pięciopromienna, co symbolizuje pięć zamieszkanych kontynentów,
zielona, co symbolizuje nadzieję (słowo esperanto znaczy „mający nadzieję”).
Historia
Potrzeba posiadania znaku identyfikującego esperantystów poruszana była na łamach „La Esperantisto” już od 1892, po raz pierwszy przez B.G. Jonsona z Östersund. Propozycje były różnorodne, wśród nich na przykład breloki, które miały być noszone przy łańcuszkach do zegarków[1]. Pomysł wykorzystania symbolu gwiazdy oraz zielonego koloru podał Louis de Beaufront, jednakże w innym celu. W marcu 1893 na łamach „La Esperantisto” zaproponował, żeby wszystkie książki esperanckie i wszystko, co dotyczy spraw esperanta, miało zielony kolor, a u góry gwiazdę[4]. W tym samym roku, na łamach tego samego czasopisma, uznano, że zielony kolor i pięcioramienna gwiazda mogą być stosowane jako znak noszony przez esperantystów. Propozycje były różne – miała to być sama gwiazda, gwiazda wpisana w koło albo gwiazda z literą „E” pośrodku. Prawdopodobnie najbardziej popularnym typem odznaki była wówczas złota gwiazda na zielonym tle. Nie wiadomo, kiedy dokładnie zielona gwiazda stała się symbolem esperanta i esperantystów. Prawdopodobnie nastąpiło to podczas konferencji w Calais–Dover (1904), kiedy to Pourcine zaproponował wprowadzenie jednego, wspólnego symbolu dla esperanta i esperantystów[1].
Wpływ
15 stycznia 2009 roku w związku z 150-rocznicą urodzin Ludwika Zamenhofa na stronie wyszukiwarki Google pojawiła się flaga esperancka (a w związku z tym także zielona gwiazda esperancka)[5].
Istnieje hipoteza, że komunistyczna czerwona gwiazda jest inspirowana gwiazdą esperantystów. Według legendy w czasie spotkania Nikołaja Krylenki i Lwa Trockiego, Trocki, zauważając znajdującą się na klapie marynarki Krylenki zieloną gwiazdę (Krylenko był esperantystą), zasygnalizował, że symbolika i wygląd gwiazdy bardzo mu się podobają. Powiedział także, że podobna do gwiazdy esperanckiej, czerwona gwiazda powinna być noszona przez żołnierzy Armii Czerwonej. Hipoteza ta jest raczej odrzucana, jednak część badaczy języka esperanto ją popiera[6].
