.jpg)
Żubrobizon – płodny mieszaniec międzygatunkowy powstały w wyniku skrzyżowania dwóch gatunków z rodzaju bizon (Bison): żubra europejskiego (Bison bonasus) i bizona amerykańskiego (Bison bison)[1]. Tworzenie i hodowla hybrydy były związane z ideą restytucji żubra europejskiego[2]. W 2000 roku hybryda została opisana także jako podgatunek żubra europejskiego Bison bonasus montanus Rautian, Kalabuszkin & Niemcew, 2000[3] i wpisany do Czerwonej Księgi Gatunków Chronionych Republiki Adygeja. Propozycja ta spotkała się z krytyką środowiska naukowego[4][5][6].
.jpg)
W 1929 roku warszawski Ogród Zoologiczny nabył za pośrednictwem Karola Hagenbecka z firmy „Tierparadies” ze Stellingen koło Hamburga trzy żubry oraz cztery żubrobizony. Już jesienią tego samego roku część tych zwierząt została przeniesiona do Białowieży[2]. Trafiły tam pochodzące ze Sztokholmu trzy (pochodzące od białowieskiego byka i matki będącej potomkiem białowieskiego byka i bizonki) żubrobizonki: Faworyta (ur. 28.12.1927), Stolce (ur. 29.09.1925) i Sweja (26.03.1922) oraz byk Kobalt (15.06.1927) – potomek białowieskiej żubrzycy i żubrobizona. Wraz z Kobaltem do Białowieży trafił także byk Kobold – mieszaniec żubra, żubrobizona i krowy domowej[7][8]. Populacja żubrobizonów funkcjonowała w Puszczy Białowieskiej przez kilka lat, lecz w okresie 1935–1936, w trosce o czystość odtwarzanego tam stada żubrów, wszystkie żubrobizony przeniesiono do ufundowanego przez Polonię kanadyjską rezerwatu w Smardzewicach koło Spały. W 1939 roku w Złotej Wsi koło Supraśla powstała zagroda (120 ha) dla żubrów. 30 lipca 1939 roku żubrobizony z lasów spalskich zostały wypuszczone do zagrody[9]. W latach 1941–1944, podczas okupacji niemieckiej, do Białowieży ponownie sprowadzono jednego samca, który był używany do rozpłodu z samicami żubra europejskiego. Po wojnie, w trosce o czystość gatunku, z Puszczy Białowieskiej wywieziono mieszańce. Ostatni opuścił Białowieżę 25 września 1950 roku[2]. W Polsce podejmowane są działania zmierzające do zapobieżenia możliwości tworzenia krzyżówek żubra europejskiego z bizonami. W związku z tym jako działanie profilaktyczne wprowadzony został zakaz hodowli bizonów amerykańskich, które są traktowane jako gatunek inwazyjny[10].
Żubrobizony zostały także wprowadzone na Kaukazie. Najpierw na terenie Rezerwatu Kaukaskiego (1940), a później (1959) Gospodarstwa Leśnego w Nalczyku. W latach 60. XX wieku tempo wzrostu liczebności populacji było oceniane na 10–12% w skali roku. W okresie szczytowego rozwoju stad populacja w Nalczyku osiągnęła liczebność rzędu 250 zwierząt, a w Kaukaskim Zapovedniku około 1500 osobników. Fala kłusownictwa w latach 90. XX wieku przyczyniła się do spadku liczebności obu populacji – do odpowiednio 18 i 500 zwierząt. Taki stan liczebności utrzymywał się co najmniej do 2010 roku[11].
Hybryda została w 2000 roku opisana przez Rautiana, Kałabuszkina i Niemcowa[3] także jako podgatunek żubra europejskiego Bison bonanus montanus oraz wpisana do Czerwonej Księgi Gatunków Chronionych Republiki Adygeja i objęta ochroną rezerwatową. Propozycja ta spotkała się z krytyką środowiska naukowego[4][11]. Ochrona hybrydy uniemożliwia ewentualne zlikwidowanie kaukaskich populacji. Próby takie były podejmowane już w latach 80. XX wieku[11].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.