| Data i miejsce urodzenia |
19 maja 1950 | |||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 sierpnia 1998 | |||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
178 cm[1] | |||||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | ||||||||||||||||||||||||||||
| Klub |
Sokół Żary (1962–1969); Skra Warszawa (1970–1975); Górnik Zabrze (1976–1977); Skra Warszawa (1978–1988)[2] | |||||||||||||||||||||||||||
| Trener |
Grzegorz Kurkiewicz, Andrzej Krzesiński | |||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | ||||||||||||||||||||||||||||
  
| ||||||||||||||||||||||||||||
Tadeusz Ślusarski ps. „Ślusarz”[2] (ur. 19 maja 1950 w Żarach, zm. 17 sierpnia 1998 pod Przybiernowem) – polski lekkoatleta, który specjalizował się w skoku o tyczce.
Trzykrotny uczestnik igrzysk olimpijskich – w pierwszym swoim starcie w Monachium (1972) nie zaliczył żadnej wysokości w finale; cztery lata później w Montrealu zdobył złoty medal, a w 1980 w Moskwie zajął drugie miejsce[1]. Dwukrotny halowy mistrz Europy[3] oraz srebrny medalista uniwersjady[4].
Syn Ignacego i Cecylii z d. Grzmil[5]. Urodził się w Żarach w robotniczej rodzinie[5]. W 1969 ukończył w rodzinnym mieście technikum samochodowe[5], a w 1978 został absolwentem poznańskiej Akademii Wychowania Fizycznego[5]. Trzynaście razy stawał na podium (w tym 5 razy na jego najwyższym stopniu) mistrzostw Polski seniorów[6]. W latach 1972–1985 19 razy bronił barw narodowych w meczach międzypaństwowych, odnosząc w nich 6 zwycięstw indywidualnych[2][7]. Czterokrotny rekordzista Polski[8]. 29 maja 1976 podczas zawodów ligi lekkoatletycznej wraz z Władysławem Kozakiewiczem wynikiem 5,62 ustanowił rekord Europy, a 8 lutego 1976 w Warszawie pobił halowy rekord świata wynikiem 5,56. W 1976 roku zajął piąte miejsce w plebiscycie Przeglądu Sportowego, a w 1980 w tymże plebiscycie był ósmy[2]. W 2009 roku zajął drugie miejsce wśród tyczkarzy w konkursie na najlepszych zawodników 90-lecia Polskiego Związku Lekkiej Atletyki przegrywając jedynie z Władysławem Kozakiewiczem[9].
Zginął, wraz z Władysławem Komarem, 17 sierpnia 1998 w wypadku samochodowym niedaleko Wolina.
Posiadał tytuł i odznakę Zasłużony Mistrz Sportu[5], odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[10], Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz pośmiertnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[5] (1998)[11].
Sport zaczął uprawiać w czasie nauki w szkole podstawowej. W 1962 roku, za namową nauczyciela wychowania fizycznego Henryka Jacha, został zawodnikiem klubu MKS Sokół Żary. Początkowo startował w zawodach dzieci i młodzieży w różnych konkurencjach (biegach sprinterskich, skoku wzwyż, skoku w dal oraz czwórboju lekkoatletycznym). W latach 1964–1969 był uczniem żarskiego technikum samochodowego. W szkole tej po raz pierwszy spotkał się ze skokiem o tyczce. Jego wychowawcą szkolnym był wówczas propagator skoku o tyczce Grzegorz Kurkiewicz[12]. Właśnie Kurkiewicz przygotował Ślusarskiego do uprawiania tej konkurencji lekkoatletycznej[5]. Swój pierwszy skok o tyczce Ślusarki oddał na szkolnej sali gimnastycznej należącej do żarskiego technikum, uzyskując w tej próbie wysokość 2,75[12]. W czasie małego memoriału Janusza Kusocińskiego w Poznaniu zawodnik Sokoła Żary[2] został dostrzeżony przez ówczesnego trenera reprezentacji Andrzeja Krzesińskiego[5]. W 1968 roku zajął 6. miejsce na europejskich igrzyskach juniorów[13], a wkrótce potem przeniósł się do Warszawy i rozpoczął treningi w klubie Skra.
W 1971 roku zdobył pierwszy w karierze medal mistrzostw kraju zajmując trzecie miejsce w zawodach na stadionie stołecznej Skry[6]. Kolejny sezon przyniósł mu już tytuł mistrza Polski[6]. 6 sierpnia 1972 w Bydgoszczy skacząc na wysokość 5,29 poprawił o 9 centymetrów należący do Wojciecha Buciarskiego oraz Tadeusza Olszewskiego rekord Polski[8]. Dwanaście dni później – 18 sierpnia – w Warszawie poprawił ten wynik jeszcze o centymetr ustalając rekord kraju na poziomie 5,30[8]. Swój pierwszy start w igrzyskach olimpijskich zakończył nie zaliczając żadnej próby w finale[1]. Także w roku 1972 po raz pierwszy wystąpił w meczu międzypaństwowym (przeciwko Wielkiej Brytanii)[7]. W 1973 został wicemistrzem Polski[6], a rok później w szwedzkim Göteborgu osiągnął pierwszy międzynarodowy sukces wygrywając halowe mistrzostwa Europy[3]. Kilka miesięcy później na Stadio Olimpico w Rzymie był siódmy podczas czempionatu Starego Kontynentu na otwartym stadionie[2]. 20 czerwca 1974 wynikiem 5,42 po raz trzeci w karierze poprawił rekord Polski[8]. Na mistrzostwach Polski w Bydgoszczy w 1975 zdobył ponownie złoty medal[6].
Sezon olimpijski zaczął się dla Ślusarskiego bardzo dobrze. Najpierw 8 lutego w Warszawie poprawił halowy rekord świata (5,65)[5], a 29 maja w Bydgoszczy wraz z Władysławem Kozakiewiczem został rekordzistą Europy[5]. Po tych sukcesach tyczkarz doznał kontuzji: zerwał ścięgno i skręcił stopę[5]. Wyjazd na igrzyska do Montrealu zawdzięcza trenerowi Krzesińskiemu, który wywalczył dla niego miejsce w reprezentacji[5]. Ślusarski nie był w Kanadzie faworytem. Eliminacje rozegrano 24 lipca, zaś konkurs finałowy odbył się dwa dni później. Tyczkarz skakał z tzw. blokadą[5]. W eliminacjach pokonał wysokość 5,10 i z dopiero szesnastym rezultatem awansował do finału[1]. Podczas finału tylko trzy skoki, zaliczone w pierwszych próbach wysokości 5,20; 5,40 oraz 5,50, dały mu złoty medal[1]. Tym ostatnim wynikiem wyrównał rekord olimpijski[1]. Próbował jeszcze poprawić ten wynik jednak trzy próby na 5,55 były nieudane[1].
Poniższa tabela prezentuje start Tadeusza Ślusarskiego podczas finału olimpijskiego w Montrealu[1].
| 5,00 | 5,10 | 5,20 | 5,25 | 5,30 | 5,35 | 5,40 | 5,45 | 5,50 | 5,55 | Rezultat | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| – | – | o | – | – | – | o | – | o | x x x | 5,50 | rekord olimpijski |
W latach 1977–1979 Ślusarski zdobywał srebrne medale mistrzostw Polski seniorów[6]. Podczas rozgrywanej w Sofii w 1977 roku uniwersjady zajął drugie miejsce przegrywając tylko z kolegą z reprezentacji Władysławem Kozakiewiczem[4]. Rok później w Mediolanie zdobył drugie w karierze złoto halowego czempionatu Starego Kontynentu[3]. Zupełnie nie udał mu się występ, w Pradze na mistrzostwach Europy (1978) gdzie nie zaliczył żadnej wysokości w eliminacjach i nie został sklasyfikowany[2]. W kolejnym sezonie był drugi w zawodach półfinału pucharu Europy[2] ulegając tylko reprezentantowi RFN Güntherowi Lohre[14].
W 1980 roku sezon zaczął od nieudanego startu w halowych mistrzostwach Europy, podczas których nie zaliczył żadnej wysokości w finale[2]. Podczas zawodów na stadionie Łużniki 28 lipca Ślusarski ex aequo ze swoim reprezentacyjnym kolegą Mariuszem Klimczykiem wygrał skokiem na wysokość 5,40 eliminacje[15]. Finał skoku o tyczce odbywał się tego samego dnia – dziesiątego dnia igrzysk, podczas których Polacy nie zdobyli jeszcze złotego medalu[5]. W olimpijskim finale podobnie jak cztery lata wcześniej w Montrealu zaliczył tylko trzy wysokości: 5,35; 5,55 oraz 5,65. Ostatnią z tych wysokości udało mi się przeskoczyć w ostatniej próbie wyrównując tym samym rekord olimpijski[1]. Ostatecznie Ślusarski był drugi ex aequo z zawodnikiem ZSRR Konstantinem Wołkowem[1], a zawody wygrał Władysław Kozakiewicz z wynikiem 5,78 (był to nowy rekord świata[16]).
Poniższa tabela prezentuje start Tadeusza Ślusarskiego podczas finału olimpijskiego w Moskwie[1].
| 5,15 | 5,25 | 5,35 | 5,45 | 5,50 | 5,55 | 5,60 | 5,65 | 5,75 | Rezultat |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| – | – | o | – | – | o | – | x x o | x x x | 5,65 |
Po igrzyskach w Moskwie Ślusarski nie odniósł już żadnych znaczących międzynarodowych sukcesów w sporcie poza zajęciem 4. miejsca w 1983 roku podczas pierwszych w historii mistrzostw świata[17]. W 1983 roku wystąpił także w halowych mistrzostwach Europy oraz finale pucharu Europy[2]. W 1985 po raz ostatni reprezentował Polskę w meczu międzypaństwowym (przeciwko Włochom)[2], a w 1986 roku w Grudziądzu zdobył swój ostatni medal mistrzostw Polski (brązowy)[6]. Karierę zakończył w 1988 roku[2].
Karierę sportową zakończył w 1988 roku mając 38 lat[2]. Decyzję o zaprzestaniu czynnego uprawiania skoku o tyczce przekładał wiele lat[5]. W ostatnich latach kariery wyjechał do Szwecji, aby trenować, a jednocześnie pracować[5]. Po powrocie do Polski był trenerem w Skrze oraz w lokalnym klubie w Otwocku, gdzie mieszkał[5]. W tej podwarszawskiej miejscowości pracował jako nauczyciel wf-u w miejscowym liceum im. Gałczyńskiego[5].
Zginął 17 sierpnia 1998 w wypadku samochodowym na drodze krajowej nr 3 (E65), pomiędzy Przybiernowem a Brzozowem, w powiecie goleniowskim, razem z innym znanym sportowcem, mistrzem olimpijskim z Monachium 1972 w pchnięciu kulą Władysławem Komarem. Trzecią ofiarą wypadku był prowadzący drugi samochód Jarosław Marzec, reprezentant Polski w biegu na 400 m. W miejscu gdzie rozbił się samochód Komara i Ślusarskiego ustawiono pomnik pamięci wybitnych sportowców (53°46′45,3″N 14°46′39,0″E/53,779249 14,777497)[18]. Imieniem tragicznie zmarłego tyczkarza nazwano stadion Startu Otwock[19] oraz przylegającą do niego ulicę[20]. Został pochowany wraz z Władysławem Komarem na warszawskich Powązkach (kwatera A3 tuje-3-26)[21]. W jego rodzinnych Żarach oraz w Otwocku odbywają się tyczkarskie memoriały im. Tadeusza Ślusarskiego. W 2022 r. na jednej ze ścian bloku zlokalizowanego przy ul. Sportowej 8 w Otwocku powstał mural z sylwetką Tadeusza Ślusarskiego. Autorem jest Tomasz Smieszkoł[22]
.
| Rok | Impreza | Miejsce | Pozycja | Wynik |
|---|---|---|---|---|
| 1968 | Europejskie igrzyska juniorów |  Lipsk |
6. miejsce | 4,20[13] |
| 1972 | Igrzyska olimpijskie |  Monachium |
– | NM[1] |
| 1974 | Halowe mistrzostwa Europy |  Göteborg |
 1. miejsce |
5,35[3] |
| 1974 | Mistrzostwa Europy |  Rzym |
7. miejsce | 5,20[2] |
| 1976 | Igrzyska olimpijskie |  Montreal |
 1. miejsce |
5,50[1] |
| 1977 | Uniwersjada |  Sofia |
 2. miejsce |
5,50[4] |
| 1978 | Halowe mistrzostwa Europy | Mediolan |
1. miejsce |
5,45[3] |
| 1978 | Mistrzostwa Europy |  Praga |
– | NM[2][23] |
| 1979 | Półfinał pucharu Europy | Lüdenscheid |
2. miejsce | 5,40[7] |
| 1980 | Halowe mistrzostwa Europy | Sindelfingen |
– | NM[2] |
| 1980 | Igrzyska olimpijskie |  Moskwa |
 2. miejsce |
5,65 |
| 1982 | Mistrzostwa Europy |  Ateny |
12. miejsce | 5,35[2] |
| 1983 | Halowe mistrzostwa Europy |  Budapeszt |
5. miejsce | 5,50[2]. |
| 1983 | Finał pucharu Europy |  Londyn |
5. miejsce | 5,20[2] |
| 1983 | Mistrzostwa świata |  Helsinki |
4. miejsce | 5,55[2] |
Tadeusz Ślusarski czternaście razy startował w finale mistrzostw Polski seniorów – nigdy nie zajął gorszego miejsca niż czwarte (poza podium znalazł się w 1985 roku)[6]. W klasyfikacji wszech czasów mistrzostw Polski Ślusarski zajmuje piąte miejsce mając w dorobku 5 złotych, 5 srebrnych oraz 3 brązowe medale[2].
| Mistrzostwa Polski | Pozycja | Wynik |
|---|---|---|
| Warszawa 1971 | 3. miejsce | 4,70 |
| Warszawa 1972 | 1. miejsce | 5,30 |
| Warszawa 1973 | 2. miejsce | 5,32 |
| Warszawa 1974 | 1. miejsce | 5,40 |
| Bydgoszcz 1975 | 1. miejsce | 5,30 |
| Bydgoszcz 1977 | 2. miejsce | 5,45 |
| Warszawa 1978 | 2. miejsce | 5,50 |
| Poznań 1979 | 2. miejsce | 5,40 |
| Zabrze 1981 | 2. miejsce | 5,55 |
| Lublin 1982 | 1. miejsce | 5,30 |
| Bydgoszcz 1983 | 1. miejsce | 5,65 |
| Lublin 1984 | 3. miejsce | 5,50 |
| Bydgoszcz 1985 | 4. miejsce | 5,30 |
| Grudziądz 1986 | 3. miejsce | 5,20 |
Tyczkarz ma w dorobku siedem krążków halowych mistrzostw Polski (w tym 4 złote) – w klasyfikacje wszech czasów tej imprezy zajmuje piąte miejsce[2].
| Mistrzostwa Polski | Pozycja | Wynik |
|---|---|---|
| Katowice 1974 | 2. miejsce | 5,20 |
| Warszawa 1976 | 1. miejsce | 5,56 |
| Zabrze 1978 | 1. miejsce | 5,52 |
| Zabrze 1980 | 3. miejsce | 5,30 |
| Warszawa 1983 | 1. miejsce | 5,55 |
| Zabrze 1984 | 1. miejsce | 5,55 |
| Zabrze 1986 | 3. miejsce | 5,55 |
Progresja wyników Tadeusza Ślusarskiego w poszczególnych latach kariery[24].
| Wiek | Rezultat | Data | Miejsce |
|---|---|---|---|
| 16 | 3,40 | 1966 | |
| 17 | 4,20 | 1967 | |
| 18 | 4,50 | 15 sierpnia 1968 | Livorno[25]
|
| 19 | 4,60 | 21 czerwca 1969 |  Warszawa
|
| 20 | 4,80 | 31 maja 1970 | Warszawa
|
| 21 | 5,00 | 25 lipca 1971 | Warszawa
|
| 22 | 5,35 | 18 sierpnia 1972 | Warszawa
|
| 23 | 5,32 | 12 września 1973 | Warszawa
|
| 24 | 5,42 | 20 czerwca 1974 | Warszawa
|
| 25 | 5,35 | 30 sierpnia 1975 | Warszawa
|
| 26 | 5,62 | 29 maja 1976 | Bydgoszcz
|
| 27 | 5,55 | 5 czerwca 1977 | Bydgoszcz
|
| 28 | 5,60 | 30 maja 1978 | Grudziądz
|
| 29 | 5,50 | 8 czerwca 1979 | Bratysława
|
| 30 | 5,65 | 9 czerwca 1980 | Warszawa
|
| 31 | 5,55 | 26 czerwca 1981 | Poznań
|
| 32 | 5,60 | 7 lipca 1982 | Mediolan
|
| 33 | 5,70 | 26 sierpnia 1983 |  Bruksela[26]
|
| 34 | 5,50[27] | 24 czerwca 1984 | Lublin[6]
|
| 35 | 5,62 | 8 lipca 1985 | Recklinghausen
|
| 36 | 5,25[28] | 1986 | |
| 37 | 5,40 | 21 lipca 1987 | Turku
|
| 38 | 5,40 | 4 maja 1988 |  Tokio
|
| 47 | 4,50 | 5 czerwca 1997 | Poznań
|
| Konkurencja | Rezultat | Data | Miejsce | Uwagi |
|---|---|---|---|---|
| Skok o tyczce – zawody pokazowe | 5,71 | 7 września 1983 | Bolonia[29] |
|
| Skok o tyczce – stadion | 5,70 | 26 sierpnia 1983 | Bruksela |
Memorial Van Damme[26] – 11. wynik w historii polskiej lekkoatletyki[30] |
| Skok o tyczce – hala | 5,62[26] | 10 lutego 1983 |  Wiedeń |
.svg){kind=small}
| Złoto |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||||
| Brąz |
|
|
|
nr – nie rozegrano
| Zimowe Mistrzostwa Polski w Lekkoatletyce | |
|---|---|
| Halowe Mistrzostwa Polski w Lekkoatletyce |
|
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
