prowincja zamorska | |||||
1462–1975 | |||||
| |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Siedziba |
• Ribeira Grande (1462–1770) | ||||
Data powstania |
1462 | ||||
Data likwidacji |
5 lipca 1975 | ||||
Zarządzający | |||||
Powierzchnia |
4033 km² | ||||
Populacja (1975) • liczba ludności |
| ||||
• gęstość |
77,3 os./km² | ||||
Języki urzędowe | |||||
Położenie na mapie | |||||
Położenie na mapie |
Wyspy Zielonego Przylądka[2] (port. Cabo Verde) – portugalska kolonia założona w XV wieku na archipelagu o tej samej nazwie. Zlikwidowana w 1975 roku wraz z utworzeniem Republiki Zielonego Przylądka.
Niezamieszkany archipelag Wysp Zielonego Przylądka został odkryty przez żeglarzy portugalskich w latach 1456–1462[3]. Wówczas też rozpoczęło się europejskie osadnictwo na Wyspach. Pierwszą siedzibą władz kolonialnych została osada Cidade Velha na wyspie Santiago. Było to również pierwsze „europejskie miasto w tropikach”[4][5]. Osadnicy w roku 1466 otrzymali wyłączne prawo handlu z portugalską Afryką Zachodnią (obowiązywało do 1560 roku)[6]. Kolonia była centrum handlu zachodnioafrykańskimi niewolnikami[5][6].
Utrata przywileju oraz nałożenie na kolonię obostrzeń handlowych (np. zakaz handlu tkaniną) doprowadziło do powolnego upadku gospodarki Wysp[6]. W 1712 roku, na skutek zaangażowania portugalskiego w wojnę o sukcesję hiszpańską, stolicę kolonii, miasto Ribeira Grande zniszczył oddział francuskiego kapitana marynarki Jacques’a Cassarda[4]. Blisko dziesięć lat później metropolia zniosła ograniczenia handlowe, dając tym samym kolonii szansę na odbudowę[6]. W 1770 roku portugalską administrację przeniesiono do nieodległej Prai, która tym samym uzyskała miano stolicy kolonii[5]. W XIX wieku do rangi istotnego portu rozwinęło się miasto Mindelo na wyspie São Vicente[5]. W 1878 roku na Wyspach ostatecznie zakazano niewolnictwa[7]. W drugiej połowie XIX i pierwszej XX wieku próbowano przestawić gospodarkę Wysp na eksport kawy, soli, ryb, bananów i orzechów, co jednak nie przyniosło pożądanego rezultatu[7].
Wobec widma niepokojów społecznych i narastającego ruchu niepodległościowego w Afryce António de Oliveira Salazar w 1951 roku zmienił nazewnictwo portugalskich posiadłości, przekształcając je z kolonii (port. colónia) w prowincje zamorskie (port. província ultramarina)[5][7]. Jako że zmiana nazwy nie prowadziła do faktycznej zmiany statusu dawnej kolonii[7], w 1956 roku powołano do życia Afrykańską Partię Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka (PAIGC). Jej liderem był wychowany na Wyspach Amílcar Cabral. Partia w 1961 roku wszczęła wojnę partyzancką w Gwinei Portugalskiej, w której udział brało wielu mieszkańców Wysp Zielonego Przylądka[9]. Ostatecznie powstanie zakończyło się niepodległością Gwinei Bissau[5][6].
Choć początkowo Portugalczycy nie byli skłonni oddać kolejnej „prowincji zamorskiej”, w grudniu 1974 roku PAIGC na fali portugalskiej rewolucji goździków wynegocjowała dla Wysp powstanie mieszanego rządu[5]. Kolejnym krokiem były wybory do Zgromadzenia Narodowego[5] w którym wszystkie miejsca zdobyła PAIGC[7]. 5 lipca 1975 roku zadeklarowano niepodległość byłej kolonii[5][6][7], która została zaakceptowana przez władze portugalskie. Nowe państwo przyjęło nazwę Republika Zielonego Przylądka.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.