Zatoki przynosowe (łac. sinus paranasales) – przestrzenie pneumatyczne w kościachtwarzoczaszki mające połączenie z jamą nosową. Są to wpuklenia błony śluzowej wrośnięte od jamy nosowej w otaczające kości, od których przyjmują swoje nazwy. Zaczynają się one rozwijać u człowieka już w życiu płodowym, ostateczne zaś wymiary osiągają w drugiej dekadzie życia[1].
W rozwoju embrionalnym jako pierwsza wykształca się zatoka szczękowa.
Zobacz galerię związaną z tematem: Zatoki przynosowe
Rola zatok przynosowych w organizmie człowieka jest przedmiotem wielu badań i jak dotąd nie została ostatecznie wyjaśniona. Niektóre, domniemane funkcje zatok przynosowych to[1]:
oddechowa (nawilżanie i ogrzewanie wdychanego powietrza oraz wyrównanie różnicy ciśnień podczas oddychania lub podczas gwałtownego wzrostu jego wartości);
↑ abChoroby nosa i zatok przynosowych, A. Krzeski (red). Wydawnictwo Medyczne Sanmedia. Warszawa 1997
↑Helena Przespolewska, Henryk Kobryń, Tomasz Szara & Bartłomiej J. Bartyzel: Podstawy anatomii zwierząt domowych. Warszawa: PWN, 2014, s. 98–99. ISBN 978-83-62815-22-7.