|
Ten artykuł od 2012-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
25 listopada 1929 |
Data i miejsce śmierci |
21 listopada 2020 |
Profesor doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
Specjalność: socjologia klas społecznych, socjologia polityki, teoria rozwoju społecznego | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1962 |
Habilitacja |
1964 |
Profesura |
1971 |
Polska Akademia Nauk | |
Status |
członek Komitetu Socjologii |
Doktor honoris causa Uniwersytet Helsiński – 1989 | |
Naukowiec | |
jednostka |
Instytut Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk |
Włodzimierz Józef Wesołowski (ur. 25 listopada 1929 w Borysławicach, zm. 21 listopada 2020 w Warszawie[1]) – polski socjolog.
Syn Eugeniusza i Zofii Olszewskiej. Pochowany na Cmentarzu w Wilanowie[2].
Maturę uzyskał w III Państwowym Liceum im. Żeromskiego w Łodzi. Pierwszy stopień studiów w latach 1949–1952 ukończył w Uniwersytecie Łódzkim uczęszczając na wykłady i seminaria profesorów Józefa Chałasińskiego i Jana Szczepańskiego. Drugi stopień, magisterium, ukończył w latach 1952–1954 w Uniwersytecie Warszawskim studiując pod kierunkiem prof. Juliana Hochfelda. W tymże samym Uniwersytecie zdobył stopień doktora w 1962, a stopień doktora habilitowanego w 1964. W latach 1954–1964 pracował na stanowiskach asystenta i adiunkta w Katedrze Socjologii Polityki UW. W 1964 jako docent habilitowany objął Katedrę Socjologii Ogólnej w Uniwersytecie Łódzkim. W tym Uniwersytecie wraz z asystentami przeprowadził badanie struktury społeczno-zawodowej Łodzi. W 1968 wrócił do Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie objął kierownictwo Katedry Socjologii Ogólnej. W 1972 wziął urlop do pracy naukowej w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, gdzie prowadził badania nad zróżnicowaniem społeczno-zawodowym, warstwowym i klasowym społeczeństwa polskiego. Kontynuował te badania, wraz z zespołem przez całe lata siedemdziesiąte. W latach 1974–1980 kontynuując prace dydaktyczne i badawcze równocześnie pełnił funkcje zastępcy dyrektora ds. badawczych nowo utworzonego Instytutu Podstawowych Problemów Marksizmu i Leninizmu przy KC PZPR. W latach 70. był członkiem Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR Nowe Drogi[3].
W 1980 skoncentrował swoją działalność na pracy badawczej i dydaktycznej w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego wystąpił z PZPR[4]. Zrealizował serię badań nad parlamentarzystami polskimi w oparciu o granty KBN. Prowadzi seminaria doktoranckie z socjologii polityki w międzynarodowej Szkole Nauk Społecznych (Graduated School for Social Research) przy IFiS PAN. Po przejściu na emeryturę w roku 1999 nadal prowadzi badania nad elitą polityczną i ekonomiczną w IFiS PAN, a zajęcia dydaktyczne koncentruje w Collegium Civitas, gdzie jest zatrudniony na etacie. W latach 2005–2009 uczestniczył w międzynarodowym programie badawczym na temat elit parlamentarnych i gospodarczych w ramach Szóstego Ramowego Programu Badawczego Unii Europejskiej (Projekt INTUNE).
Wśród wypromowanych przez niego doktorów znaleźli się, m.in.: Grażyna Gęsicka (1985), Bohdan Szklarski (1996) oraz Aneta Gawkowska (2001).
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.