Wspinaczka – przemieszczanie się w terenie na tyle stromym oraz trudnym, że wymaga on użycia rąk co najmniej do utrzymania równowagi.
W powyższej definicji mieszczą się tak różne działalności, jak wspinanie na kilkumetrowe kamienie (bouldering) i wchodzenie na ponad ośmiokilometrowe góry.
Wspinaczka niegdyś uważana była za sport przestrzenny, taki jak żeglarstwo czy szybownictwo. Upowszechnienie i popularyzacja sztucznych ścian wspinaczkowych i zawodów wspinaczkowych przesunęło nieco akcenty w stronę „boiskowości”. W dalszym ciągu jednak dla znacznej części wspinających się działalność ta, to co najmniej pasja lub nawet sposób na życie.
Wspinacze najczęściej wspinają się na kamienie, skałki, czy góry zbudowane z różnego rodzaju skały: piaskowca, zlepieńca, wapienia, łupka czy granitu.
Alternatywą dla naturalnych form skalnych są sztuczne obiekty wspinaczkowe, służące jako miejsce treningu, a także – coraz częściej – areny zawodów. Z braku takich miejsc, zainteresowanie wspinaczy wzbudzają również murki, ściany budynków, pomniki, mosty – ten rodzaj wspinania znany jest jako urban climbing lub buildering.
Ze względu na kąt nachylenia (nastromienie), teren wspinaczkowy może być połogi, pionowy, przewieszony, a nawet stanowić sufit (przez wspinaczy określany mianem dachu).
Trudności pokonywanego terenu opisuje się skalą trudności, a przebieg drogi wspinaczkowej za pomocą opisu drogi (tzw. topo).
Wspinaczka odbywa się w górę, przemieszczanie się w poziomie nazywamy trawersowaniem.
Działalność wspinaczkową można uprawiać w bardzo zróżnicowany sposób w zależności od terenu, pory roku i własnych preferencji.
Najbardziej podstawowym jest podział na:
Rodzaje wspinania w zależności od terenu działania:
Jeśli chodzi o liczbę osób biorących udział w danym przedsięwzięciu, to wspinacze najczęściej prowadzą działalność w zespole dwuosobowym, czasami w trójkę. Na szczególną uwagę zasługuje wspinaczka samotna (zwana także solową), jako że wymaga ona posiadania specyficznych predyspozycji psychicznych oraz dużych umiejętności technicznych.
Biorąc pod uwagę asekurację, wspinanie dzielimy na:
Z uwagi na szczególnie trudne warunki wyróżniamy:
Wyróżnia się następujące style pokonania drogi:
Skala trudności drogi wspinaczkowej jest pojęciem bardzo względnym, co wynika z ogromnego zróżnicowania predyspozycji fizycznych i psychicznych, warunków wspinaczki i wielu innych. Droga o trudności VI.4+ może subiektywnie wydawać się łatwiejsza niż droga o trudności V.
We wspinaczce skalnej istnieje wiele skal. Do najczęściej używanych należą:
Liczbowe czy znakowe określenia trudności służą głównie nakreśleniu wspinaczowi, z czym może się przy danym przejściu spotkać, i pozwalają mu ocenić ewentualne trudności podczas wspinaczki.
Partnera nie zostawia się samego nawet, jak jest już tylko zamarzniętą bryłą
Podczas wspinaczki, zwłaszcza górskiej, łatwo osiągnąć granice wydolności organizmu. Pomocna wtedy jest obecność partnera, wspierającego choćby tylko psychicznie. Opuszczenie członka zespołu (poza udaniem się po pomoc) jest najpoważniejszym wykroczeniem przeciwko etyce wspinaczkowej.
Wychodzimy razem – wracamy razem
Poważnym uchybieniem etyce wspinaczkowej jest kłamanie o dokonanych przejściach. Specyfika działalności sprawia, że czasami nie ma świadków wejścia na szczyt czy pokonania drogi. Zasadą jest wtedy ufanie relacji autora dokonania.
Wspinacze powszechnie akceptują zasadę minimalizacji wpływu na środowisko naturalne.
Przyjęte jest, że w środowisku wspinaczkowym wszyscy są na „ty”, niezależnie od różnicy wieku i doświadczenia.
Do tradycyjnych, szeroko rozpoznawanych atrybutów wspinacza należą: lina i czekan.
W rzeczywistości wspinacze używają bogatej gamy wyspecjalizowanego wyposażenia służącego do wspinania, asekuracji, ubierania się i biwakowania.
Zawody wspinaczkowe najczęściej odbywają się w obiektach zamkniętych na sztucznych ścianach, aby zmiany pogody nie wpływały na wyniki.
Najpopularniejsze konkurencje to:
W każdej z tych konkurencji rozgrywa się mistrzostwa, cykliczne zawody pucharowe i rozliczne zawody lokalne.
W powszechnym (chociaż błędnym) mniemaniu, największe ryzyko we wspinaczce związane jest z ekspozycją. W rzeczywistości, ekspozycja sama w sobie nie stanowi zagrożenia, gdyż wspinacze zabezpieczają się przed skutkami potencjalnego odpadnięcia za pomocą asekuracji (o ile nie zdecydują się na wspinanie bez jej użycia).
Faktyczny poziom ryzyka zależy głównie od rodzaju uprawianej działalności oraz umiejętności wspinacza. Ryzyko wypadku na sztucznej ścianie czy w skałkach jest niewielkie, o ile nie popełni się jakiegoś poważnego błędu. W górach, zwłaszcza wyższych, zagrożenia obiektywne w postaci nagłych zmian pogody, lawin kamiennych, śnieżnych czy lodowych sprawiają, że ryzyko wypadku jest większe.
Ponadto, ryzyko przy wspinaniu z asekuracją zależne jest też od jej charakteru – użycie stałych punktów asekuracyjnych, takich jak spity i ringi – znacznie je zmniejsza, gdyż wytrzymałość każdego prawidłowo utworzonego punktu wynosi ponad 20 kN (~2t). Natomiast wspinanie się na własnej asekuracji, z użyciem m.in. haków i kości, jest znacznie bardziej niebezpieczne, gdyż nie wszędzie daje się odpowiednio osadzić asekurację i ryzyko wypadnięcia punktu asekuracyjnego jest znaczne.
Najistotniejsza różnica w niebezpieczeństwie pomiędzy wspinaczką a innymi dziedzinami działalności ludzkiej leży nie w wielkości zagrożenia wypadkiem, ale w jego najczęściej bardzo poważnych, często terminalnych, konsekwencjach. Co więcej, w razie wypadku lub załamania pogody w górach zarówno zespół, jak i samotny wspinacz, jest w większym stopniu zdany sam na siebie – względnie na długotrwałe oczekiwanie na akcję ratowniczą, najbliżsi ludzie mogą się bowiem znajdować w znacznym oddaleniu.
Udzielanie pomocy i ewakuowanie poszkodowanych wspinaczy z terenu wspinaczkowego wymaga specjalnych kwalifikacji i wyspecjalizowanego sprzętu. Na terenie Tatr ratownictwem zajmuje się Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (TOPR), a w pozostałych rejonach górskich w Polsce – Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (GOPR).
Organizacją zrzeszającą w Polsce wspinaczy i grotołazów jest Polski Związek Alpinizmu. Dokładniej rzecz ujmując, nie zrzesza on wspinaczy (osoby fizyczne), tylko zrzeszające ich organizacje (osoby prawne). Należą do nich m.in. Uczniowskie Kluby Sportowe, Kluby Wysokogórskie, Kluby Akademickie, Speleokluby i inne.
PZA jest członkiem UIAA – Union Internationale des Associations d’Alpinisme – Międzynarodowej Federacji Związków Alpinistycznych oraz UIS – International Union of Speleology.
Poniżej wyjątki z kilku obowiązujących w Polsce aktów prawnych dotyczących wspinaczki.
Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 stycznia 2001 r. w sprawie wykazu dyscyplin i dziedzin sportu, w załączniku nr 2 zamieszcza wykaz dziedzin sportu. Jedną z nich jest alpinizm. W jej skład, według rozporządzenia, wchodzą następujące dyscypliny sportu:
Ustawa o sporcie, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2006, nie narzuca (jak poprzednia) na wspinaczy powierzchniowych obowiązku posiadania dokumentu potwierdzającego posiadanie specjalistycznych przeszkoleń. Zgodnie z postulatami środowiska, w taternictwie jaskiniowym wciąż będzie wymagane potwierdzenia kwalifikacji za pomocą odpowiedniej karty.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.