Szuwar – strefa roślin przybrzeżnych (helofitów), występujących w litoralu jezior, rzek i wód przejściowych oraz ich dolinach. Wyróżnia się szuwar niski (bliżej brzegu), na który składają się głównie turzyce, oraz szuwar wysoki (budowany przez np. trzcinę, pałkę szerokolistną, oczeret jeziorny).
Szuwary są miejscem, gdzie składa i wysiaduje swoje jaja wiele ptaków wodnych. Są to zbiorowiska azonalne – występują na brzegach wód w różnych strefach klimatycznych[1].
W języku polskim nazwa „szuwar” jest jednocześnie jedną z ludowych nazw tataraku[2].
Rodzaje szuwarów
Zbiorowiska szuwarów zgrupowane są w klasie Phragmitetea R. Tx. & Prsg. 1942. Zespoły wyróżnia się w większości przypadków na podstawie dominacji poszczególnych gatunków charakterystycznych[3].
szuwary wysokie (właściwe, All. Phragmition), np.:
szuwar oczeretowy (Scirpetum lacustris), potocznie nazywany sitowiem.
Za zbiorowiska szuwarowe uważane są również nadmorskie łąki z klasy Juncetea maritimi[1].
W literaturze niebotanicznej zdarza się rozróżnienie na szuwary (odpowiadające mniej więcej szuwarom niskim, turzycowym) i oczerety (odpowiadające mniej więcej szuwarom właściwym, wysokim)[4][5].
Zobacz hasłoszuwar w Wikisłowniku
Zobacz multimedia związane z tematem: Szuwar
Przypisy
↑ abJózef Prończuk: Świat roślin. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1979, s. 436, 489. ISBN 83-01-00225-5.
↑Czesława Trąba, Paweł Wolański, Krzysztof Rogut: Rośliny dziko występujące i ich zastosowanie. Przewodnik po wybranych gatunkach. Rzeszów: Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju i Promocji Podkarpacia „PRO CARPATHIA”, 2012, s. 170. ISBN 978-83-61577-26-3.
↑Szata roślinna. www.olecko.info, 25 października 2006. [dostęp 2014-05-18]. (pol.).
↑StanisławS.BernatowiczStanisławS., PawełP.WolnyPawełP., Botanika dla limnologóe i rybaków, wyd. II zmienione i uzupełnione, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1974, s. 283.