojskowy Szpital Polowy (z co najmniej 50 łóżkami, intensywną terapią i salą operacyjną z 2 stołami)[9], którego personel był przygotowany na wyjazd w wyznaczony rejon działania sił ONZ. Lekarze i pielęgniarki tego szpitala brali udział m.in. w misjach stabilizacyjnych na środkowym Wschodzie, w Iraku i Afganistanie[3].
W 2010 r. szpital otrzymał certyfikat szpitala akredytowanego, nadany przez Radę Akredytacyjną powołaną przez Ministra Zdrowia[6]. W tym roku oddano również do użytku nowy Dział Centrali Sterylizacji oraz nowoczesny Oddział Kliniczny Anestezjologii i Intensywnej Terapii[7]. W 2012 r. na terenie szpitala otwarto lądowisko sanitarne.
Działalność naukowa Szpitala umożliwiła powołanie przed 2000 r. Rady Naukowej Szpitala, a także podjęcie działalności wydawniczej. Początkowo pod postacią „Biuletynu 10 Wojskowego Szpitala Klinicznego z Polikliniką”, który w 1999 roku zmieniono na czasopismo wyższej rangi tj. „Valetudinaria – Postępy Medycyny Klinicznej i Wojskowej”[7].
Na bazie placówki sformowano Szpital Kwatery Głównej przemianowany później na 1 Szpital Operacji Pokojowych, rozlokowany na rozkładanych kontenerach, który umożliwia udzielanie pomocy medycznej w warunkach pola walki[7].
Dla potrzeb wojska wykorzystano również telemedycynę. Od 2005 r. specjaliści ze szpitala uczestniczą za pomocą łączy telemedycznych w panelach dyskusyjnych, konferencjach, spotkaniach roboczych z ośrodkami na całym świecie. System ten wykorzystywany jest również do konsultacji medycznych i prowadzenia zabiegów chirurgicznych przez lekarzy 1. Polowego Szpitala Polowego podczas misji zagranicznych[7].
Przy szpitalu funkcjonuje poliklinika, która stanowi zakład opieki zdrowotnej, udzielający ambulatoryjnych porad lekarskich ogólnych i specjalistycznych, mający jednocześnie zadania naukowo-dydaktyczne.
Komendanci szpitala:
Naukowcy związani z 10 WSzKzP SP ZOZ:
|
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
