Wielka Albania – ruch polityczny we współczesnej historii narodu albańskiego, dążący do zjednoczenia wszystkich etnicznych Albańczyków w obrębie jednego państwa. Termin ten jest równoważny z określeniem w języku albańskim Shqipëria e Madhe, używanym raczej rzadko, głównie w tłumaczeniach.
Przed wojnami bałkańskimi na początku XX wieku Albańczycy byli jednym z narodów Imperium Osmańskiego. Istniały cztery zamieszkane przez nich wilajety: Janina (dziś Ioannina w Grecji), Manastir (Bitola w dzisiejszej Macedonii Północnej), Kosowo ze stolicą w Skopju i Shkodra.
Albański ruch niepodległościowy pojawił się około 1878 roku wraz z powstaniem tzw. ligi z Prizren, miasta znajdującego się na terytorium, które w 1912 r. zostało zaanektowane przez Serbię. Celem ligi była kulturowa i polityczna autonomia Albańczyków, ale w ramach imperium osmańskiego. Jednak Osmanowie nie byli przygotowani na spełnienie albańskich żądań. Paradoksalnie, wzmocniło to ligę, która w krótkim czasie przekształciła się w ruch narodowy.
W 1913 roku, gdy granice Albanii zostały wstępnie określone, Serbia nie otrzymała dostępu do morza, ale zajęła terytoria znane dzisiaj jako Kosowo, zamieszkane w dużym stopniu przez Albańczyków. Niepodległa Albania nie obejmowała swoim terytorium wszystkich ziem zamieszkanych przez etnicznych Albańczyków. Spowodowało to wielką frustrację wśród nich i żądania zjednoczenia tych ziem w jednym państwie.
W czasie II wojny światowej, wraz z upadkiem Jugosławii w 1941 roku, Włosi przekazali część władzy nad ziemiami zamieszkanymi przez etnicznych Albańczyków w ręce marionetkowego rządu albańskiego. Wielka Albania zawierała w sobie Kosowo, Epir, część Macedonii oraz inne tereny podbite przez wojska państw Osi.
Obecne dywagacje na temat przyszłości Kosowa i jego prawdopodobnej niepodległości mogą być uważane za pewien sukces w dążeniach do stworzenia Wielkiej Albanii. Niemniej jednak ONZ stwierdziła, iż jeżeli Kosowo stanie się niepodległym państwem, jego aneksja przez inny kraj nie będzie możliwa.
Albańscy politycy stosunkowo często używali koncepcji Wielkiej Albanii w celu odwrócenia uwagi wyborców od innych problemów, takich jak trudna sytuacja ekonomiczna, ubóstwo czy bezrobocie. To dawało im głosy w czasie wyborów, jednocześnie wywołując niepokój w graniczących z Albanią krajach. Szczególne kontrowersje wywoływało np. umiejscowienie Ioanniny, jednego z największych greckich miast na fikcyjnych mapach przedstawiających Wielką Albanię. Z drugiej strony, niealbańscy politycy i liderzy innych mniejszości narodowych wykorzystują tę ideę w celu szerzenia nienawiści etnicznej i strachu przed polityczną działalnością państwa albańskiego (dzieje się tak przede wszystkim w Macedonii, Grecji i Serbii).
Christopher Hill, ambasador w Macedonii, powiedział m.in. „Spędziliśmy lata 90. martwiąc się o Wielką Serbię. To już skończone. Będziemy dobrze spędzać czas w nowym wieku martwiąc się o Wielką Albanię”[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.