Świadkowie Jehowy w Maroku
Państwo

 Maroko

Liczebność
(2007)

ok. 40–100[1]

% ludności kraju
(2007)

ok. 0,0001% – 0,0003%

Liczba zborów
(2007)

2[1]

Rozpoczęcie działalności

1953

Maroko i Sahara Zachodnia na globie ziemskim
Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata w języku arabskim wydano w 1998 roku (część) oraz w 2004 roku (całość)
Czy na tym życiu wszystko się kończy? w języku arabskim

Świadkowie Jehowy w Maroku – społeczność wyznaniowa w Maroku oraz na terenie Sahary Zachodniej, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy, licząca około 40–100 głosicieli należących do 2 zborów[a]. W 1973 roku działalność Świadków Jehowy w tym kraju została zdelegalizowana i od tej pory jest prowadzona nieoficjalnie. Z tego względu szczegółowa liczebność członków wyznania nie jest podawana do wiadomości publicznej[1]. Działalność Świadków Jehowy w Maroku oraz w Saharze Zachodniej koordynuje francuskie Biuro Oddziału[2][3].

Historia

Początki działalności w Maroku

Pod koniec sierpnia 1939 roku Margaritha i Hermann Bruder – Świadkowie Jehowy z Niemiec, w drodze na teren misjonarski w Brazylii zostali aresztowani w porcie w Safi, w związku z podejrzeniami o działalność szpiegowską. Następnie zostali uwięzieni w Marrakeszu oraz w Kenitrze. Z tego względu szwajcarskie Biuro Oddziału przesłało władzom francuskim egzemplarz książki Krucjata przeciwko chrześcijaństwu[b] oraz list, który wyjaśniał, że nie są nazistami. Po czterech miesiącach zezwolono im na opuszczenie Maroka[4].

W 1953 roku zanotowano sprawozdanie pierwszego Świadka Jehowy w tym kraju. W roku 1953 w Maroku działało dwóch, w roku 1954 – 3 głosicieli, a w następnym – 4.

W 1955 roku do kraju przybył misjonarz – absolwent Biblijnej Szkoły Strażnicy – Gilead, by prowadzić działalność ewangelizacyjną w Maroku. Wkrótce do głosicieli dołączyła pięcioosobowa rodzina Świadków Jehowy z Tunezji[5].

W latach 50. XX wieku Álvaro Berecochea, misjonarz z Argentyny, sprawował nadzór nad Biurem Oddziału w Maroku[6]. W roku 1956 powstał pierwszy zbór (w Tangerze). W styczniu 1957 roku Maroko odwiedził prezes Towarzystwa Strażnica Nathan H. Knorr, który w Tangerze wygłosił przemówienie do 58 obecnych[7]. W roku 1958 powstał drugi zbór.

Od 1959 roku do Maroka przybywali kolejni misjonarze, m.in. Domenick i Elsa Piccone (do 1969 roku)[8], William i Sandra Malenfant[9], którzy działali w Casablance (znajdował się tam zbór francuskojęzyczny) i Tangerze (gdzie funkcjonował zbór hiszpańskojęzyczny)[10], Bill i Sandra Cowan (głosili w Maroku od 1959 do 1973 roku, gdy wprowadzono zakaz działalności i musieli opuścić kraj). Przybycie przy końcu lat 50. XX wieku do Maroka misjonarzy zaowocowało widocznym rozwojem działalności i wzrostem liczby głosicieli[11].

W latach 60. XX wieku nastąpił wzrost liczby głosicieli; istniało 8 zborów, do których należało ponad 260 głosicieli. Ponieważ prawo zabraniało konwersji muzułmanów, prowadzili oni działalność kaznodziejską wśród obcokrajowców, głównie Europejczyków. Gdy zaczęto utrudniać cudzoziemcom podjęcie pracy i uzyskanie pozwolenia na pobyt stały, wielu głosicieli wyjechało do Europy[8].

W roku 1962 w Tangerze zorganizowano Kurs Służby Królestwa, w którym udział wzięli starsi zboru z Maroka oraz Hiszpanii, w której Świadkowie Jehowy byli prześladowani, a ich działalność zakazana do 1970 roku[12].

Głosiciele z Tangeru i innych miast rozpoczęli też działalność kaznodziejską wśród muzułmanów. Nierzadko nasyłano na nich policję, która domagała się wyjaśnień co do ich działalności. Głosiciele ze zboru w Tangerze regularnie jeździli na większe zgromadzenia do Ceuty, hiszpańskiej eksklawy, portu leżącego na wybrzeżu marokańskim. W roku 1965 miejscowe Biuro Oddziału rozpoczęło nadzór nad działalnością Świadków Jehowy w Gibraltarze. W 1967 roku grupka wyznawców została zatrzymana przez policję, której obszernie objaśnili swoją działalność[5].

Działalność w Saharze Zachodniej

W latach 60. XX wieku w Al-Ujun i Villa Cisneros (w Saharze Zachodniej) w hiszpańskich więzieniach przebywali Świadkowie Jehowy z Hiszpanii, odsiadujący wyroki za odmowę służby wojskowej; prowadzili tam nieoficjalną działalność kaznodziejską, dzięki czemu kilka osób zostało ich współwyznawcami. Świadkowie Jehowy mieszkają głównie w stolicy Sahary Zachodniej[13].

Zakaz działalności

W kwietniu 1973 roku nieoczekiwanie zakazano w Maroku działalności Świadków Jehowy. Ze względu na zakaz zebrania oraz zgromadzenia obwodowe zaczęto organizować w małych grupach w mieszkaniach prywatnych, a nie jak wcześniej w Salach Królestwa. Na zgromadzenia okręgowe miejscowi Świadkowie Jehowy jeździli do Francji lub Hiszpanii. Ponieważ w Maroku ze względu na wyjazd zagranicznych współwyznawców ubywało Świadków Jehowy, Towarzystwo Strażnica postanowiło zamknąć tamtejsze Biuro Oddziału, a misjonarzy skierować do innych krajów[11][14]. Ostatnie oficjalnie sprawozdanie opublikowano w 1994 roku – w Maroku działalność kaznodziejską prowadziło wówczas 56 głosicieli, a na Wieczerzy Pańskiej zebrały się 124 osoby[15]. W sierpniu 2001 roku delegacja Świadków Jehowy z Maroka uczestniczyła w kongresie międzynarodowym pod hasłem „Nauczyciele słowa Bożego” w Rzymie[16][17], a latem 2009 roku w kongresie międzynarodowym pod hasłem „Czuwajcie!” w Rzymie[18].

Od 1995 roku sprawozdanie z działalności w tym kraju dołączane jest do ogólnego z 33 krajów, gdzie działalność Świadków Jehowy podlega ograniczeniom prawnym lub jest zakazana. Przez organizacje monitorujące przestrzeganie praw człowieka publikowane są specjalne raporty m.in. o sytuacji tej społeczności religijnej w Maroku i Saharze Zachodniej.

Zebrania religijne odbywają się w mieszkaniach prywatnych z zachowaniem środków ostrożności[1]. Świadkowie Jehowy mieszkają głównie w największych miastach Maroka i w stolicy Sahary Zachodniej. Prowadzą nieoficjalną działalność kaznodziejską[19]. Pod nadzorem francuskiego Biura Oddziału w Maroku[2] i Saharze Zachodniej[3] działa Komitet Łączności ze Szpitalami. Świadkowie Jehowy wydają publikacje w języku arabskim, również w dialekcie marokańskim. W tym dialekcie dostępny jest także oficjalny serwis internetowy – jw.org[20], a w języku tamazight wydawane są publikacje Świadków Jehowy[21].

Uwagi

  1. Zbór i grupy posługujące się marokańskim dialektem języka arabskiego działają również w Belgii i w Hiszpanii.
  2. Szwajcar Franz Zürcher z Berna zebrał i spisał raporty przemycane z hitlerowskich obozów przez Świadków Jehowy przebywających jeszcze na wolności. Opublikowano je w wydanej w roku 1938 w języku niemieckim, francuskim i polskim książce Krucjata przeciwko chrześcijaństwu, która opisuje prześladowania i sytuację niemieckich Świadków Jehowy, którzy nie chcieli poprzeć nazizmu od 1933 roku.

Przypisy

  1. a b c d Australian Government, Refugee Review Tribunal, MAR32273, Morocco (kopia na: web.archive.org) [online], 17 września 2007 [zarchiwizowane z adresu 2013-05-01] (ang.).
  2. a b Watchtower, Kontakt z lokalnym przedstawicielem [online], jw.org [zarchiwizowane z adresu 2016-08-15].
  3. a b Watchtower, Kontakt z lokalnym przedstawicielem [online], jw.org.
  4. Wytrwaliśmy na przydzielonym terenie, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 listopada 2002, s. 20–25, ISSN 1234-1150.
  5. a b Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, Towarzystwo Strażnica, 1995, s. 475, 487, 541, 775, ISBN 83-903551-0-8.
  6. Od skrajnego ubóstwa do największego bogactwa, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 lipca 1999, s. 23–26, ISSN 1234-1150.
  7. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 października 1957, s. 367 (ang.).
  8. a b ‛Szczęśliwi są wszyscy, którzy trwają w oczekiwaniu na Jehowę’, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 października 1991, s. 23-26, ISSN 1234-1150.
  9. Szkoła Gilead — coraz prężniejsza po 50 latach istnienia!, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 czerwca 1993, s. 23–27, ISSN 1234-1150.
  10. Watchtower, William i Sandra Malenfant: „Żyjemy dla Jehowy” [online], jw.org, 1 sierpnia 2016 [dostęp 2016-08-03].
  11. a b Zmierzanie do celu, który obrałam mając sześć lat, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 marca 1992, s. 26–30, ISSN 1234-1150.
  12. „Mając to usługiwanie (...), nie dajemy za wygraną”, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 lutego 1995, s. 20-24, ISSN 1234-1150.
  13. Rocznik Świadków Jehowy 1978, Watchtower, 1978, s. 206–208 (ang.).
  14. Rocznik Świadków Jehowy 1981, Watchtower, 1981, s. 115 (ang.).
  15. „Rocznik Świadków Jehowy”, Watchtower, 1994, s. 38, 39.
  16. Volontari al Lavoro, „Cronaca”, 3 sierpnia 2001 (wł.).
  17. Al Delle Alpi va in campo Geova, „Cronaca”, 7 sierpnia 2001 (wł.).
  18. International Convention in Italy - Jehovah's Witnesses (5,09 min) [online], 21 czerwca 2009 (ang.).
  19. هبة بريس ترصد نشاطا “تنصيريا” لجماعة “شهود يهوه” الإنجيلية الأصولية [online], marocpress.com [dostęp 2018-01-12] (arab.).
  20. Watchtower, JW.org (arabski [Maroko]) [online], jw.org [dostęp 2017-05-08] (arab.).
  21. Watchtower, Publikacje w języku tamazight [online], jw.org [dostęp 2020-04-24].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

  • Australian Government, Refugee Review Tribunal, MAR32273, Morocco [online], 17 września 2007 [dostęp 2013-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-01] (ang.).
  • Australian Government, Refugee Review Tribunal, MAR32211, Morocco [online], 27 sierpnia 2007 (ang.).
  • Muhammad Harb, Abdul Sami Hrawi, Gabriel Farah, Global Freemasonry in the balance of Islam – Jehovah's Witnesses in the balance, Faculty of Theology in Cairo, (1407 AH / 1987), 1987 (arab.).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się