| Dauferio Epifani dei duchni di Benevento | |
| Papież Biskup Rzymu | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku |
Monte Cassino↗ |
| Papież | |
| Okres sprawowania |
1086, 1087 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Kreacja kardynalska |
6 marca 1059 |
| Kościół tytularny |
S. Cecilia |
| Pontyfikat |
24 maja 1086 |
| |
| Czczony przez | |
|---|---|
| Beatyfikacja |
23 lipca 1887 |
| Wspomnienie | |
Wiktor III, łac. Victor Tertius, właśc. wł. Dauferio Epifani dei duchni di Benevento OSB (ur. ok. 1027 w Benewencie, zm. 16 września 1087 w Monte Cassino[1]) – opat benedyktynów, papież w okresie od 24 maja do 28 maja 1086 i od 9 maja do 16 września 1087[2], błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego[1].
Pochodził z książęcej rodziny w Benewencie; na chrzcie otrzymał imię Laufer (Dauferiusz)[1]. Pragnął zostać zakonnikiem, ale jego rodzice nie wyrazili na to zgody. Posłuszny ich woli, ożenił się, jednak po śmierci ojca porzucił rodzinę i rozpoczął życie pustelnika. Krewni żony odnaleźli go i siłą sprowadzili z powrotem. Widząc jednak jego cierpienie, zgodzili się, by wstąpił do benedyktynów. Wstąpił do klasztoru kontemplacyjnego niedaleko Salerno i przyjął imię Dezyderiusz (wł. Desiderio di Montecassino)[1]. Później przeniósł się do klasztoru benedyktyńskiego na Monte Cassino, a trzy lata potem, został opatem[1].
Jako opat, zaczął rozbudowywać klasztor i w tym celu sprowadził z Konstantynopola artystów[1]. Przebudowaną świątynię konsekrował papież Aleksander II. Opat Dezyderiusz rozbudował także benedyktyńską bibliotekę[1]. Papież Mikołaj II mianował go kardynałem i papieskim wikariuszem klasztorów[1]. W tym czasie doprowadził do pokoju pomiędzy papiestwem a Normanami, czego efektem było pojednanie Roberta Guiscarda z Grzegorzem VII w 1080 roku[1].
Dezyderiusz, w rok po śmierci Grzegorza VII, został wybrany na papieża 24 maja 1086, dzięki poparciu księcia Normanów, Jordana i przyjął imię Wiktor[2]. Imię to nawiązywało do Wiktora II, opiekuna króla Henryka IV – papież, wybierając to imię, chciał porozumieć się z dworem cesarskim w Niemczech[1].
Zanim został konsekrowany, zmuszono go do opuszczenia Rzymu i powrotu na Monte Casino[2]. W marcu 1087 roku odbył się synod w Kapui, który potwierdził ważność wyboru Wiktora III[1]. Biskupi ustalili, że papież elekt powinien wrócić i objąć urząd, mimo opozycji, której przewodził arcybiskup Lyonu, Hugon[1]. W tym czasie, w Rzymie rządził antypapież Klemens III, którego Normanowie usunęli z urzędu[2]. Wiktor III został konsekrowany 9 maja 1087 roku w bazylice św. Piotra[2]. W Rzymie pozostały wojska Klemensa III i, mimo poparcia księcia Jordana z Kapui oraz Matyldy Toskańskiej, Wiktor III nie był w stanie utrzymać władzy – po tygodniu papież wrócił na Monte Cassino[1]. Matylda Toskańska usilnie namawiała go do powrotu i w rezultacie, z jej pomocą, papież wrócił do Rzymu przez morze, a potem usunął żołnierzy Klemensa III[1].
Kiedy do Italii przybył cesarz Henryk IV, rozpoczęły się nowe rozruchy i papież schronił się w klasztorze benedyktyńskim. Pod koniec sierpnia 1087 roku zwołał do Benewentu synod, na którym potwierdził dekret Grzegorza VII, skierowany przeciw inwestyturze oraz unieważnił święcenia symoniackie[1]. Nałożył także anatemę na Klemensa III[2]. Skrajni zwolennicy reformy gregoriańskiej zostali przez niego potępieni. W trakcie synodu w Benewencie papież zachorował i wrócił na Monte Cassino, gdzie zmarł 16 września[2].
W czasie pontyfikatu Wiktora III, z Pizy i Genui wyruszyła morska ekspedycja przeciw Saracenom[1]. Zakończyła się ona w sierpniu 1087 roku zdobyciem Al-Mahdijji, a część łupów przekazano bazylice św. Piotra[1].
Beatyfikacji Wiktora III dokonał Leon XIII 23 lipca 1887 roku[3]. Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci[3].
| Uznani za świętego bez formalnej kanonizacji |
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Formalnie kanonizowani i beatyfikowani przez Kościół katolicki |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
