Łokacze
Локачі
ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 wołyński

Rejon

łokacki

Data założenia

1542

Populacja (2018)
• liczba ludności


3856[1]

Nr kierunkowy

+380 3374

Kod pocztowy

45500

Położenie na mapie obwodu wołyńskiego
Mapa konturowa obwodu wołyńskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Łokacze”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Łokacze”
Ziemia50°44′N 24°39′E/50,733333 24,650000

Łokacze (ukr. Локачі) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie i stolica rejonu w obwodzie wołyńskim.

Historia

Prywatne miasto szlacheckie położone było w XVI wieku w województwie wołyńskim[2], w 1739 roku należało do klucza Łokacze Lubomirskich[3].

W II RP Łokacze należały do gminy Chorów powiatu horochowskiego województwa wołyńskiego. Żydzi stanowili 70% mieszkańców, oprócz nich mieszkali także Ukraińcy i Polacy[4].

Od września 1939 pod okupacją sowiecką, od 23 czerwca 1941 pod okupacją niemiecką. W miasteczku znajdował się posterunek niemieckiej żandarmerii i ukraińskiej policji. Ludność żydowską w październiku 1941 zamknięto w getcie, zlikwidowanym 13 września 1942; SD z udziałem ukraińskich policjantów rozstrzelało 1350 osób[5].

17 kwietnia 1943 korzystając z nieobecności Niemców i dezercji ukraińskich policjantów Łokacze zaatakowała UPA zabijając 14 Polaków; zabrano także lekarstwa i środki opatrunkowe z apteki. Po 11 lipca 1943 Łokacze stały się schronieniem dla uchodźców z rzezi wołyńskiej. Niemcy zwerbowali do policji 27 Polaków; istniała także tolerowana przez nich samoobrona. Oba oddziały wraz z Niemcami broniły miasteczka oraz patrolowały okolicę. Ustalono, że zabiły one 26 Ukraińców. W styczniu i lutym 1944 większość Polaków ewakuowała się do większych ośrodków; 2 lutego Łokacze opuścili Niemcy. 13 czerwca 1944 na miejscowość ponownie napadła UPA zabijając nieustaloną liczbę Polaków[4].

W 1945 roku zaczęto wydawać gazetę[6].

W 1989 liczyło 4118 mieszkańców[7].

W 2013 liczyło 3920 mieszkańców[8].

Zabytki

Przypisy

  1. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.16
  2. Zenon Guldon, Jacek Wijaczka: Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, [w:] Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 163
  3. Adam Homecki, Rozwój terytorialny latyfundium Lubomirskich (starszej gałęzi rodu) w latach 1581-1754, w: Studia Historyczne, rok V, zeszyt 3 (58), 1972, s. 438.
  4. a b Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, t. 1, Warszawa: „von borowiecky”, 2000, s. 142-143, ISBN 83-87689-34-3, OCLC 749680885.
  5. Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s. 538
  6. № 2637. Колхозная правда // Летопись периодических и продолжающихся изданий СССР 1986 - 1990. Часть 2. Газеты. М., «Книжная палата», 1994. стр.345
  7. Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу
  8. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. [dostęp 2023-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).
  9. Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. V. Warszawa: 1880-1902, s. 687-88.

Bibliografia

  • Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. V, Warszawa, 1880–1902, ss. 687-88

Linki zewnętrzne


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się