Wielka Syria

Wielka Syria, lub Syria (w znaczeniu historycznym), ar. الشام, trl. Aš-Šām, trb. Asz-Szam, co jest też potoczną nazwą Wielkiej Syrii, Damaszku), to nazwa regionu na Bliskim Wschodzie, pokrywającego się właściwie z (odnoszonym raczej do starożytności) pojęciem Syropalestyny i, poza granicą wschodnią, z patriarchatem Antiochii sprzed wydzielenia z niej autokefalicznego biskupstwa Cypru i patriarchatu jerozolimskiego. Wielka Syria składa się z terenów dzisiejszych państw: Syrii, Libanu, Izraela, Terytoriów Palestyńskich, części Jordanii, półwyspu synajskiego i położonych w Turcji prowincji Hatay (z niegdysiejszą stolicą regionu Antiochią) i Cylicji oraz innych tureckich ziem na północ od współczesnych granic Syryjskiej Republiki Arabskiej, którą określa się inną nazwą, سوريا trl. Sūriyā, trb. Surija. Naturalnymi granicami Wielkiej Syrii są Morze Śródziemne i granice Egiptu na zachodzie a Eufrat (oddzielający ją od Dżeziry, czyli Górnej Mezopotamii) i Pustynia Syryjska na wschodzie, góry Taurus na północy a Pustynia Syryjska i, na krótkim odcinku, Morze Czerwone na południu.

Według syryjskiej ideologii nacjonalistycznej, rozwiniętej przez założyciela Syryjskiej Partii Socjalno-Narodowej, Antuna Sa’adę (1904–1949), Wielka Syria ma być „środowiskiem geograficznym, w którym rozwinęło się państwo syryjskie”. Sa’ada rozszerzył je dodatkowo o Irak, Kuwejt i Cypr, zwany „Gwiazdą Syrii”. Tak poszerzony region nazywa się niekiedy „Syrakią”. Sa’ada twierdził, iż naturalnymi granicami terytorium Wielkiej Syrii są: góry Taurus na północy, góry Zagros na północnym wschodzie, Morze Czerwone i Pustynia Syryjska na południu, Morze Śródziemne i Kanał Sueski na zachodzie oraz Wielki Nefud i Zatoka Perska na południowym wschodzie. Tereny te znane są także jako tzw. Żyzny Półksiężyc.

Zobacz też


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się