| Odon de Lagery | ||
| Papież Biskup Rzymu | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce pochówku | ||
| Papież | ||
| Okres sprawowania |
1088–1099 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
ok. 1080 | |
| Sakra biskupia |
przed 24 kwietnia 1082 | |
| Kreacja kardynalska |
ok. 1080 | |
| Kościół tytularny |
Biskup Ostii | |
| Pontyfikat |
12 marca 1088 | |
| |
| Czczony przez | |
|---|---|
| Beatyfikacja |
14 lipca 1881 |
| Wspomnienie | |
Urban II (łac. Urbanus II, właśc. Odon de Lagery OSB; ur. ok. 1035 w Chatillon-sur-Marne[1], zm. 29 lipca 1099 w Rzymie[2]) – papież w okresie od 12 marca 1088 do 29 lipca 1099[3], błogosławiony Kościoła katolickiego[2].
Urban pochodził z francuskiej rodziny szlacheckiej[2]. Kształcił się w szkole katedralnej w Reims, jego nauczycielem był św. Bruno z Kolonii, założyciel zakonu kartuzów[2]. Odon de Lagery został kanonikiem i archidiakonem katedry w Reims[1]; około 1068 wstąpił do zakonu benedyktynów (klasztor w Cluny)[2], gdzie następnie objął funkcję przeora, którą pełnił jeszcze na przełomie 1079/80[1]. W 1080[1] został mianowany kardynałem-biskupem Ostii przez papieża Grzegorza VII, którego został bliskim współpracownikiem[2]. W latach 1082–1085 był legatem we Francji i Niemczech (w 1083 krótko więziony przez cesarza Henryka IV)[2][1]. Koordynował obsadę wakujących stolic biskupich w Saksonii duchownymi wiernymi Grzegorzowi VII oraz przeprowadził synod w Kwedlinburgu, na którym klątwą obłożony został Klemens III oraz jego zwolennicy[2].
Powrócił do Rzymu z misji legata w 1085, już po śmierci Grzegorza VII. Początkowo był przeciwnikiem wyboru Wiktora III, ostatecznie uznał go jednak za prawowitego papieża; po śmierci Wiktora (1087) wybór nowego papieża nie mógł odbyć się w Rzymie, opanowanym przez antypapieża Klemensa. 12 marca 1088 w Terracinie wybrany został Odon de Lagery; przyjął imię Urbana II[2].
W 1089 roku Urban przeprowadził synod w Melfi, na którym podtrzymał postanowienia swojego poprzednika, dotyczące symonii, małżeństw księży i inwestyturze świeckiej[2]. Ogłosił także utworzenie Kurii Rzymskiej, zorganizowanej na wzór dworu królewskiego, oraz podniósł znaczenie kolegium kardynalskiego[2]. Jego działania były jednak znacznie ostrożniejsze niż Grzegorza VII, ponieważ pozycja papieża była wówczas słaba, ze względu na rządy antypapieża Klemensa[2]. Reformatorzy gregoriańscy sprzeciwili się takim metodom, lecz umocniło to pozycję papiestwa[2]. W tym samym roku Klemens odbył synod, na którym ekskomunikował Urbana[3]. Rok później Urban przyjechał do Rzymu i odbył uroczysty ingres[3]. Jednak wkrótce potem interwencja Henryka IV, skłoniła go do ponownej ucieczki z miasta i chronienia się u Normanów[3]. Gdy w 1093 roku, przeciwko Henrykowi wystąpił jego syn Konrad Salicki, papież mógł bezpiecznie wrócić do Rzymu[3]. Prawdopodobnie za pomocą łapownictwa odzyskał Lateran (w 1094) i Zamek Świętego Anioła (w 1098)[2].
W latach 90. XI wieku, papież pozostawał w konflikcie z królem Francji Filipem I – m.in. ogłosił jego ekskomunikę), w związku ze sprawami matrymonialnymi króla[2]. W Hiszpanii przywrócił arcybiskupstwo w Toledo i nadał nowemu arcybiskupowi paliusz i prymat na cały kraj[2].
Na synodzie w Piacenzy w 1095 roku odnowił ekskomunikę Klemensa[3]. 27 listopada 1095 na synodzie w Clermont ogłosił hasło wojny świętej, czym zapoczątkował wyprawy krzyżowe[3]. Podczas tego synodu został także wydany dekret Treuga Dei[3]. W związku z udziałem w krucjatach, wszyscy uczestnicy wyprawy mieli dostąpić odpustu zupełnego[3]. Krzyżowcy zdobyli Jerozolimę 15 lipca 1099; papież zmarł dwa tygodnie potem, wiadomość o powodzeniu krucjaty nie zdążyła do niego dotrzeć[2].
Za jego pontyfikatu założony został zakon cystersów. Z pomocą Anzelma z Canterbury zdołał przekonać przedstawicieli Kościoła wschodniego do doktryny Filioque, mówiącej o podwójnym pochodzeniu Ducha Świętego[2].
Urban został beatyfikowany 14 lipca 1881 przez papieża Leona XIII, natomiast jego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 29 lipca (dies natalis)[2].
| Uznani za świętego bez formalnej kanonizacji |
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Formalnie kanonizowani i beatyfikowani przez Kościół katolicki |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
