Zygmunt Vogel
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 czerwca 1764
Wołczyn

Data i miejsce śmierci

20 kwietnia 1826
Warszawa

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

malarstwo
grafika

Epoka

klasycyzm

Ważne dzieła

Zbiór widoków sławniejszych pamiątek narodowych

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe)
Kościół Misjonarzy w Wilnie - akwarela Z. Vogla
Dziedziniec zamku w Kazimierzu Dolnym - akwarela Z. Vogla, 1792
Szkoła Rycerska w Warszawie - akwarela Z. Vogla

Zygmunt Vogel zw. Ptaszkiem (ur. 15 czerwca 1764 w Wołczynie, zm. 20 kwietnia 1826 w Warszawie) – polski malarz i rysownik, przedstawiciel klasycyzmu, pedagog, wolnomularz[1].

Życiorys

Zygmunt Vogel był synem kuchmistrza księcia Michała Czartoryskiego, kanclerza wielkiego litewskiego, ale już jako dziecko stracił ojca. Czartoryscy zatroszczyli się o los młodego sieroty. Pomogli matce w jego naukach, dali mieszkanie w Warszawie na swej posesji przy Solcu, a potem zaprotegowali go swoim rozlicznym krewnym. Nauki, jakie pobierał, miały zrobić zeń architekta lub budowniczego, ale nic z tego nie wyszło, bo w wieku lat szesnastu, dzięki wstawiennictwu Stanisława Kostki Potockiego, został przyjęty do Malarni Królewskiej w Warszawie, gdzie uczył się m.in. u Le Bruna i architekta Szymona Bogumiła Zuga[2] i miał możność zapoznania się z pracami Bernarda Bellotta zwanego Canaletto. To wtedy w Ptaszku, bo tak zwali Vogla przyjaciele, zrodziło się zamiłowanie do widoków miejskich, do odwzorowywania architektury[3].

Zaczął od kopii dzieł Canaletta, które zamawiał u niego Michał Jerzy Mniszech, marszałek wielki koronny, ale potem zaczął malować własne widoki Warszawy. Nie używał prawie farb olejnych; jego domeną były akwarela, tusz, ołówek, sepia. Po latach prace te − pod wpływem czynników atmosferycznych − straciły barwy i płowiejąc nabrały tonacji szarobrązowej[4].

W roku 1787 młodym rysownikiem zainteresował się król Stanisław August. Na krótko przed wyjazdem do Kaniowa na spotkanie z carycą Katarzyną odwiedził rysownika w Malarni, obiecał wsparcie finansowe na naukę języków obcych i osobistą protekcję[5].

Król, który zwiedził wówczas Ziemię Krakowską, po powrocie polecił Voglowi udać się natychmiast do „Krzeszowic, Tęczyna, Alwerni, Lipowca, Olkusza, Rabsztyna, Pieskowej Skały...” w celu zrobienia szkiców tych miejsc i zebrania wiadomości historycznych. Z tej i innych podróży powstał album zawierający 63 akwarele i rysunki[6].

Stanisława Augusta interesował też Gdańsk, więc wysłał tam swego protegowanego w roku 1788. Z powstałych wówczas akwarel zachowały się tylko dwie, ale musiało być ich znacznie więcej, o czym świadczą ołówkowe szkice w zeszycie Vogla, który spędził w Gdańsku prawie dwa lata[7].

W następnych latach wiele podróżował po kraju malując widoki różnego rodzaju zamków, miast i posiadłości. Pierwszy cykl dziesięciu takich akwarel powstał na zlecenie Stanisława Kostki Potockiego w jego nowej letniej rezydencji, Olesinie koło Kurowa[8]. Jednak mapa podróży Ptaszka ograniczała się do pierwszej zleconej przez króla trasy, „wzdłuż biegu Wisły, począwszy od Białej poza Krakowem aż do jej ujścia pod Mündą za Gdańskiem”[9].

W czasie jednej z podróży w 1797 przedstawił wnętrze synagogi w Łańcucie[10].

W Warszawie bywał uczestnikiem organizowanych przez Stanisława Augusta obiadów czwartkowych.

Po abdykacji króla, jego wyjeździe do Petersburga i rychłej śmierci, Vogel zaczął szukać innej pracy. Został nauczycielem Liceum Warszawskiego[11], a w 1817 dostał katedrę perspektywy w Oddziale Sztuk Pięknych świeżo otwartego Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Jako członek Towarzystwa Królewskiego Przyjaciół Nauk, przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego w 1812 roku[12].

W 1818 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława IV. klasy[13].

Do końca życia mieszkał w Warszawie[14].

Pochowany został na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (al. 26, nr 6).

Upamiętnienie

Od 1960 roku imię Zygmunta Vogla nosi ulica w warszawskiej dzielnicy Wilanów[15][16].

Bibliografia

  • Krystyna Sroczyńska: Podróże malownicze Zygmunta Vogla. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Auriga, 1980. ISBN 83-221-0073-6.
  • Krystyna Sroczyńska, Zygmunt Vogel. Rysownik gabinetowy Stanisława Augusta, Ossolineum, Wrocław 1969
  • Henryk Kondziela, Vogel Zygmunt, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, z. 1, Poznań, Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków, 2000, ISBN 83-900862-7-1

Przypisy

  1. Ludwik Hass, Sekta farmazonii warszawskiej, Warszawa 1980, s. 443.
  2. Jerzy. Malinowski, Malarstwo polskie XIX wieku, Warszawa: Wydawn. DiG, 2003, ISBN 83-7181-290-6, OCLC 54704215.
  3. Sroczyńska 1980 ↓, s. 10.
  4. Sroczyńska 1980 ↓, s. 16.
  5. Sroczyńska 1980 ↓, s. 19.
  6. Sroczyńska 1980 ↓, s. 20-22.
  7. Sroczyńska 1980 ↓, s. 29.
  8. Sroczyńska 1980 ↓, s. 30.
  9. Sroczyńska 1980 ↓, s. 38-39.
  10. Maria Piechotka i Kazimierz Piechotka: Bramy Nieba Bóżnice murowane na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej. Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata i Muzeum Historii Żydów Polskich POLINWarszawa, 2017, s. 432, język polski, ISBN 978-83-942344-2-3
  11. Marta Wardzyńska. Morsztyn, Sas, Chopin i inni mieszkańcy Pałacu Saskiego. „Stolica”, s. 42, wrzesień−październik 2022. 
  12. Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 2, s. 15.
  13. Stanisław Łoza, Kawalerowie orderu św. Stanisława (1. XII. 1815-29. XI. 1830), w: Miesięcznik Heraldyczny, nr. 11, r. X, Warszawa, listopad 1932, s. 203.
  14. Sroczyńska 1980 ↓, s. 53.
  15. Warszawikia: Ulica Vogla
  16. Uchwała nr 28 Rady Narodowej Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 24 listopada 1961 r. w sprawie nadania nazw ulicom, „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, Warszawa, dnia 20 grudnia 1961 r., nr 22, poz. 96, s. 4.

Linki zewnętrzne

Prace Z.Vogla w zbiorach Biblioteki Narodowej - Polona.pl


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się